We lopen in het bos en ik geniet van het zonlicht dat tussen de blaadjes door op ons gezicht schijnt. Je weet wel, van dat gefilterde zonlicht dat danst als confetti. Wat een intiem feestje zo samen, waardevol en van betekenis. Wij met z’n twee en in real life komt dat niet vaak voor, hoewel ze in gedachten altijd bij me is. Altijd ergens met haar zoekende geest.
Ze is de dochter van een van mijn besties! Een lief mens, betrokken en soms voelt ze als een oude ziel. Je kent ze wel, van die jonge mensen met een wijze blik in hun ogen. Soms doordat ze teveel hebben gezien en teveel getobd en soms met die enorme rust en het vele vertrouwen dat wij vaak zoeken in de blik van een wijze.
De wandeling van betekenis
Vandaag is er echter geen rust te vinden op haar gezicht. Niet in haar ogen en ook haar lijf naast me voelt niet als ontspannen. Ik laat het voor wat het is en push haar niet. Ik neem haar gewoon even mee in mijn leven van alledag en in de plannen die ik maak. Ik vertel haar over de kleuren die ik zie. Over mijn plannen voor een challenge, over de nieuwe cliënten die samen met mij op expeditie gaan, waar ik me zo op verheug. En ik vertel over de opleiding Kleuren van Geluk. Never a dull moment.
Dan staat ze stil en zegt: “Je bent van betekenis“
Ineens staat ze midden op het bospad stil en kijkt me recht in de ogen aan. “Ik ben zo blij met jou. Zo ongelooflijk blij dat ik je ken en tof dat je bent wie je bent. Dat je zoveel hebt gedaan in je leven, zoveel verschillende richtingen hebt onderzocht.” Huh! Dat had ik niet zien aankomen en ik slik van ontroering. Zij ook. En dan gaat ze verder: “Jij doet wat je moest doen. Niet eens onder het motto van je hart achterna, want volgens mij had die niet echt richtingaanwijzers toentertijd. Je bleef niet zitten waar je niet wilde zijn, tenzij je er iets te leren had.“
Slik. “Het lijkt dieper te zitten bij jou, Anne-Lies. Je lijkt niet bang voor onzekerheid omdat je het onwetendheid noemt. En onwetendheid, daar kun je iets aan doen. Namelijk gaan lopen, onderzoeken zodat je van niet-weten naar weten wandelt. En dat helpt ons, de nieuwe generatie. Dat maakt dat wij het ook nog niet hoeven te weten.”
Ik sta perplex daar op dat bospad en dan zucht ze diep: “Zo blij met je. Ik weet dat het niet voelt als een held bij jou. Dat je hartverzakkingen hebt gehad en dat je dingen hebt laten liggen, maar tegelijkertijd loop je altijd. Voor mij ben je wel een held. Een heel fijn voorbeeld.”
En ineens begrijp ik dat gewone levens groots kunnen zijn
We wandelen verder en al lopend zegt ze: “Het maakt me kalm als het onrustig is in mijn hoofd. Als alle mogelijkheden en keuzestress me naar de keel vliegen. Wanneer ik het gevoel heb dat ik nu alles al moet weten. Moet weten hoe mijn leven loopt, met wie ik loop en wanneer. Terwijl ik geen idee heb van die hele wereld. En daar ben ik niet de enige in. Het is een hele generatie. Het doet me goed te weten dat er mensen zijn zoals jij. Mensen die op latere leeftijd een vette missie neerzetten. Of gewoon een verandering maken in hun leven.
Wat ik vaak zie bij de moeders van deze generatie is dat ze:
– Alles geven, maar zelden ontvangen.
– Zichzelf niet meer laten zien.
– Leven op de automatische piloot met een leeg gevoel aan het eind van de dag.
– Vasthouden aan zekerheden die allang niet meer veilig voelen.
– Geen nee durven zeggen, omdat ooit ja is gezegd tegen een leven dat niet meer past.
Maar het voorbeeld dat we nodig hebben is juist:
– Vuur, lef en iemand die iets nieuws durft te beginnen.
– Een voorbeeld van hoe je jezelf opnieuw uitvindt, ook ná je 50e.
– Een vrouw die straalt omdat ze weer voor zichzelf kiest.
– Iemand die zegt: ‘Ik weet het nog niet, maar ik ga het uitvinden.’
– Levenslust, nieuwsgierigheid, en de moed om opnieuw te kiezen.
Weet dat je van betekenis bent
Voor ons, voor de voelers, de denkers, de zoekers. Niet alleen voor de dochters, maar voor alle kinderen van deze generatie die stress ervaren, terwijl ze eigenlijk in rust tot bloei zouden mogen komen. Jij en de vrouwen die opnieuw kiezen en durven veranderen, laten zien dat het niet om leeftijd gaat, maar om lef. Je hoeft het leven niet met 25 al te weten. Laat jouw keuze zien en dat geeft ruimte. Dat jij, dat jullie er zijn, maakt verschil.
Dank je wel.”
OMG
Ik voel van alles in mijn buik, mijn hart en mijn gezicht. Ineens lijken de niet zo rechte lijn en de niet altijd helder gemaakte keuzes zin te hebben. Ik voel de brok in mijn keel die langzaam oplost in zoute tranen. De struggle heeft zingeving. Ik had geen idee dat het zoveel impact had. Dat het haar zoveel brengt.
Steeds zie ik deze wandeling voor me als ik loop te tutten. Zie ik haar gezicht vol emotie, haar handen in de lucht om haar woorden kracht bij te zetten. Ik kan het gewoon weer voelen. Haar energie. Haar eenzaamheid die vrijkomt. Het verlangen om te ontspannen en de dankbaarheid dat ze niet alleen is. Wat een emoties, steeds weer.
Voor de vrouwen van betekenis
En hoewel ik niet haar moeder ben, voel ik dat ik dit schrijf voor de kinderen van deze tijd die alles al lijken te moeten weten. Die denken dat ze op hun 25ste hun pad helder moeten hebben. En als dat niet zo is, dat ze falen. Zij kijken naar ons. Naar jou. Wat laat jij hen zien?
Even later, als we teruglopen naar de auto, pakt ze mijn hand. Gewoon zo, vanzelf. “Schrijf je er een blog over? Doen hoor, want jij laat het me voelen, hè” zegt ze zacht. “Dat ik niet te laat ben.”
Wat zij zien
Als jij je stappen niet zet, als jij blijft hangen, dan is dat wat zij ziet. Dan geef je haar niet de ruimte om het onderweg te ontdekken. Dan laat jij haar onbewust zien dat het leven vastzit zodra je volwassen bent. Geef haar adem, geef haar ruimte en laat haar zien dat het anders kan als het ergens deep down in jou niet goed voelt zoals je leven is. Voor haar, voor de dochters, en voor jezelf.
Wil je dit niet alleen doen?
Start met Kleuren van Geluk zodat je weer bij je dromen komt als eerste stap.
