Mijn gebroken hart

Ik sta in de badkamer en kleed me uit. Heel helder ben ik niet en alert al helemaal niet. Terwijl ik mijn shirt uittrek, hoor ik gekletter op de stenen vloer. Pats! Hij springt zo uit elkaar. Geëmotioneerd kijk ik omlaag. Daar ligt mijn mooie groene hart. In stukken. Tranen beginnen langs mijn wangen te glijden. Ik raap het al huilend op en bekijk de stukken die in mijn handen liggen. En nu? Wat jammer dat ze zo op de grond eindigt doordat ik niet goed oplet. Ik besluit me verder uit te kleden en stap snikkend onder de douche.

In de tien dagen tussen het overlijden van mijn lief en de uitvaart gebeurt er zoveel waar ik geen grip op heb. Dit kan er ook nog wel bij. Ze is zomaar uit mijn bh gegleden. Helemaal in stukjes.

Mijn hart ligt aan stukken
Het stukke hartje neem ik mee, ik leg het terug op de plek waar ik het een paar dagen geleden vandaan heb gepakt om het dichterbij me te dragen. Op mijn huid. Dat uiteindelijk geen succes bleek te zijn voor het heel houden van het hart. In de dagen erna heb ik geen tijd om er uitgebreid aandacht aan te besteden. Af en toe komt de gedachte binnen dat het zonde is, maar wel toepasselijk. Mijn eigen hart ligt ook in stukken. Tenminste zo voelt het.

Het laatste cadeautje van mijn lief
Gedurende een aantal weken ligt ze daar. Ik zie haar geregeld. Soms pak ik haar op. Behalve dat ik het jammer vind, kan ik door alle emoties en gevoelens niet verder denken. Helderheid ontbreekt in mijn hoofd. Het is het laatste cadeautje van mijn lief. Gevoelsmatig doet het me veel dat het nu gebroken is. 

Het Malachiet hartje
Eindelijk was het Malachiet hartje verkrijgbaar in het gewenste formaat. Daar had ik anderhalf jaar op gewacht. Net na de herfstvakantie, eind oktober 2024, kwam het bericht waar ik op had gewacht. Mijn lief was verheugd – hij kon me een cadeautje geven. En wat voor één.

Ik mocht uit drie hartjes kiezen. Toen ik mijn keuze had gemaakt, zei Ronald: “je hebt precies degene gekozen die ik dacht dat je zou kiezen, je krijgt het van mij.” Blij en verheugd met dit hartje gingen we naar huis. Mijn lief met het gevoel me iets moois te hebben gegeven, wat ik al heel lang graag wilde hebben, en ik dat het eindelijk was gelukt. Dat ik ook nog zo’n mooi exemplaar had kunnen uitzoeken. 

Weggooien is geen optie
Ik pas de stukjes van het mooie groene hart aan elkaar. Ze passen nog steeds. Ik mis alleen een flintertje. Ik peins, probeer wat. Weggooien is geen optie, dat wil ik echt niet. Laat ik het eens anders gaan bekijken.

Na een dag of drie ben ik eruit. Ik regel hele sterke lijm, die geschikt is om steen te lijmen, en ga aan de slag. Eerst een krant op tafel, dan de juiste spullen bij elkaar zoeken… kwasten, verf, lijm. Ik ga zitten en begin. Voorzichtig verf ik met een dun kwastje de snijvlakken van de breuken goudkleurig. De eerste laag is niet geheel dekkend. Ik neem er rustig de tijd voor om het te laten drogen en uitharden, nog wat bij te werken, in elkaar te lijmen. Na nog eens drogen bekijk ik het eind resultaat. Gelukt!

Kintsugi
Ik neem geregeld het hartje in mijn handen, zo houd ik het steeds weer dichtbij me. Iets dat gehavend, stuk en zo goed mogelijk is hersteld, met zorg is gerepareerd, heeft een speciale naam in het Japans: Kintsugi. Er zit een gedachte achter, Wabi-sabi genaamd. Schoonheid van imperfectie en aanvaarding van de natuurlijke cyclus van groei en verval wordt gewaardeerd. Kintsugi wordt ook gebruikt als metafoor voor het herstellen van relaties, littekens, van vroegere ervaringen, die worden getransformeerd tot iets moois.

Het leven leven
Voor mij geeft deze reparatie aan dat je het leven moet leven. Ook als je rouwt, verdriet of pijn hebt, trauma’s aan het verwerken bent en je tot diep in je botten iemand mist. Het is de bedoeling dat je er het beste van maakt. Met passende voorwaarden, dat zeker – je bepaalt zelf de route, het tempo en de benodigdheden die voor dit moment nodig zijn.

In de afgelopen periode heb ik veel geleerd: 

• Dat mijn hart gebroken is en zo mag aanvoelen. Daar mag ik ruimte, tijd voor nemen. 
• Dat ik duidelijk mijn grenzen mag neerzetten.
• Waar ik ook ben en wat ik ook doe, het gemis blijft.
• Ik mag loslaten. Dat is nodig om te leven. Zonder mijn principes bij het afval te zetten. Zonder verkramping, verbittering. Zo treedt verzachting op.
• Ik blijf intensiteit, liefde, passie ervaren op een manier die bij me past.
• Rouw is iets dat minder geïntegreerd is, gewoon is geworden in onze samenleving.
• Er zijn voor de ander is niet vanzelfsprekend.
• De intentie van iemand is vooral goed bedoeld.
• Ik heb beter leren vertrouwen.

“Leven is als sneeuw, je kunt het niet bewaren.
Troost is dat jij er was, uren, maanden, jaren.”

Herman van Veen

Ik vertrouw
Het gebrek aan helderheid in mijn hoofd is ondertussen grotendeels opgelost. Ik zet stappen vooruit in ontwikkeling, groei, werk. Met al mijn emotionele uitspattingen, mijn verdriet, gemis en het openlijk tonen van mijn kwetsbaarheid en juist zo mijn eigen veerkracht te ervaren. Gevuld met levenslust de behoefte om te koesteren en lief te hebben. Ik vertrouw met heel mijn hart op de stappen die ik zet en nog ga zetten, geniet van wat er is. Ik vertrouw op de goede afloop, geluk en liefde. Liefde die sterker is dan jij en ik bij elkaar. Het pure gevoel dat krachtiger is dan verliefdheid, dat me in vuur en vlam zet. Het gevoel dat reikt en raakt tot in het diepste van mijn ziel. Zodat ik me meer bewust ben van mijn mens zijn.

Heb je opmerkingen, vragen of wil je weten waar ik je in verder kan begeleiden? Mail me: kailosinzichten@gmail.com