De laatste weken is rouw heel subtiel mijn leven ingeslopen. Vroeger dacht ik bij rouw direct aan het verdriet dat je hebt na een overlijden. Onlangs heb ik geleerd dat rouw ook over andere zaken kan gaan. Rouw bij leven of niet genomen rouw als je (onbewust) niet hebt gerouwd om verlies van bijvoorbeeld je relatie na een scheiding.
Rouw bij leven
Zo kreeg ik recent te horen dat de pijn in mijn beide handen veroorzaakt wordt door artrose. Dit is een voorbeeld van rouw bij leven. Het duurde best even voordat de impact hiervan volledig tot mij doordrong. De eerste confrontaties ervaarde ik bij het openen van flessen en potten, dit lukte mij niet meer. Mijn lief opent ze met liefde voor me, het is alleen een ‘probleem’ als hij niet thuis is. Wat meer impact heeft is het feit dat de toekomst van mijn werk als echoscopiste onzeker is geworden. Ik zit momenteel deels in de ziektewet omdat ik mijn eigen vak niet kan uitoefenen. Dit betekent inleveren van een stukje van mijn gezondheid, en dat doet me verdriet, heel veel verdriet.
De tijd is op
Recent realiseerde ik me dat er nog een deel is waar ik om rouw. De rouw om een ooit fijne relatie met Cato, althans zo ervaarde ik het. De relatie bekoelde, ik weet niet eens waarom. Communicatie lijkt hierin een sleutelrol te spelen. Een appje werd verstuurd, de schrijfster bedoelde haar woorden anders dan de ontvanger las en voor je het weet ben je elkaar kwijtgeraakt. Of zouden niet uitgesproken verwachtingen met de onvermijdelijke hierop volgende teleurstellingen een oorzaak zijn? Ik zal het antwoord nooit weten, want ze heeft afscheid genomen van het leven. De tijd is op en dat doet ongelooflijk veel pijn. Verschillende scenario’s flitsen in mijn hoofd voorbij. Wat als? Als ik dit had gedaan, dan…. Ik realiseer me dat dit weinig zin heeft. Als ik het anders had kunnen doen, had ik dat wel gedaan.
Een overlevingsstrategie
Ook besef ik hoe anders het tegenwoordig gaat dan toen ik opgroeide; men had in mijn beleving meer tijd voor hen gezin en de familie naast het werk. Als ik naar mezelf kijk, realiseer ik me hoezeer ik mezelf voorbijloop met mijn drie werkgevers. Waarom doe ik dat? Het kost me (te) veel tijd en energie. Die ik liever besteed aan zaken die écht belangrijk zijn. Uiteraard is werk belangrijk, maar de balans tussen werk en privé is (als ik eerlijk ben) al jaren zoek.
Als ik het hierover heb met mijn lief ontdekken we samen de oorzaak van deze onbalans. Het is niets anders dan een overlevingsstrategie. Vele jaren was ik alleen en verantwoordelijk voor inkomen en de zorg voor mijn kinderen. Nu dat niet meer nodig is, vind ik het moeilijk om deze strategie los te laten.
Er komt vaak iets moois uit voort
Hoewel rouw heftig is, komt er vaak iets moois uit voort. Denk aan dankbaarheid voor het leven of nieuwe inzichten waarmee je weer verder kunt. Met betrekking tot Cato realiseerde ik me dat oude pijn van mij in combinatie met de geschreven woorden van haar een oorzaak zouden kunnen zijn van het verloren contact. Reflecterend ben ik enorm getriggerd in mijn grootste belemmerende overtuiging er niet toe te doen. Wellicht was dit een (pijnlijke) les die ik nodig had om hier met een sneltreinvaart mee aan de slag te gaan.
Nieuwe kansen zullen zich aandienen
Wat betreft mijn werk houd ik er rekening mee dat ik op termijn afscheid dien te nemen van mijn huidige functie. Het betekent wellicht ook dat zich nieuwe kansen aandienen, die anders niet mogelijk zouden zijn geweest. En het maakt dat ik veel beter weet wat ik wil in een baan: balans en de mogelijkheid prioriteit te geven aan zaken die voor mij belangrijk zijn.
Deze inzichten maken dat er naast het verdriet ook een gevoel van vrede is in mijzelf. Ik ben ervan overtuigd dat die baan (die aan mijn wensen voldoet) er komt. En als dat ook nog leidt tot een betere communicatie onderling dan is het niet helemaal voor niets geweest.
