Ergens ter hoogte van mijn navel

Met de handdoek onder mijn arm, wat leesvoer en mijn zonnehoed op wandel ik de deur van ons appartement uit. De zon staat hoog aan de hemel. Ik kijk om me heen en loop vanaf het overdekte terras naar het stenen trapje. Drie treden naar beneden, een stukje door de tuin. Onder de heg zit de appartement-kat te soezen. Ik open het metalen hekje, loop naar het einde van de straat en kijk. Daar zie ik het blauw van de zee glinsteren in de zon. Ik sta even stil. Herinneringen aan eerdere zee-momenten schieten door me heen. Ik hoor de stem van mijn lief in mijn hoofd: “Ben je al in de zee geweest vandaag? Jij liever dan ik. Ga maar… Ik ga wel op het terras zitten.”

Zitten, absorberen, ruiken en ervaren
Even later zit ik met mijn voeten in het water op mijn oranje handdoek. Rustig kijk ik om me heen. Een warm briesje strijkt langs mijn huid. In de verte zie ik bergen. Ze lijken in een nevelige blauwe laag te liggen. Verderop zitten een paar Griekse dames op zelf mee gebrachte stoeltjes te kletsen. Een paar meter de andere kant op zit een man in het ondiepe water. Wat is het hier mooi, blij dat ik bij zee zit. Mijn zoon Milo is zijn eigen ding aan het doen en ik zit hier. Ik zit, absorbeer, ruik en ervaar. Het water spoelt rond mijn enkels. Langzaam voel ik de rust van de zee omhoog kruipen.

Ter hoogte van mijn navel
Zelfs hier, een plek waar mijn lief liever niet dan wel was, voel ik met elke vezel in mijn lijf dat ik hem mis. Ergens ter hoogte van mijn navel. Nu ik niet afgeleid ben, en mijn gevoel de rust laat innemen die nodig is, ervaar ik wat er gebeurt. Hier aan zee, op deze geweldige plek, met het zeewater kabbelend langs mijn enkels, voel ik gemis. Dat was niet weg hoor, maar wel minder sterk aanwezig toen we de afgelopen dagen in Athene waren, een levend monument dat geschiedenis ademt.

Overweldigend en druk
Athene is groot, zoals de Acropolis, het Parthenon – en klein, zoals de huidige stadsbewoners hun leven vorm geven om de toeristen heen. Volle dagen met drukte op elke straathoek. Weinig ruimte voor adempauzes, gemis en verdriet. De stad was een geweldige ervaring voor mij en mijn zoon, als geschiedenisfans. Overweldigend – de Akropolis, het eten, de tour met gids en onze wandeling door de stad net voor het slapen gaan. Het verdriet was er al die tijd, maar kreeg geen ruimte. Een paar dagen bleek echt genoeg te zijn voor onze overprikkelde geest en lichamen. We hadden behoefte aan rust.

Rust aan de Griekse kust
En nu zijn we hier in Chaldika, aan de kust. Een middelgrote stad van rond de 380.000 inwoners. Kenmerkend hier is dat er meerdere malen per dag een wisseling van het getij is. Met elke kilometer die ik hiernaartoe reed, voelde ik de onrust afnemen. Al toen ik de brug naar het schiereiland overstak, die overigens als twee druppels water lijkt op de Erasmusbrug in Rotterdam.

Voelen hoe het met me gaat
Eindelijk is er ruimte voor het Griekse tempo van lange middagen gevuld met niets hoeven of moeten. Zon, zee, rust. Voetje voor voetje voelen hoe het met me gaat na anderhalve week reizen. Of er balans is zonder afleiding van de wereld om mij heen. Nu geef ik de emoties de ruimte, de tijd die nodig is.

Ik haal een paar keer diep adem en voel mijn tranen opkomen. Langzaam glijden ze over mijn wangen. Ze druppelen naar beneden, waar ze zich vermengen met het Middellandse zeewater. Hier op deze geweldige plek dringt het besef steeds meer tot me door. Dit hoort momenteel bij me, en dat is helemaal prima!

Aandacht, tijd en ruimte maken
Emoties geven een signaal aan je. Eigenlijk zeggen ze: ‘Hé, let eens op. Er is iets aan de hand. Ruim wat tijd in om te ervaren wat er aan de hand is, zodat je het begrijpt, ervaart, loslaat, integreert. En je daarna weer verder kan, als de emotie is doorvoeld.’ Dat is wat de emotie voor je doet. Tijdens mijn opleiding tot hypnotherapeut heb ik geleerd om hier aandacht, tijd en ruimte voor te maken. Dit geeft houvast, duidelijkheid en handvatten. Ik weet dat als ik emoties toelaat, het goed komt en ik een stuk lichter verder kan. Zonder overbodige ballast. Spreekt jou dit aan? Wil je er meer over weten of heb je een opmerking? Mail me: kailosinzichten@gmail.com.