De tranen biggelen over mijn wangen bij het lezen van dit boek

‘De wind kent mijn naam’ van een van mijn favoriete schrijfsters: Isabel Allende. Ik gaf ‘m afgelopen Vaderdag cadeau aan mijn 83-jarige vader. Hij las het boek binnen een week uit en was diep onder de indruk. Hij bedankte me nogmaals, drukte het boek in mijn handen (ik wilde het natuurlijk graag van hem lenen) en stopte er een uitgeknipte recensie uit de Volkskrant bij.

Vorig weekend was ik zo ver. Na een pittige werkdag installeerde ik mij met Isabel Allende op mijn Spaanse loungebed in de tuin en ik begon. En ik kon niet meer stoppen met lezen. Dat gebeurt mij vaker als ik in een goed boek ben beland. Manlief vroeg dat weekend een paar keer: “Wat is er, je bent zo stil.” Er is niets, ik krijg mijn gedachten alleen niet uit mijn boek.

Op het voorblad, voordat het eerste hoofdstuk begint, ben ik meteen geraakt door dit citaat:

“Er is een ster waar alle mensen en dieren gelukkig zijn
en waar het beter is dan in de hemel, want je hoeft
niet dood te gaan om er te komen.”
Anita Díaz

Samuel, 1938
Anita Díaz is een van de personages uit het boek, zo blijkt later. Maar eerst dompel ik mij onder in de eerste hoofdstukken over Samuel Adler, een Oostenrijks Joods jongetje dat als gevolg van de Kristalnacht in 1938 het regime van de nazi’s ontvlucht, dankzij zijn moeder. Hij wordt, 5 jaar oud, op een treintransport naar Engeland gebracht, niet wetende dat hij zijn ouders nooit meer zal zien. In 53 pagina’s word ik meegesleept door dit verhaal, ook hoe hij ‘overleeft’ op een internaat en in pleeggezinnen. En hoe zijn talent als violist gelukkig toch tot uiting komt.

Leticia, 1981
Ineens schakelen we over naar 1981, naar Berkeley in de Verenigde Staten. Wow, ik vind het een overgang en kom er even lastig in. Een nieuw personage: de Amerikaanse Leticia. Al snel wordt duidelijk dat Leticia oorspronkelijk uit El Salvador komt. Met haar vader is ze naar de VS gevlucht nadat hun hele dorp is uitgemoord. Iets waarover haar vader nooit meer wil praten. Hierdoor weet Leticia weinig van haar voorgeschiedenis en ook haar herinneringen vervagen. 21 Pagina’s lang lees je over hoe het haar vergaat. Ze trouwt drie keer, veel te jong, en krijgt een dochtertje. Een vriend van haar vader regelt een baantje voor haar als hulp in de huishouding. Dan houdt haar verhaal op.

Selena, 2019
We blijven in de VS, maar nu in San Francisco in 2019. We volgen het leven van Selena, een maatschappelijk werkster van Mexicaanse afkomst, die zich inzet voor het Magnolia Project voor vluchtelingen en migranten. Het is in de tijd van Trump, de humanitaire crisis aan de grens met Mexico. De regering had het zerotolerancebeleid ingevoerd en een decreet uitgevaardigd om families die asiel kwamen vragen uit elkaar te halen. 28 Pagina’s lang krijg je als lezer een goed beeld van de gedreven Selena en advocaat Frank die meteen voor haar valt. En van het blinde meisje Anita, dat met haar moeder gevlucht is uit El Salvador en waar Selena zich over ontfermt, omdat moeder en dochter uit elkaar zijn gerukt en moeder spoorloos verdwenen is.

Anita
Het volgende hoofdstuk neemt je direct mee in de gedachten- en fantasiewereld van de 7-jarige Anita. En dat is het moment waarop ik de tranen al achter mijn ogen voel prikken. Ik kan haar haast voelen en snap nu waarom haar citaat op het voorblad mij zo raakte. Vanaf dan volg je afwisselend de levensverhalen van Samuel, Selena en Anita en uiteindelijk komt ook Leticia terug in 2020. Ten tijde van de pandemie Covid-19 komen de verhaallijnen steeds meer samen.

Het Epiloog
Ik kan het boek moeilijk wegleggen, het grijpt me zo aan. En ik wil natuurlijk weten hoe het afloopt. Op zondagmiddag beland ik bij het Epiloog en ja, dan biggelen de tranen over mijn wangen. Ongelooflijk hoe dit boek mij weet te raken.

Wat ik zo knap vind
Ik vind het waanzinnig knap dat de auteur, Isabelle Allende verschillende levensverhalen – die op het eerste oog niets met elkaar te maken lijken te hebben – samenbrengt. Zoals de Volkskrant schreef: “Allende duikt niet alleen de grote geschiedenis in, maar zet ook de deuren naar de privé domeinen van haar personages wijd open.” En: “Knap is ook hoe ze in een paar alinea’s een heel immigrantenleven weet op te roepen en hoe ze aan een paar simpele zinnen genoeg heeft om je met de neus op de marginale positie van de landen ten zuiden van de grens van de VS te drukken.” (Volkskrant, 10 juni 2023)

Nu wil ik nog meer van haar lezen
Toen ik op Facebook deelde dat ik aan het boek ging beginnen, reageerde een van mijn voormalige klanten met deze post: ‘Mijn favoriete schrijfster, al 25 boeken lang.’ Wow! Dat doe ik haar niet na. Ik denk dat ik nu op zeven of acht boeken zit, maar ze heeft mij weer diep geraakt, dus ik ga de bibliotheek induiken.

Een aanrader!
Als je houdt van levensverhalen, als je tegen de rauwe waarheid kunt, als je geïnteresseerd bent in (politieke) geschiedenis en je ogen durft te openen voor de gruweldaden die dagelijks op vele plekken in de wereld plaatsvinden, dan zal dit boek ook op jou indruk maken.

‘De wind kent mijn naam’ is een tijdloos verhaal van ontworteling en verlossing, van ouders die offers brengen voor hun kinderen, en van kinderen die kunnen blijven dromen, hoe onbarmhartig de omstandigheden ook zijn.

Schrijfhulp
Ben jij van plan om een boek te gaan schrijven en kun je daar wel wat hulp bij gebruiken? Ik ben graag jouw schrijfcoach, jouw stok achter de deur en ik maak je wegwijs in schrijvers- en uitgeversland. Of is jouw manuscript al (bijna) klaar? Dan kun je mij benaderen voor de eindredactie. Kijk hier wat ik voor jou kan betekenen.