Thuis voelt ver weg hier op Ameland

De week is omgevlogen, morgenochtend is onze afvaart uit de veerhaven van Nes naar Holwerd. En ik weet nu al wat ik het meest van alles zal missen: de eindeloos brede stranden, echt nog veel breder dan bij ons in Zeeland.

Zonder mensen tegen te komen
We ontdekten het groene strand bij Ballum, ontstaan doordat een zandplaat zich heeft losgemaakt van Terschelling en richting Ameland is gewandeld. Waarna er moerasachtige vegetatie kon ontstaan en het vervolgens een ideale broedplaats werd voor ontelbaar veel vogels. Urenlang kun je er wandelen zonder mensen tegen te komen. Soms is de zee zo ver weg dat we alleen nog een vermoeden hebben waar ze moet liggen, we kunnen de branding niet eens meer horen.

Met sierlijke sprongen verdwijnt ze achter een duin
Af en toe komen we skeletten tegen van een konijn of een zeemeeuw. We zien holletjes van muizen en op een middag springt er ineens een ree een paar meter voor onze voeten vandaan. Met sierlijke sprongen verdwijnt ze achter een duin. Het verhaal gaat dat een Duitse soldaat tijdens de Tweede Wereldoorlog een reebokje naar het eiland meenam en het met de fles grootbracht. Anderen zeggen dat een dier ooit over de dam kwam, die vanaf 1872 een korte tijd een vaste verbinding met de wal vormde. Om z’n eenzaamheid te verdrijven zorgden de eilanders voor twee reegeitjes.

Als je hier niet tot rust komt, kun je dat nergens
Onze jongste dochter belt; zij past op de boerderij en onze poezen, loopeenden, kippen en schapen. Als we vertellen over de prachtige natuur en de lange wandelingen die we maken, zegt ze: “dat klinkt heel zen!” Het is precies wat wij tegen elkaar zeggen, als je hier niet tot rust komt, kun je dat nergens. Alle gedachtes waaien uit ons hoofd, we gaan compleet op in de elementen.

Dezelfde verbondenheid
Dit past wonderwel bij het boek dat ik aan het lezen ben: Landlijnen van Raynor Winn, over haar wandeltocht door de Schotse Hooglanden met haar ernstig zieke man Moth. Hoewel wij niet in een tentje kamperen – en de afstanden die we afleggen in het niet vallen bij die van Raynor en Moth – voelen we dezelfde verbondenheid met de natuur als beschreven in het boek.

De Amelandse roots van mijn moeder
En er gebeurt nog iets moois tijdens ons verblijf op Ameland. Sinds mijn boek Hartmama is verschenen, heb ik in mijn achterhoofd dat het hier op Ameland in een boekhandel hoort vanwege de familiewortels van mijn moeder op dit eiland. Haar achternaam, Sparrius, is echt een Amelandse naam – iemand die Sparrius heet, heeft altijd Amelandse roots is mij ooit verteld. 

Mijn mama terugbrengen naar haar familiegrond
Allerzielen is een prachtig moment om deze droom te realiseren en mijn mama terug te brengen naar haar familiegrond. Natuurlijk is het een spannend moment als ik de boekwinkel binnenstap om de vraag te stellen. De ‘ja’ die ik krijg is van onschatbare waarde voor me, de cirkel is rond.

Het licht van de vuurtoren
Nu zit ik aan de eettafel en schrijf. Buiten is het al donker, maar ik heb de gordijnen nog niet dicht, zodat ik het licht van de vuurtoren zie schijnen. De honden liggen aan mijn voeten op hun schapenvellen. Diep in slaap, na alle kilometers die ook zij in hun benen hebben. Ze hebben het fantastisch gedaan en wat een heerlijkheid om zo de tijd en ruimte te hebben om samen te genieten.

Ik hou van water en van aarde
Muziek in mijn oren: ‘ik hou van water en van aarde, ik leef gewoon van uur tot uur.’ Dat is wat we deze vakantieweek hebben gedaan en waarnaar ik zal terugverlangen. Gelukkig staat het eerstvolgende verblijf hier op dit prachtige eiland al gepland voor het voorjaar van 2023.

Winterwandeling in Zeeland
Voor het eerst in al die jaren dat we ons vakantiehuis verhuren hebben we besloten om een winterstop te houden. Dat geeft me meer tijd om te coachen, en na deze heerlijke week hier heb ik besloten om dat meer buiten in de natuur te doen. Lijkt jou dat een fijne manier? Stuur een mail naar susan@susanvanderbeek.nl en we plannen een datum voor jouw coachwandeling.