Vandaag reis ik voor een afspraak met de trein. Ik heb al gezien dat er vertraging is en dat ik mijn reisschema moet aanpassen. Is niet erg, ga ik gewoon eerder weg. Ook de tram rijdt met vertragingen. Dat kan ik oplossen door met de bus naar Schiphol te gaan. Zo omzeil ik een deel van de vertragingen. Op Schiphol aangekomen zie ik dat het behoorlijk druk is, maar ik weet waar ik naartoe moet.
Dan ga ik via een andere route
Als ik op het perron aankom, is het ook daar druk en er wordt omgeroepen dat de trein 5 minuten later zal vertrekken. Geen probleem. Ik houd genoeg tijd over. Alleen gaat de trein niet naar het station waar ik heen wil. De radertjes in mijn hoofd beginnen te draaien en dan weet ik dat ik deze wel kan nemen. Alleen ga ik dan via een andere route. Ook dat kan volgens mijn berekeningen wat betreft de tijd.
Toch maar uitstappen
De trein is inmiddels vertrokken en rijdt vrij langzaam weg. Onderweg wordt niet gezegd waarom dat zo is. Maar zolang ik op tijd ben, vind ik het prima. Toch besluit ik uit te stappen als ik in Leiden ben. Hier kan ik dan overstappen op de trein die ik eigenlijk had moeten hebben, al zal ik wel even moeten wachten.
Hoorde ik dat nou goed?
Hier is het nog veel drukker. Mensen staan dicht op elkaar en willen absoluut met de volgende trein mee. Dan wordt er omgeroepen dat de vertraging te maken heeft met een aanrijding. Dat kan van alles zijn, maar iemand denkt te weten dat er een persoon voor de trein is gesprongen. Waar hij dat vandaan heeft, weet ik niet, want daar is niets over gezegd. Er ontstaat nu discussie. Iemand zegt: “Had ie dat niet op een ander tijdstip kunnen doen? Mijn hele dagschema wordt zo in de war geschopt en dat kan ik niet hebben.” Hoorde ik dat nou goed? Ik kijk de vrouw aan waarmee ik zojuist stond te praten. Ook zij heeft het gehoord. Sommige mensen kijken de andere kant op. Ze hebben zogenaamd niets gehoord of willen zich er niet mee bemoeien. Een opa slaat beschermend zijn arm om zijn kleindochter en begint over iets anders te praten.
We weten niet wat voor aanrijding het was
Toch beginnen mensen zich nu te roeren. Beseft hij wat hij zojuist heeft gezegd? “Als er inderdaad iemand voor de trein is gesprongen, dan gebeurt dat omdat die persoon geen andere uitweg zag. Daar ga ik tenminste vanuit” zegt iemand. Dan had hij hulp moeten zoeken”, zegt weer een ander. “Misschien heeft hij of zij dat ook gedaan, maar heeft het niet geholpen. En bovendien, wie zijn wij om daarover te oordelen?” Het wordt even stil, maar de man in kwestie is nog steeds kwaad zo te zien. “En trouwens, we weten niet wat voor aanrijding het was. Daar is niets over gezegd.”
Bezig met zijn eigen gedachten
Intussen wordt het steeds drukker en eindelijk komt de trein eraan. Uiteraard stapt de man van deze verschrikkelijke opmerking als eerste in. Niemand wil bij hem in de buurt staan. Maar er gaan zoveel mensen mee dat het wel moet. Tijdens de rit blijft het verder stil. Iedereen is bezig met zijn eigen gedachten.
Nu vel ik een oordeel
Ik vraag me af of die man echt meende wat hij zei. Inmiddels staat hij te bellen om te zeggen dat hij later komt dan gepland. Ik hoor hem nogmaals zeggen wat hij op het station al zei. Zijn we zover afgedwaald? vraag ik me af. Bestaat er geen empathie meer? Is het alleen maar ikke, ikke, ikke? Voor deze man kennelijk wel. Maar wacht even; nu vel ik een oordeel over iemand omdat hij iets naars heeft gezegd. Misschien heeft hij zelf ook de nodige problemen en heeft hij daarom een kort lontje. Maar dan denk ik weer: nee, dat geeft je niet het recht om zo over iemand anders te spreken.
Dan nadert de trein mijn eindstation. Mensen proberen zo snel mogelijk weg te komen en niemand lijkt zich er verder nog om te bekommeren. Het leven gaat immers verder.
