Het is nog vroeg als ik op een terras ga zitten. Er zitten twee meisjes druk te praten bij hun cappuccino en verder is er nog niemand. Het personeel is bezig het terras klaar te maken. Ik bestel mijn koffie en zie de stad langzaam wakker worden. Bestelbusjes rijden af en aan om hun goederen af te leveren. Sommige voorbijgangers kijken verstoord op van hun telefoon als een busje te dicht langs hen rijdt. Ze hebben totaal niet in de gaten dat er meerdere mensen op straat lopen omdat ze vastgeplakt zitten aan hun telefoon zoals dat tegenwoordig genoemd wordt.
Big smile op zijn gezicht
Eén chauffeur wil eigenlijk ergens tussendoor waarvan ik me afvraag of dat wel mogelijk is. Aan de ene kant staat het terras en aan de andere kant een bouwhek. Dat laatste kun je natuurlijk een beetje opschuiven met je auto, maar dat lijkt me niet de bedoeling. Ik zie hem denken: zal ik wel of zal ik niet? Hij gaat het in ieder geval proberen. Stukje vooruit, stukje achteruit, nog een keer en dan voorzichtig doorduwen. Gelukt. Big smile op zijn gezicht. Volgens mij was hij sneller geweest met zijn steekwagentje dat hij nu uit de auto haalt.
Voor de uitgang van de metro staat een grote groep studenten, althans ik neem aan dat ze dat zijn. Ze zijn druk met elkaar in gesprek en wijzen alle kanten uit. Kennelijk weten ze niet precies waar ze heen moeten.
Zou ik op zijn plekje zitten
Dan komt hij aanlopen. De oude man. Keurig gekleed in een grijs kostuum met daaroverheen een nonchalant openhangende regenjas. Hij kijkt even om zich heen alsof hij zich ervan wil verzekeren dat hij op de juiste plaats is. Hij richt zijn blik over de tafeltjes en lijkt te aarzelen. Zou ik op zijn plekje zitten? Maar dan heeft hij besloten en kiest een tafeltje. De serveerster heeft hem gezien en loopt direct naar binnen. Even later komt ze naar buiten met koffie en een flink stuk taart. Ze zet het bij hem neer en ook een paar ochtendkranten. Hij begint gelukzalig te eten en bladert wat in de verschillende kranten.
Hij komt hier iedere ochtend
Hij komt hier vast vaker, denk ik. Hij is zo geconcentreerd bezig dat hij niet in de gaten heeft dat ik hem zit te observeren. Althans dat denk ik. Later hoor ik dat hij hier elke ochtend komt. Klokslag half 11 is hij er. Dat doet hij nu al 20 jaar. Vóór zijn pensionering kwam hij alleen voor het avondeten, bijna elke dag. Maar nu alleen voor koffie met taart. En natuurlijk de ochtendkrant. Hij oogt vriendelijk en geniet zichtbaar. Tegelijkertijd heeft hij iets waardoor je niet snel contact met hem zou maken. Hij wil gewoon niet gestoord worden.
Vooral veel naar Rusland
Van de serveerster hoor ik dat hij veel gereisd heeft. Vooral veel naar Rusland. Maar wat voor werk hij daar deed, is niet duidelijk. Zou hij bij de geheime dienst gezeten hebben? Of was hij een vermogend zakenman? Hij schijnt daar een beetje vaag over te doen. Je zou zeggen dat het toch niet vreemd is als men vraagt wat hij voor werk gedaan heeft. Maar hij draait er altijd een beetje omheen. Er zal wel een reden voor zijn. Ook zij weten het niet. Hij geeft hen geen duidelijkheid terwijl hij daar toch al zoveel jaren komt.
Elke dag koffie en taart
Met andere mensen praat hij niet, alleen de serveerster. Er zijn er een paar die hem mogen bedienen. En ze maken zich zorgen als hij vijf minuten later is. Want er zal toch niets gebeurd zijn? Maar tot nu toe is hij er gewoon elke dag. Elke dag op het zelfde tijdstip en elke dag koffie en taart. Misschien is dat zijn ontbijt. Als ik afgerekend heb, kijk ik nog een keer zijn richting uit. Met het taartlepeltje nog in zijn hand kijkt hij naar mij. En even zie ik een flauwe glimlach.
Als ik naar de metro loop, denk ik: ik had gewoon een praatje moeten beginnen. Maar aan de andere kant gaf hij de indruk dat hij dat niet gewaardeerd zou hebben. Zo maar een vreemd iemand vertel je niet veel over jezelf en zeker niet over je werk.
