Tol betalen in de bergen?

Het motregent en het ziet er niet naar uit dat dat snel voorbij zal zijn. Toch gaan we met een kleine groep wandelen. Het is de bedoeling om te lopen van Alp da Schlans via het Val Frisal naar Brigels. Een route van ruim 11 km waarbij het vooral dalen is. Dat betekent niet te snel lopen om de knieën te sparen.

Nadat we in het busje zijn gestapt, rijden we weg voor de rit van ongeveer een uur. Het wandelhotel ligt op circa 1100 meter en eerst moeten we naar beneden. Zigzaggend volgt het busje de kronkelende weg en even later rijden we op een bredere weg. We kijken onze ogen uit naar de besneeuwde toppen. Dan komen we bij een weg die naar boven gaat. We zullen naar een hoogte van ruim 1700 m moeten gaan omdat daar de wandeling begint. Onze chauffeur, een dorpsgenoot, rijdt vakkundig omhoog. Vóórdat we vertrokken zag ik dat hij een envelop meekreeg van de eigenaar. Zou dat zijn vergoeding zijn voor deze rit?

De weg is te smal
We rijden verder terwijl de ruitenwissers hun best doen om de regen weg te vegen. En dan ineens, na een bocht, zien we een wegversperring. Werkzaamheden. Vreemd, want het staat altijd aangegeven. Deze keer dus niet. Wat nu? Er is geen mogelijkheid om erlangs te gaan. De weg is simpelweg te smal. We moeten dus keren. Maar waar? De chauffeur rijdt behoedzaam achteruit naar beneden en vindt een minuscuul plekje om te keren. Terug naar beneden dus. Valt onze wandeling vandaag letterlijk en figuurlijk in het water?

Tol betalen voor dit gedeelte van de berg
Maar er is nog een andere weg. Nog smaller en hopelijk komen er geen tegenliggers of andere werkzaamheden. Op dit stuk kruipen we als het ware omhoog en dan komen we ineens bij een smal bruggetje. Er staat een houten kastje naast en de chauffeur stapt uit. De envelop, die hij vanmorgen kreeg, legt hij in het kastje. Tol betalen voor dit gedeelte van de berg.

We beginnen aan onze tocht
We rijden verder en na ruim een half uurtje komen we boven op een hoogte van ruim 1700 m. Het is gelukkig droog geworden, maar er hangen beneden veel wolken en er is praktisch geen uitzicht. Het busje gaat terug en het is de bedoeling dat we zelf naar ‘huis’ lopen. Het pad is breed en we beginnen aan onze tocht. Het is inmiddels droog geworden en hopelijk komt de zon ook nog te voorschijn. Deze blijdschap is echter van korte duur. Het begint flink te regenen en we stoppen om regenjacks aan te doen en ook een beschermende hoes om de rugzak. Dat laatste is zeker nodig om te voorkomen dat de lunch straks uit de papieren zakjes loopt.

Teruggaan is geen optie
We gaan weer verder en horen dan een alarmerend geluid. Buldozers en kranen versperren onze weg. Er wordt druk gewerkt aan het pad en dat veroorzaakt een flinke modderplas. Teruggaan is geen optie. Kijken waar we er eventueel langs kunnen lopen. De werklui staan grijzend te kijken hoe wij ons erdoorheen wurmen. Maar het lukt. Wel flink vieze schoenen en broekspijpen bij sommigen, waaronder ikzelf. Maar we kunnen weer verder.

We zwaaien ze uit en lopen verder
Er is nog steeds weinig uitzicht als we bij een splitsing aankomen. Een deel van onze groep besluit om de kortere route naar Brigels te nemen. Zij zullen op het pleintje bij de bakker op ons wachten. Dat is geen verkeerde plek, want ze hebben daar heerlijke koffie en gebak. We zwaaien ze uit en lopen verder. Het is nu licht stijgend en we zien onderweg bordjes met een speurtocht voor kinderen. Dat zie je hier heel veel.

Zwitserse honing als souvenir
Het wordt droog en de regenkleding kan uit. We blijven even staan om te genieten van deze mooie plek. Dan zien we ergens beneden een plek om te lunchen. Dat duurt nog wel even, maar de zon begint voorzichtig te schijnen. Het ziet er dan meteen anders uit. We komen op een open stuk en ik zie een knalgeel bordje. Even kijken wat dat is. Er blijkt een kastje te staan met potjes honing. Die kun je kopen en voor de betaling staat er een apart doosje. Leuk, Zwitserse honing. Een mooi souvenir. Het potje gaat in mijn rugzak en we dalen af naar de lunchplek. Nu hebben we wel uitzicht en kijken naar het dorp van onze eindbestemming.

Napraten met koffie en gebak
Als we genoeg uitgerust zijn, lopen we verder. Stijl, smal en nat langs oeroude naaldbomen. Heel voorzichtig, want je kunt zo naar beneden glijden. Eindelijk komen we beneden, op 1350 m. De zon schijnt nu volop en we zetten koers naar het pleintje. De andere wandelaars zijn inmiddels weg, omdat het waarschijnlijk te lang duurde. We bestellen koffie en gebak en praatten na over deze prachtige route. Nu nog de laatste 5 km naar het hotel. Wat een heerlijke dag.