Op expeditie door Marketplace

Vorige week schreef ik over de komst van ons chalet, veel eerder dan gepland. Als de wiedeweerga moesten we op zoek naar meubels. Het werd een ware expeditie met allerlei hobbels en verrassingen.

We gaan eerst op pad voor een bed dat praktisch is in ons nieuwe chalet. We zien er al snel één die bergruimte heeft onder het matras en openklapt aan het voeteneind. Dat is precies wat we zoeken. De dame in kwestie maakt een offerte op papier en we blijven ruim binnen budget. Thuis gekomen ga ik online nog eens op mijn gemak na welke alternatieven er zijn. Het bed dat we gezien hebben komt toch steeds als beste uit de bus. Ik druk bijna op de bestelknop en bedenk dan. Nee, Joke – practice what you preach – eerst een grondige review check.

Reviews checken!
Ik lees de reviews. Neeeee, getver. Ze liegen er niet om. De ene na de andere slechte review over onbetrouwbare levertijden, een zeer slechte nazorg, het in de kou laten staan van de klant na de koop en ga zo maar door. Okay, hier moet ik dus duidelijk niet zijn, bedenk ik me. En ik ga opnieuw op zoek naar een meer betrouwbare leverancier met een goed vergelijkbaar bed. Gelukkig en verbazingwekkend snel vind ik er eentje. Ik zal geen namen noemen, maar wij liggen echt beter in bed. Goede koop, fantastische service. Levertijd nagekomen, gemonteerd en wel in het chalet. Van mij krijgen ze een dikke 10.

Zoektocht op Marketplace
En dan nog Marketplace voor alle meubels die we niet nieuw willen aanschaffen, zucht…. Hulptroepen zijn inmiddels ingeschakeld en zoeken mee. Al snel popt er een eettafel op met industriële lamp die al is gereserveerd. Toch besluit ik het erop te wagen en vraag of het nog beschikbaar is. Ook zie ik twee eetstoelen, velvet cognac, helemaal passend in de stijl die we zoeken. Ik ga samen met vriendin en medeblogger Monique op pad om ze te halen. Tot mijn grote ergernis is de verkopende partij gewoon niet thuis. Zwaar teleurgesteld keer ik naar huis terug.

Pling, mijn telefoon kondigt een nieuw bericht aan. De verkopende partij: ‘Oh mevrouw, sorry sorry sorry. Ik was het helemaal vergeten.’ Okay ik kan nooit lang boos blijven. Uiteindelijk sluit ik de koop opnieuw en daarna nog een keer opnieuw voor minder.

Pling, mijn telefoon kondigt een nieuw bericht aan: ‘De eettafel en lamp zijn nog beschikbaar als u het nog wilt hebben.’ Jazeker wil ik die nog hebben. Het is een prachtige eettafel van hout met zwarte poten, en de industriële lamp. Het past perfect bij de sfeer die we voor ogen hebben. Helemaal in mijn nopjes sluiten we ook deze koop. Daarna volgt er nog een koop voor de tv-tafel en nog twee dezelfde eetstoelen (just in case). Ik regel de volgende dag gelijk het busje van mijn werk om alles in één dag op te halen en direct naar het chalet te brengen.

Stoom uit mijn oren
Het is een heerlijk dag, het zonnetje schijnt en al snel ben ik op het eerste adres voor de tafel en de lamp. Ze wonen prachtig. De man des huizes heeft de tafelpoten gedemonteerd en ik krijg een zakje met schroeven aangereikt. De lamp wordt ook gedemonteerd en de kap stel ik snel veilig voorin de bus. Superblij met de prachtige tafel ga ik op weg naar Den Haag om de twee stoelen te halen. Muziekje aan, op mijn gemak rijd ik ernaartoe. Daar aangekomen, bel ik aan. Na verloop van tijd, ik wil bijna weglopen, komt er een jonge vrouw naar beneden. ‘Didn’t you receive my message? The chairs are sold.’ Ik staar haar vol ongeloof aan. ‘What? When did you send me the message?’ ‘This morning’ antwoordt ze. In een split second word ik zo boos dat er bijna stoom uit mijn oren komt. Ik beheers me en vertel haar in niet mis te verstane bewoordingen dat dit niet de wijze is waarop je met elkaar een deal sluit. Een deal is een deal en niet dan maar aan iemand anders verkopen voor een hogere prijs en mij voor noppes laten rijden. In de bus aangekomen bel ik mijn partner en spui mijn woede met de nodige krachttermen. Even stoom afblazen.

Verkoop tot aan de deur
Okay klaar met die donderwolk. Zet het zonnetje maar weer aan en op weg naar het volgende adres voor de nog overblijvende twee stoelen. Ik hoop maar dat zij dit keer wel thuis zijn. Gelukkig is dat het geval. Erg behulpzaam zijn ze niet. Ik word gevraagd om naar boven te komen. Met de lift, twee deuren door en na drie keer een rondje te hebben gelopen vind ik eindelijk de voordeur. De deur wordt geopend en een meneer geeft de stoelen net over de drempel aan, neemt het geld in ontvangst en sluit de deur weer. Ik ben ietwat overdonderd, maar okay ik snap de boodschap. Verkoop tot aan de deur. Helder.

Door naar het laatste adres
Ik sta te goochelen om twee stoelen door deuren met deurdrangers te krijgen zonder ze te beschadigingen. Het zweet staat inmiddels op mijn rug. Nu nog door de laatste zware portiekdeur en dan de bus in. Een bewoner houdt de deur even voor me open. Gelukkig zijn er toch nog galante mensen. Ik koop een flesje water bij de groenteman en mag er zelfs even van het toilet gebruik maken. Dan door naar het laatste adres. Eerst haal ik mijn cadeaukind op zodat hij een handje kan helpen, want een tv-kast tillen is toch wel andere koek.

Geen schoonvader om te helpen tillen
We komen aan in een leuke oude wijk van Rotterdam en een gezellige gepensioneerde man komt even checken of we het allemaal kunnen vinden. “Ja hoor meneer, we zijn al op het juiste adres.” Hij vrolijkt helemaal op en vertelt nog net niet zijn levensverhaal. Een grijns ontsnapt aan mijn lippen. Na een praatje gaat hij weer zijn weg. Ik heb app-contact met de verkoper, ook weer in het Engels. Blijkbaar is hij niet thuis en zegt dat zijn schoonvader mij zal helpen. Ik antwoord: ‘Okay geen probleem.’ Een jonge vrouw op de tweede verdieping gebaart dat ze naar beneden komt. En inderdaad, zij opent de deur met in haar kielzog een oudere dame en geen schoonvader. Ik frons maar zeg niets. Twee enorme pakketten staan voor de deur, ingepakt in bubbelplastic met tape. Dit zal het toch niet zijn? Maar jawel hoor. Het is het bovenste pakket. Na ruimte gemaakt te hebben in de bus en deze wat meer voor de deur neergezet te hebben, tillen we het op om het in de bus te zetten.

Na een stuk of zes keer lukt het
Nou mooi niet. Ik ben toch echt geen watje. Mensen die me kennen weten dat ik wel wat kan versjouwen. Maar deze kast? Het lijkt wel lood. Mijn zoon kijkt me aan en met zijn vragende blik lijkt hij te zeggen: wat nu? Mijn regelmodus gaat aan en ik vraag de jongedame om samen met mijn zoon aan één kant te gaan staan, zodat ik de andere kant pak. Maar… geen grip. Volledig in het plastic. Ik wroet net zo lang in het plastic tot ik een beetje grip krijg en na een stuk of zes keer lukt het. Mijn zoon ziet hoe zwaar ik het heb, maar ik zeg dwingend: ‘Doorlopen nu!’ Als ik er nu aan terugdenk, krijg ik bijna de slappe lach. Wat een slapstick is dit. Afijn, na heel veel gedoe, krijgen we eindelijk het pakket de bus in. Maar wacht, de schoonmoeder (denk ik) vraagt of ik niet ook het andere pakket wil. Ik bedank haar vriendelijk en zeg ferm: ‘No thank you mam.’

Ik krijg het niet uitgepakt
Eenmaal in de bus twijfel ik toch nog. Ik heb de kast niet gezien natuurlijk. Hardop zeg ik tegen mijn zoon: ‘wat nou als het beschadigd is? We hebben de kast niet gezien. Voor hetzelfde geld zit er heel iets anders in het pakket.’ Zonder op zijn antwoord te wachten app ik de verkoper en deel mijn twijfels. Ik vertel hem dat als het pakket niet naar mijn zin is, dat ik het terug kom brengen. ‘Pak het dan hier uit mevrouw, dan kunt u het zien. Dan hoeft u niet heen en weer te rijden. Mijn schoonvader (???) helpt u wel.’ Goed punt, denk ik. Ik stap uit en ga het uitpakken. Maar ook dat krijgen we niet voor elkaar. Het is zo goed dichtgemaakt dat ik er niet doorkom. Uiteindelijk stuur ik een app dat het niet lukt en dat ik ga rijden.

Het plan hoe ik dit item het chalet inkrijg, ontstaat onderweg. Busje achteruit voor de openslaande deuren, mijn zoon in het chalet met karton op de grond. We pakken eerst de tv-kast uit, snijden het plastic weg. En gelukkig ziet alles er netjes uit. We halen de lades eruit, de losse planken en zetten die binnen. En, een stuk lichter, schuiven we de kast vanuit de bus op het karton zo het chalet in.

Dus toen was ik moe
Allemaal gelukt! En dat tussen het werken door, op de vrije momenten die je doorgaans gebruikt om op te laden. Dus toen, toen was ik best een beetje moe. En dat komt goed uit, want deze maand ben ik vrij om lekker in ons chalet te vertoeven, iedere dag een baantje te zwemmen of gewoon ontspannen met de hondjes langs het Brielse Meer te wandelen.

Focus
Focus aanbrengen is soms best lastig. Soms zie je ook gewoon de bomen door het bos niet meer en dan is het fijn dat er iemand met je meekijkt of meedenkt. Wil je dat ook? Zullen we dan eerst even kennismaken?