En dan ineens ben je in Niemandsland

Ik neem je mee op reis naar Niemandsland. Maar daarvoor nemen we eerst een vertrouwde route. Links van Niemandsland ligt namelijk het land van Wijsheid, het land van kennis, over de principes van het bestaan, het systeem, zoals het hoort en zoals we dat doen. Ook het gebied van scholing, studie en levenservaring. Het is het gebied met de meest uiteenlopende plekken, waar vast al vaak bent geweest. Het land van polariteiten.

In het land van Wijsheid
Zo is er een plekje voor de liefde, en daar vlakbij een mysterieus plekje om je in stilte terug te trekken. Waar je jezelf niet wilt of hoeft te laten zien. Ze liggen niet voor niets vlak naast elkaar, omdat zonder liefde geen rouw is. Al je dan weer een stukje verder wandelt, kom je langs een bijzonder plekje, van stilte voor de storm, de grond pruttelt van nieuwe gedachten, ideeën en plannen, stilte voor een nieuw begin. Als je je omdraait zie je bergen van voor- en tegenspoed en een mega grote wip, de balans tussen geven en nemen. Daarmee is ontvangen nauw verbonden, zij staat op een afstandje te kijken. Daar wonen ook goed en fout (of slecht). In de verte zie je een snel groeiend, misschien zelfs woekerend struikgewas. Het is de zoekrakende balans tussen arm en rijk. Daarboven ontwikkelt zich een donkere wolk met – als je goed luistert – dondergeluiden, daar komt gedoe van. Er zijn nog veel meer plekken, maar ik denk dat je ze zelf wel kunt invullen.

Je weet er de weg
Dit is waar jij en ik, als mens en als professional, ons behoorlijk vrij bewegen. Je weet er de weg. Zo stel ik jou vragen, luister met aandacht naar je antwoord, er volgt een nieuwe vraag of ik laat je d.m.v. lichaamsgerichte opdrachten ervaren, voelen, waar en wat zich in je lijf afspeelt. Welke onopgemerkte signalen worden gegeven. Je lijf weet vele malen meer dan je hoofd (waar je ego woont).

Gevoelswereld
Aan de ander kant, rechts, ligt de Gevoelswereld. Eens kijken wat daar te beleven valt. Langs je glimlach naar je schaterlach. Je twinkelende ogen, die vertellen over waar je blij en gelukkig van wordt. Daar zie je ook de vreugde over de mooie mensen waarmee je privé en in je werk contact mag maken. Blindelings vind je energie om hard te lopen, te fietsen of te wandelen. Vrijheid aan de zee, het strand en in de bergen. De soms wat ongemakkelijke relatie met de stilte en de prille vriendschap met het schrijversritme. Niet alleen rozengeur en maneschijn, ook dankbaarheid, vlak naast gemis; je hebt net als iedereen gekregen en gemist. En dat is waar je het mee te doen hebt.

Je loopt langs het meer van gehuilde tranen, een fikse wandeling om te komen bij de grot van genomen rouw, al verdwijnt die nooit helemaal. Toon Hermans schreef ooit zo mooi: “Rouwen doe je elke dag een beetje.” Je hebt daar een fakkel nodig om ver achterin een stukje rauwe rouw te vinden.

De vulkaan van woede
Op de terugweg langs het meer kom je teleurstelling tegen, niet onbelangrijk en vast ook herkenbaar. Ik zou bijna de plek vergeten die je (hoop ik) niet vaak bezocht: de vulkaan van woede. In het verleden uitgebarsten, dat is al heel lange tijd geleden. Nu is de vulkaan de getemde dame van boosheid en wat bekoeld, daarmee prettiger in de omgang. Bekend terrein allemaal, je kan daar gedachteloos rondlopen en niet zomaar verdwalen. Het is een vertrouwd land. Ik denk dat ook jij dit op een of andere manier herkent.

Niemandsland
Daar tussenin ligt een braakliggend terrein, dat is Niemandsland. Meestal is het een smalle reep waar je met een paar stappen overheen loopt, vaak onopgemerkt. In je leven kan er iets gebeuren waardoor deze reep steeds breder en duidelijker aanwezig wordt. Een ingrijpende gebeurtenis of het krijgen van een lichamelijke aandoening, verlies in welke vorm dan ook, klein, groot, zwaar, vroeg of laat in je leven. Dus op jonge of latere leeftijd, dat maakt niet uit. En soms slaat je lijf een traumatische gebeurtenis op zonder dat je er bewust mee bezig bent geweest. Omdat het te groot, te heftig voor je is op dat moment. En kan een andere gebeurtenis de deksel van de pot halen en komt het vrij.

Er heerst een onbestemde sfeer
Het is daar weer of geen weer, de lucht is er licht of donkergrijs, soms een korte periode wit. Er valt regelmatig zachte motregen of zware donderbuien. Soms hangt er mist of donder je zomaar met een klap in een gat. Het kan er vriezen of dooien. De paden liggen vol kleine en grote stenen, je weet wel die uit je systeem. Waar je over struikelt of waartegen je abrupt met een pijnlijke klap tot stilstand komt. Er heerst een onbestemde sfeer en als ik daar ben, dan voel ik mij ook zo. Begint er al iets bij jou te dagen?

Er wordt een taal gesproken die je niet verstaat of begrijpt
Je raakte er verzeild, in Niemandsland. Zomaar ineens ben je er, het kan op elk willekeurig moment gebeuren. Soms weet je niet of je wakker bent of slaapt. Je dwaalt er rond, zonder besef van plaats en tijd, op zoek naar een herkenningspunt. Welke kant op? Soms wandelend, dan weer hardlopend om vervolgens neer te ploffen en uithijgend te wachten op een volgende beweging. Ineens zit je voor de tv, alles in zwart-wit, er wordt een taal gesproken die je niet verstaat of begrijpt. En je denkt: dit moet stoppen. Maar hoe dan? Alles is beter dan dit. Het zo niet jezelf herkennen, hier ben je nog nooit geweest. Wel heb je er anderen over horen spreken. Erover gelezen misschien en nu ben je er zelf.

Geen gevoel van richting
Het voelt als een diep, donker, oneindig gat. Verwarrend en angstaanjagend, geen enkele houvast, geen gevoel van richting of het flauwste benul van keuzes en mogelijkheden die je te wachten staan. En toch is juist deze staat van zuiver potentieel vanuit het universum en daarmee vanuit jouzelf voortgekomen. Het enige wat je dan kunt doen is ontspannen, het er laten zijn, deze niets-iets-heid. Even niet te zoeken, alleen te zijn, in je diepste stilte tussen de woorden, tussen inademing en uitademing. Er bij blijven, de enige weg is er doorheen. Daar kan je innerlijke stem, de stem van je ziel, spreken. Er staat geen tijd voor, er is geen handleiding, alleen het besef van niets-iets-heid.

Daar ben je dichtbij jezelf
Een land waar velen je voorgingen en nog gaan volgen. Wanneer je dit deelt, zullen er mensen zijn die dit herkennen. Niet raar of vreemd, het is een plek waar je groei, nieuwe wegen en mogelijkheden kunt ontdekken.  Het is er en zal er blijven, en je kunt leren ook daar je weg te vinden. Daar ben je dichtbij jezelf. Niet een aangename ervaring, maar wel verrijkend wanneer je er weer uitkomt.

Periodes van niets-iets-heid
Als je dit herkent, weet dan dat je in Niemandsland bent, en dat je het zelf maar niet alleen hoeft te doen. Ook ik ben er vaker geweest, en soms nog. De vergaarde rijkdom mag ik inzetten als begeleider van jou. Daar wil ik er voor je zijn. Herken je Niemandsland, ben je daar of heb je periodes van niets-iets-heid, en wil je daarover delen of sparren? Neem contact op met mij.