Vorig jaar maakte ik mijn eerste meerdaagse wandeltocht in de Eifel. Met acht mensen van hotel naar hotel, backpack op de rug, elke dag een flink aantal kilometers. Twee maanden daarvoor zat ik nog midden in een diepe crisis – fysiek en psychisch. Dat ik tóch kon meelopen voelde als een wonder. Mijn dagelijkse wandelingen hadden me net genoeg vertrouwen gegeven: ik probeer het gewoon.
Dit jaar deden we het opnieuw: 112 kilometer in vier dagen. Nu het Limburgse Krijtlandpad. En weer bleek wandelen niet alleen een fysieke tocht, maar ook een innerlijke reis vol levenslessen.
Onderweg leerde ik…
- In ongemak contact te houden, in plaats van mezelf terug te trekken
- Mijn eigen tempo serieus te nemen, in plaats van automatisch de groep te volgen.
- Dat ik vaak bang ben om anderen tot last te zijn, terwijl de groep dat helemaal niet zo ervaart.
Het moment dat ik voorop liep
En dit jaar kwam er nog iets nieuws bij. Op een van de zwaarste dagen, 31 kilometer met serieus dalen en klimmen, nodigde een vriendin me uit om eens voorop te lopen. Mijn eerste reactie was: ik? Want ik kende de anderen hun expertise toe. Zij wandelen vaker, verder, en leken ook sneller. Ik pas me meestal automatisch aan aan het tempo van de groep. En liep achteraan. Maar ik stapte tóch naar voren. En tot mijn verrassing gebeurde er iets bijzonders: ik leek vanzelf in de versnelling te gaan. Vooroplopend vond ik mijn eigen ritme en hield ik dat makkelijker vol dan gedacht. Alsof er ruimte ontstond voor mijn tempo, mijn manier van lopen.
Dat ik juist die zware dag heb gehaald, voelde als een extra overwinning op mezelf. Een les die ik opnieuw meeneem naar huis: soms houd ik mezelf klein door te volgen, terwijl ik juist meer kracht vind als ik mijn plek durf in te nemen.
Het onderweg zijn
Het mooie van zo’n lange tocht is dat er een natuurlijke afwisseling ontstaat. Soms liep ik kletsend naast iemand, luisterend naar verhalen die de kilometers ongemerkt voorbij lieten glijden. Dan weer viel er stilte, waarin alleen het ritme van onze voetstappen en het zachte ruisen van de bomen overbleef. Er waren momenten dat ik dacht: nog vier uur te gaan, terwijl mijn voeten al branden door een opkomende blaar. Als ik vooruitkeek, leek de weg eindeloos. Maar telkens als ik mezelf terugbracht naar het hier en nu, werd het lichter.
Ik rook de vochtige geur van mos en aarde, voelde hoe mijn schoenen wegzakten in modder en daarna klauterde ik weer op een stenig pad. Gras en struiken nog nat van de dauw. Soms langs mijn benen. En omdat we vooraf dagenlang regen hadden verwacht, was de zon door haar warmte op mijn gezicht een cadeau.
Het waren die kleine momenten die maakten dat ik ondanks pijn en vermoeidheid kon genieten. Niet het eindpunt of de resterende kilometers bepaalden de ervaring, maar het wandelen zelf.
Nog meer lessen onderweg
Verder ontdekte ik weer hoe waardevol het is om ongemak te delen in plaats van het weg te moffelen. Om vaker te pauzeren in plaats van stug door te ploeteren. En vooral: om samen te vieren dat we het dóen.
De spiegel van het wandelen
Wat mij telkens raakt is hoe wandelen een spiegel is voor het leven. Patronen die ik onderweg tegenkom, zie ik ook in mijn werk, mijn relaties, mijn dagelijks bestaan. Hoe meer ik ervoor opensta, hoe duidelijker ik mijn eigen neigingen herken. En precies daarin zit de uitnodiging: als ik ze onderweg kan zien, kan ik er ook in het leven van alledag anders mee omgaan.
Een stukje samen oplopen
Herken jij jezelf hierin? Wil je zicht krijgen op jouw eigen patronen – die soms verstoppertje spelen in je dagelijks leven, maar onderweg ineens helder worden? Neem gerust contact op. Dan kijk ik met je mee of loop een stukje naast je. Letterlijk of figuurlijk.
