Van Dochter tot Wijze Vrouw – mijn leven langs vijf vrouwelijke archetypen

Deze week zat in een brainstormsessie met mijn grote vrienden Google en ChatGTP over de vrouwelijke levensfasen, gebaseerd op spirituele archetypen. Je kent het wel: De Dochter, De Minnares, De Moeder, De Strijder en… jawel… De Wijze Vrouw. Daar zat ik dan. Te knikken. Te mijmeren. En ineens… te schrikken. Want met mijn leeftijd zit ik dus al gevaarlijk dicht tegen die laatste fase aan. De rust, de visie, het grote ‘zijn in plaats van doen’. Ehm… pardon? Ik ben net geëmigreerd, heb nog duizend ideeën, ben altijd bezig en voel me eerder een nieuwsgierige onwetende puber dan een rustgevende boom vol levenslessen.

Maar goed, ik besluit toch eens terug te kijken naar hoe mijn leven schrikbarend treffend in die fases blijkt te passen. Alleen dan met wat extra zijpaadjes, snelwegen, omleidingen en files hier en daar. Kijk je mee?

1. De Dochter (0–20 jaar)
Onschuld, nieuwsgierigheid, de wereld ontdekken, open. Leren wie je bent binnen een gezin of groep. Verbinding met het lichaam, eerste grenzen, eerste dromen. Een fase van afhankelijkheid én experimenteren met autonomie. 

Nou, dat laatste heb ik in mijn late tienertijd zeker gedaan! Maar dat duurde eventjes. In mijn kindertijd was ik namelijk echt verlegen, braaf en behoorlijk onderhoudsvrij (de droom van elke juf). En ergens in mijn pubertijd veranderde ik in een teruggetrokken puber die vooral goed was in zuchten en nadenken over de dingen die ik niet begreep.

En toen, rond mijn 18e,  floepte het knopje om. Ik werd een losgeslagen feestbeest. Studentenkamers, nachten doorhalen, diepe gesprekken op keukenvloeren met mensen die ik de dag erna niet meer herkende. Mijn Dochter-fase duurde iets langer dan gepland. Tot een jaar of 25, schat ik. Toen begon het aanpassen en zoeken.

2. De Minnares / De Zoeker (20–30 jaar)
Verlangen naar verbinding, erkenning en passie. Ontdekken van relaties en identiteit. Zoeken naar werk dat past, leven dat klopt. Veel ‘doen’ om jezelf te bewijzen of te vinden. Innerlijke onrust en groeipijn gegarandeerd.

Ik probeerde van alles: ik hopte van job naar job, woonde samen en streek braaf de overhemden van mijn vriend, we kochten ons eerste huis terwijl ik geen idee had waarnaartoe. Alsof ik deelnam aan een soort volwassen-worden-voor-dummies-experiment.

En toen, op mijn 29e, overleed mijn vader. Intens verlies en verdriet. Mijn leven op z’n kop. Vanaf dat moment schoof ik linea recta door naar de volgende fase: sterk zijn, verantwoordelijkheid nemen, je best doen en zorgen voor alles en iedereen. Zonder zelf al kinderen te hebben, voelde ik me toch ineens moederlijk. Of in elk geval overdreven serieus en verantwoordelijk. Geen tijd meer om te experimenteren of te zoeken, ik moest aan de bak van mezelf. 

3. De Moeder (30–45 jaar)
Baren, bouwen, balanceren. En soms breken. Kinderen, projecten of andere vormen van creatie. Thema’s als verantwoordelijkheid, opoffering, overbelasting en ‘er voor anderen zijn’. Vaak het stadium waarin je jezelf makkelijk kwijtraakt en dat pas veel later doorhebt.

Vanaf mijn 29e kukelde ik deze fase in en begon ik van alles te dragen: werk, gezin, huishouden, toekomstplannen. Ik had het netjes voor elkaar: een relatie, een huwelijk, een huis, een serieuze baan, kinderen. Alles volgens het boekje. Behalve dat het boekje blijkbaar een geheim hoofdstuk had met de titel “En wat als je jezelf helemaal kwijt bent?”

Uiteindelijk liep het spaak. Teveel ballen in de lucht, te weinig ruimte voor mezelf. Mijn huwelijk hield geen stand, mijn energie ook niet. En dus kwam de scheiding. Op mijn 39e. En toen: door naar de volgende ronde. Volgens de planning zo’n zes jaar te vroeg, maar ja. Dat is wat life events ook doen.

4. De Strijder / De Wijze Vrouw in wording (45–60 jaar)
Grenzen stellen, koers bepalen en leren terugnemen van je kracht. Verlies verwerken, opnieuw oriënteren. Er komen vaak grote veranderingen: scheiding, overgang, ziekte, mantelzorg verantwoordelijkheid, verlies van werk of een leeg nest. Innerlijke transformatie, herwaardering van wie je bent en waar je voor staat. ‘Nee’ zeggen zonder excuses erbij.

Deze fase is er eentje die ik goed ken. Terwijl ik nog steeds moederde (twee schoolgaande kids, lunchboxen, taxi-service van en naar de hockeytrainingen en later nachten wakker liggen als ze gingen stappen), begon ik óók te vechten voor míjn leven. Ik ging opnieuw leren, studeren, mijn carrière omgooien en coachen. Ik werd ondernemer en had twaalf jaar een trainingsbureau met een leuke compagnon, betaalde mijn hypotheek braaf. Het leek wel goed te gaan.

Zo tegen mijn 50ste levensjaar verloor ik onderweg mijn compagnon en mijn bedrijf en inkomen. Mijn kinderen vlogen ook het nest uit. En o ja: de overgang. Die kwam ook nog ergens tussendoor. Geen idee wanneer precies, want ik had het veel te druk om erbij stil te staan. Ik heb me stoer, sterk en dapper en heb me door die paar zwaarmoedige jaren heen gestreden.

Toen besloot ik om een nieuw avontuur aan te gaan door te emigreren naar Spanje. Zo, geregeld. Bijna een Wijze Vrouw dus? Nu ik qua leeftijd tegen de laatste fase van de Wijze Vrouw aanloop, heb ik zo de gedachte dat die nog wel even op zich laat wachten. Lees maar verder. 

5. De Wijze Vrouw (60+ jaar)
Wijsheid, overzicht, rust. Het leven bekijken met mildheid. Meer ‘zijn’ dan ‘doen’. Mentorrol, spirituele verdieping en een zinvolle bijdrage willen leveren. Niet alles meer hoeven, maar bewust kiezen wat je nog wíl.

Heb ik al bijna wijsheid, overzicht en rust? Mwah…. die rust en dat ‘zijn’, dat lukt me toch nog niet écht. Er is altijd wel een nieuw avontuur of project waar ik in wil duiken, Iets waar ik onrust van krijg of nieuwsgierig naar ben. Elke keer als ik zeg “Nu neem ik écht de tijd voor mezelf”, komt er weer iets langs waar ik ja tegen zeg. Gewoon, omdat ik er blij van word. En zo af en toe loopt het potje dan ook weer vol, neem ik rust en pauze, krijg ik het weer Spaans benauwd van het nietsdoen en alleen maar ‘zijn’ en dan bedenk ik weer wat nieuws waar ik enthousiast van word.

Daar waar ik vrij abrupt van de ene naar de volgende fase schakelde, heb ik nu zo de gedachte dat de transitie naar die laatste fase van de Wijze Vrouw nog wel even op zich laat wachten. Of misschien ga ik gewoon door als een soort Strijdende Wijze Vrouw die een zinvolle bijdrage wil leveren aan een mooiere wereld? Ook tof. 

Waar sta jij NU?
Wat ik zo mooi vind aan het reflecteren aan de hand van archetypen is de herkenbaarheid en hoe het helpt bij het terugkijken en vooruitkijken. Je leven opdelen in hoofdstukken maakt het overzichtelijk. En dan zie je hoe je bent gegroeid, ontwikkeld en veranderd. Je ziet ook veel helderder waar je naartoe wilt. Welke koers nu voor jou open ligt. 

Dus nu jij. Herken jij ook deze fasen? Wat heb je in elke fase geleerd? Welke uitdagingen en problemen heb je overwonnen? Hoe ben je daar sterker van geworden? Of meer jezelf van geworden? Welke stap kan jij nu zetten om nog meer te mogen zijn wie je bent? Zonder ruis. Zonder haast. Gewoon jij.

Precies dit is waar de retreatweek Op koers in Andalusië over gaat. Wist je trouwens dat je deze (in een enigszins aangepaste versie) ook 1-op-1 kunt doen, of samen met een vriendin? Neem contact met mij op, dan vertel ik je er meer over.