Voor wie is het rapport?

Het is bijna vakantie, volgend jaar mag Janneke naar groep 6. Vandaag heeft ze haar rapport meegekregen van de juf. Zodra ze thuiskomt slingert ze haar tas in de hoek van de kamer, pakt de afstandsbediening en zet de tv aan. Wanneer haar vader vraagt naar haar rapport, mompelt ze: ‘Die zit in mijn tas, kijk maar.’ Wanneer vader oppert om haar rapport samen te bekijken trekt ze een wenkbrauw op, rolt een keer met haar ogen en zegt: ‘Je kan het toch ook zelf lezen?’

Geen meerwaarde
Het is duidelijk dat het rapport voor Janneke geen meerwaarde heeft. Zij weet wel hoe ze ervoor staat. Wekelijks worden de doelen besproken in de klas. Ze weet wat ze goed kan en waar ze nog moeite mee heeft. Dus waarom zou zij nog eens extra haar rapport moeten lezen? Eigenlijk snapt ze niet zo goed waarom er zoveel ophef over een rapport wordt gemaakt.

Voelt het kind zich beter van een aantal getallen op een A4tje?
Ik vraag mij vaak af voor wie het rapport nu eigenlijk geschreven wordt. De resultaten van de niet-methode toetsen staan erin. Dat is mooi wanneer jouw kind de toets heel goed heeft gemaakt, maar wat als jouw kind onder het gemiddelde presteert? Laat het dan nog steeds het rapport vol trots aan opa en oma zien? Is het niet zo dat ouders al lang op de hoogte zouden moeten worden gebracht van de resultaten van hun kind? En wat heeft het kind aan deze resultaten? Voelt het zich beter van een aantal getallen op een A4tje? Of zou het zich beter voelen van het verhaaltje van de leerkracht waarin verteld wordt hoe het kind gegroeid is?

Geeft de leerkracht een reëel beeld van de prestaties ten opzichte van het landelijk gemiddelde of wordt het rapport geschreven op basis van de resultaten op het niveau van het kind? Dat maakt nogal een verschil. En kiest de school voor het geven van cijfers of van een goed/voldoende of zelfs een onvoldoende?

Eigenaar van het leerproces
In het huidige schoolsysteem zijn kinderen heel goed op de hoogte van hun leerprestaties. Regelmatig zijn er gesprekken tussen leerkrachten en leerlingen. Kinderen worden eigenaar gemaakt van hun eigen leerproces. Is een rapport dan nog wel nodig? Of kunnen kinderen hun eigen rapport gaan schrijven? Het lijkt mij geweldig wanneer kinderen wekelijks, of misschien wel dagelijks, in een logboek opschrijven wat ze hebben geleerd. Wat was het belangrijkste, mooiste of meest indrukwekkendst wat ze hebben geleerd? Dit kan natuurlijk op alle gebieden zijn. In dat logboek kan ook staan wat ze komende week graag willen leren. Op die manier maak je ze eigenaar van hun leerproces. En het logboek is dan hun rapport.

Inzicht in resultaten
Janneke haar vader bekijkt het rapport en ziet dat er wat bolletjes ingekleurd zijn, maar eigenlijk weet hij niet exact wat er wordt bedoeld. De resultaten zijn gelijk gebleven. Bij rekenen staat M5, maar wat dat nu betekent? Hij vindt het jammer dat er geen tijd meer is voor een gesprek met de leerkracht. Hij zou graag uitleg willen krijgen over de ingevulde bolletjes en de toetsresultaten.

Hij ziet dat ze is gegroeid
Hij klapt het rapport dicht en geeft Janneke een dikke knuffel. Het maakt niet uit wat er in het rapport staat. Hij is sowieso trots op Janneke. Hij ziet dat ze is gegroeid, daar heeft hij geen rapport voor nodig. Samen met Janneke maakt hij er een feestje van, zij mag kiezen wat ze gaan eten.

Mijn ideale rapport
Mijn ideale rapport zou bestaan uit een logboekgedeelte van het kind zelf met daarnaast een persoonlijk verhaal van de leerkracht. De toetsgegevens spelen daarin geen belangrijke rol, daar worden ouders persoonlijk van op de hoogte gesteld. Zo blijft het rapport iets van het kind zelf en kan deze het rapport vol trots aan iedereen laten zien, zonder dat er een ingewikkelde uitleg bij hoeft.

Wil jij met mij eens sparren over rapporten? Voel je vrij om eens contact op te nemen via mijn website www.mijnverrekijker.nl.