Ze staat in een blik in de boekenkast. Met een foto van toen ze puppy was, oogjes nauwelijks open. Nog een stomp neusje en zijdezachte bruine haartjes. Het begin van haar leven, nog bij mama in het nest. Ze staat daar al drie jaar. Want wat doen we met de as van de eerste hond die we zelf vanaf puppy hebben opgevoed? Hindi, onze prachtige Tervuerense herder vertrok naar de eeuwige jachtvelden toen ze 12,5 jaar oud was. Ze was helemaal op.
Een Totem of Life And Death
Op een goed moment kom ik op social media iets tegen dat mijn aandacht trekt. Een post over een nieuwe manier om as van een overledene te verstrooien. Met een TOLAD, een Totem of Life And Death. Het is een wandelstok waarmee je tijdens een wandeling stap voor stap de as kunt uitstrooien. Ik neem contact op met de makers om te vragen of de TOLAD ook geschikt is voor het uitstrooien van as van dieren. Verrast klinkt het antwoord: “Wat bijzonder dat je belt, we zijn van plan om ook een dieren TOLAD te gaan ontwerpen.” We spreken af om contact te houden.
De eerste TOLAD voor dieren
Er gaat een tijd overheen met af en toe mailcontact. En dan is daar het moment dat de eerste TOLAD voor dieren gebruiksklaar is. Ik rij naar Berlicum om hem op te halen en word allerhartelijkst ontvangen. Bijzonder hoe hier gewerkt wordt aan het uit de taboesfeer halen van verstrooiingen. Het creëren van een maner om je geliefde mens of dier terug te geven aan de natuur tijdens een wandeling die je bij leven ook graag maakte.
We plannen een gezinsweekend voor de afscheidswandeling
Voor Hindi kiezen we een route uit in de Boswachterij Westenschouwen. We plannen een datum met het hele gezin. Die dag regent het pijpenstelen. We nemen paraplu’s mee en laten de honden thuis – zij hebben een enorme hekel aan regen. As uitstrooien met twee tegenstribbelende honden zien we niet zitten. We willen met al onze aandacht bij Hindi zijn. We lopen de route en halen herinneringen op. Om de beurt ‘stempelen’ we, waardoor er steeds een klein hoopje as achterblijft en we langs het pad over een deel van de route ons mooie meisje vrijgeven.
De natuur maakt het lichter
We zijn een beetje verrast door de lichtheid van het ritueel. Het voelt nauwelijks als een verdrietige wandeling, maar meer als een mooi eerbetoon aan Hindi. Terug naar het bos, waar ze zo graag rondstruinde met ons. Ashes to ashes – en zo is het precies goed.
Meer weten over de TOLAD?
Kijk eens op Home – TOLAD | One (tolad-one.com) Belangrijk om te vermelden is dat je altijd toestemming nodig hebt van de eigenaar van de grond als je as wilt uitstrooien. In ons geval was dat Staatsbosbeheer, de toestemming kreeg ik van de Stichting Natuurlijk Herdenken: natuurlijkherdenken@staatsbosbeheer.nl. Doorgaans duurt het krijgen van toestemming een week of twee.
Meer lezen over honden en hondengedrag?
Naast rouwcoach ben ik ook hondengedragsbegeleider en blog ik regelmatig over honden. Je kunt meer blogs vinden op https://susanvanderbeek.nl/neve-blog/
6 reacties
Interessante blog. Fijn dat je hierover schrijft, ik had er nog nooit van gehoord maar het spreekt me erg aan.
Dag Jolanda, het is ook echt een fijne manier van verstrooien.
Oh Susan wat prachtig. Wat een bijzondere wijze om de laatste eer te bewijzen en zo een beetje Hindi achter te laten op haar mest favoriete plek. 🐾💕
Zo voelde het ook, een mooi ritueel met het hele gezin.
Mooi om te lezen dat je er een ritueel van heb gemaakt. Zo kan je een fase denk ik ook goed afsluiten en vind je je rust. Daarnaast is het ook mooi dat deze route zoveel herinneringen ophaalt. Deze herinneringen blijven voor altijd bestaan.
Rituelen helpen inderdaad bij rouw, en de natuur maakt het lichter. Verwaaien in het bos is beter dan een blik in de boekenkast – en blijkbaar hadden we tijd nodig om deze stap te zetten.