Een heerlijke schrijfdag met mijn medebloggers

Ik kom binnen bij Koozie – spreek de naam uit op z’n plat Rotterdams en je weet wat ermee bedoeld wordt. Toevallig ken ik degene die deze leuke naam heeft verzonnen, dus ik heb de informatie uit eerste hand. Koozie is een gezellige lunchroom op het Noordereiland in Rotterdam. Het witte interieur blinkt me tegemoet. De regen tikt zachtjes tegen de hoge ramen en het geroezemoes en de geur van koffie stromen me tegemoet. Dit gevoel, samen met de verwachting mijn collega-bloggers weer te zien, zodra ik de hoge witte trap oploop naar de vide, doen mij de autoreis van Den Haag naar Rotterdam direct vergeten.

Drie weesgegroetjes
Nog steeds, zelfs na acht jaar (achteraanrijding met whiplash en revalidatie tot gevolg), is het spannend voor mij als er ogenschijnlijk een auto op de snelweg, in dit geval een vrachtwagen, erg hard komt invoegen en ik even drie weesgegroetjes bid en het klamme zweet mij uitbreekt. Maar het zoete verlangen naar het weerzien na de coronaperiode en de emigratie van Marije (onze schrijfcoach) doet mij de wilde gevaarlijke snelwegen berijden.

Knuffelen
De oh’s en de ah’s klinken bij het weerzien. Dit is mijn cluppie leuke ondernemende vrouwen en medebloggers. Even besef ik hoe luxe en zo gewoon het is dat we elkaar een knuffel geven. Alhoewel ik ook een fan ben van Zoomen hoor, omdat ik dan lekker half in pyjama allerhande workshops, trainingen en cursussen kan volgen.

Lezing voorbereiden
De dag begint met in rust werken aan je blog of content vrij (vertaald ‘inhoud’, maar een goed Nederlands woord weet ik er niet voor). Ik werk aan een lezing die ik ga geven op 13 april op de Veinedagen (een beurs voor iedereen met een beperking en professionals in de zorg) én een lezing ‘Darmgezondheid vanuit een ander perspectief’ op 18 april voor het seminar van de Danilo Foundation. Het doel van dit seminar is om ouders en hulpverleners van ernstig meervoudig beperkte (EMB) kinderen te informeren over de invloed van voeding en beweging.

Punten en komma’s zwierven door mijn hoofd
Schrijven was negen jaar geleden wel anders voor mij. Ik had zoveel te vertellen, maar op het moment dat ik ging schrijven, blokkeerde ik volledig ik wist niet meer waar d’s en t’s moesten. Punten en komma’s zwierven door mijn hoofd. Ergens onderweg was het misgegaan, want Nederlands was vroeger toch echt mijn lievelingsvak. Via Google vond ik Marije van Schrijfzin. We leerden elkaar kennen en sindsdien helpt ze mij stap voor stap. Ik mag creatief schrijven en hoef niet direct op te letten (“Ieder zijn vak en is dit mijn vak” zegt ze vaak). Marije heeft een geweldige staat van dienst als schrijfcoach, redacteur, schrijfster van kinderboeken en ze heeft het platform Blogzinnig opgericht. 

Een persoonlijk schrijfconsult
Ik schrijf met oortjes in en klassieke muziek vult mij oren. Een voor een kunnen we naar Marije voor een persoonlijk consult en dat is zo fijn! Even sparren: hoe zet ik een verhaal in elkaar en vooral, wat schrap ik en hoe zet ik een begeleidende slide in voor mijn lezingen? Marije helpt en zegt nooit dat het raar is, ze is altijd bemoedigend, echt een topcoach.

Schrijfoefeningen met een twist
Na de lunch gaan we creatief schrijven – hoofd leeg en hart aan. We doen oefeningen met een twist, want we hebben allemaal weleens last van een schrijfblokkade of het gevoel van ‘zit iemand op mijn verhaal te wachten?’ De moraal van het verhaal is dat het gaat om het ritme, de frequentie dat je schrijft en de woorden uit je pen laat vloeien. Dan opeens staat er wat (blog)zinnigs op papier! Zo mooi om te zien hoe vanzelf dat gaat. Een oefening gaat over ene item uit je tas. Ik kies mijn zonnebrilklepje.

Dit is het verhaal van mijn zonnebrilklepje
Het zonnebrilklepje kwam samen in de winkel aan met de andere zonnebrilklepjes. Ze zagen er allemaal hetzelfde uit, want zo waren ze in een fabriek ergens hier ver vandaan gemaakt. Het zonnebrilklepje wist niet beter dan dat het zo hoorde en dat al zijn mede broers en zussen er zo uitzagen als hij. Op een dag werd de lade opgedaan in de winkel waar hij in lag en het licht scheen naar binnen. Hij werd uitgekozen en tot zijn verbazing werd hij rondom bijgeslepen, omdat de bril waarop hij mocht gaan staan anders van vorm was dan hij. Hij was zo blij! Hij was nu anders en niet meer hetzelfde als iedereen, hij was bijzonder en had een functie te vervullen. Hij mocht de blauwe ogen van de lieve mevrouw beschermen tegen de zon. En in de weerspiegeling van haar ogen zag hij hoe happy ze was met zijn komst.

Interesse, respect, liefde en humor
De meest bijzondere en leuke verhalen komen uit onze pennen rollen en dragen we aan elkaar voor. In de beslotenheid van ons cluppie durven we ze voor te lezen en worden aangemoedigd. Er wordt geluisterd met oprechte interesse, respect, liefde en humor, want soms zijn er verhalen met een dubbele bodem en we lachen wat af, tranen met tuiten.

Wat een heerlijke schrijfdag! En de basis voor mijn lezing is al klaar.