Stiekem toch meezingen met Wham?

Als ik eind november bij mijn lieve kapster de salon binnenstap voor mijn twee-maandelijkse anti-grijze-haren behandeling, tettert Chris Rea me vrolijk tegemoet. Hij is alweer onderweg naar huis voor Kerstmis. Nee toch, nu al?! Dan heeft hij best een stukje te rijden. Ze kijkt me glimlachend en genietend aan en verontschuldigt zich, want ze weet al jaren dat ik op zijn zachtst gezegd niet zo’n fan ben van kerstmuziek. “Sorry hoor Ingrid, maar ik laat de kerstmuziek vandaag lekker aan”, zegt ze met een big smile. “Ik geniet hier zo van. Trek je het een beetje?” Ik knik, grinnik van binnen en ik doe net alsof ik de kerstliedjes niet hoor. Ik geniet er stiekem van hoe zij ervan geniet, maar moet dat echt nu al?

Het hele Sky Radio kerstrepertoire komt voorbij
Terwijl mijn haar heel charmant in de verf zit, vang ik telkens flarden op van het gehele Sky Radio kerstmuziek repertoire en fladderen mijn gedachten naar uiteenlopende kerstherinneringen. Kerst, je hebt het vast al in de gaten, ik heb er niet zoveel mee. Vroeger wel, het was superfijn als kind. Ik herinner me de enorme kersttafel bij opa en oma, met de zelf geschoten fazant van opa die je voorzichtig moest eten, omdat er hier en daar nog hagelkogeltjes in konden zitten. En de rumpudding van oma, die we als kind eigenlijk niet mochten eten. Maar jeetje, wat waren die bitterkoekjes gedrenkt in Strohrum overheerlijk! 

Mooie herinneringen
Gezellig eten en de tijd nemen met het gezin, even genieten met elkaar. Een paar kleine pakjes onder de kerstboom die dagenlang stonden te pronken naast het antieke porseleinen kerststalletje. En natuurlijk het piep-beestje voor mijn hondje Wally. Elk jaar weer een hilarisch moment als hij die zelf mocht uitpakken en net zolang bleef peuteren en herrie maken totdat het piepertje gesloopt was. Mooie herinneringen.

Tot de kerst van 1995
Tot het jaar dat mijn vader overleed na een heftig intens ziekbed dat tijdens de kerst van 1995 zijn dieptepunt bereikte. We waren bij elkaar, wetende dat het de laatste keer zou zijn. Dat was niet te doen eigenlijk. Veel mensen hebben dat soort ervaringen. Juist tijdens de kerstperiode is er ook zoveel verdriet, eenzaamheid, boosheid of onmacht. Ik heb daar nog een flink aantal jaren na het overlijden van mijn vader last van gehad. Vooral tijdens de feestdagen.

Elk jaar pittig puzzelen
Toen ik zelf kinderen kreeg, wilde ik hen ook zoete en warme herinneringen aan kerst meegeven. Dat ging een paar jaartjes goed, tot mijn scheiding. Want tja, daarna was het elk jaar pittig puzzelen. Wanneer zijn ze bij papa, wanneer bij mij? Wanneer gaan we naar oma en opa? Soms vierde ik kerst met vriendinnen die ook single waren en kinderen hebben. Soms vierde ik kerst met familie. Telkens anders, telkens weer stress, drukte, puzzelen, gedoe en weemoed.

Kerstmuziek triggert gelukshormonen
Als mijn krullen weer tip top zijn bijgewerkt, stap ik in de auto en je raadt het al: kerstmuziek! En het commentaar van een gelukspsychologe die vertelt dat kerstmuziek juist mooie herinneringen bij ons triggert, waardoor we instant geluks- en knuffelhormonen aanmaken.

Alsof we in een soort collectieve staat van gelukzaligheid terechtkomen
als we ons maar genoeg onderdompelen in de kerstsfeer.

“Ook al zit je dit jaar niet goed in je vel of heb je verdriet, als je de kerstliedjes weer hoort denk je terug aan die momenten waarop het wel fijn, betekenisvol en gezellig was” zegt de gelukspsychologe op de radio. Misschien heeft ze een punt, realiseer ik me, ik zat dat zojuist in de kappersstoel ook te doen. Maar toch luister ik met de nodige weerstand naar haar verhaal, want hoe zit dat dan met de collectieve kerststress? 

Hoe zit het dan met de collectieve kerst-stress?
Weken of dagen van tevoren cadeautjes proberen te scoren in overvolle winkels. En als je te laat bent en nog even online wat bestelt, is er de levertijd-stress. Zou DHL of PostNL het cadeautje voor je lief wel op tijd afleveren? Je hebt net de werk-stress en de kerstborrels achter de rug en dan moet je gaan bedenken wat er op het kerstmenu komt. Rekening houdend met de notenallergie van Johan, het vegetarische dieet van Jolande en let op dat Piet niet te veel drinkt dit jaar. En dan hopen dat opa maar niet gaat mopperen en dat je zus nu een keertje wel meehelpt in de keuken.

De kerst-stress bereikt een soort collectieve piek op 24 december. We zijn er bijna. De rijen bij de slager en de visboer van mensen die hun bestellingen komen ophalen zijn op die dag niet te doen. En als klap op de vuurpijl toch nog even naar de overvolle supermarkt om de laatste verse spullen te halen.

Zucht…
Dan kan eindelijk het grote genieten beginnen.
Hoop je. 

Zal ik dan toch stiekem gaan dansen op Last Christmas?
Ik heb er ook aan meegedaan, aan die kerst-stress. Waarom eigenlijk? Het gaat toch niet om de mooiste cadeaus, de grootste kerstboom, paniek in de keuken en dagenlang van hot naar her sjezen om alles te regelen? Ergens heeft de gelukspsychologe misschien wel gelijk. Het gaat om dierbare momenten samen. We hunkeren naar een beetje rust, verbinding, gezelligheid en liefde. Vooral met Kerstmis. We maken nieuwe, warme herinneringen met elkaar. En telkens als het weer december is en de kerstliedjes door de speakers klinken, voelen we vooral dat.

Zal ik dit jaar dan stiekem toch een dansje doen op Last Christmas van Wham? Of zelfs uit volle borst meezingen? Ach… waarom ook niet. Dat zou eens iets nieuws voor me zijn en weer hele nieuwe, grappige en warme herinneringen opleveren.

Ik wens je veel warme en nieuwe herinneringen toe deze kerst.