Hoe ik ervoor zorg dat de wonden onder de patronen helen

Het schrijven over dingen, bijvoorbeeld over narcisme zoals ik doe, levert reacties op. Deze reacties variëren van “Wat ben ik blij met je mails, hoe weet je iedere keer precies te raken waar ik mee loop?” En: “Ik heb zo veel aan je mails, ik bewaar ze allemaal en lees ze regelmatig terug.” Tot “Volgens mij ben je zelf een narcist!” en “Hoe durf je over de ruggen van slachtoffers geld te verdienen? Je buit ons uit.”

Mijn automatische patronen gaan aan
Dit doet wat met mij. Ze raken me, maken me emotioneel, raken een oude pijn aan waardoor ik in mijn patronen kan schieten: gedrag dat ik heb ontwikkeld om die pijn te voorkomen. Zoals het bagatelliseren van de complimenten: ‘Ach, het is toch gewoon wat ik doe. Ik moet vooral niet naast mijn schoenen gaan lopen.’ En bij kritiek die, heel eerlijk, het hardst aankomt, denk ik: ‘Zie je wel, ik doe het niet goed. Ik ben geen knip voor de neus waard.’ Dan wil ik excuses aan bieden, mezelf uitgebreid verklaren. Weer lieve vriendjes worden. Of juist heel boos reageren, heel sarcastisch.

Zo saboterend
Deze patronen zijn ontstaan in mijn jeugd, ik heb toen nooit geleerd hoe ik ze om kon keren. Daarnaast zijn de oude pijnen alleen nog maar verdiept door het narcistische misbruik dat ik heb meegemaakt. Ze zijn verdedigingsmechanismes geworden die inmiddels saboterend werken. Dat werkt enorm tegen in mijn leven. Ik ben me er nu gelukkig bewust van. Daar begint het mee. Ik weet dat het geen natuurlijk gedrag is. Daarom neem ik de tijd voor ik reageer, zodat ik niet in deze patronen schiet. Ik lees wat er staat en laat het bezinken. En wat ik vooral doe is: ik ga naar binnen. Ik ga voelen wat dit met me doet. Zowel de positieve als de negatieve reacties. Waar raakt me dit in mijn lijf? En ik laat dat gevoel helemaal toe.

Dat de wonden onder de patronen helen
Want juist met wegduwen, maak ik het groter. Ga ik malen. Ben ik het antwoord in mijn hoofd continu aan het schrijven. Lig ik er wakker van. Door naar binnen te keren, naar mijn gevoel te gaan, zorg ik ervoor dat de wonden onder de patronen helen, dat het me steeds minder raakt. Wat het steeds makkelijker maakt om te reageren vanuit rust, vanuit de volwassen Willy in plaats van vanuit de pijnen uit mijn jeugd.

Met zachtheid en respect
Dan reageer ik waarderend op een compliment, gewoon met een simpel ‘dank je wel’. Meer is er namelijk niet nodig. Wat het met je doet, hoe het je doet voelen, mag er ook bij, maar het hoeft niet. Bij kritiek ga ik niet of nauwelijks in op de boodschap. Ik sta namelijk altijd open voor feedback, maar niet voor de manier waarop. Dat zeg ik er ook bij. Ik begrijp dat sommige reacties gebaseerd zijn op pijn, maar dat betekent niet dat we alles maar mogen zeggen. Daarom las ik zelf de pauze in, de time-out, doe mijn voelwerk. Zodat ik niet reageer vanuit emotie, vanuit pijn, maar vanuit een van mijn kernwaarden: respect. Het is zo belangrijk respect voor elkaar te hebben, vind ik. Zo onderscheiden we ons bijvoorbeeld van het gedrag van de narcist. En soms loopt de mail met de aanvankelijke kritiek uit op een mooi gesprek. Waar de pijn uit weg is en waar zachtheid mag zijn, waar respect mag zijn. Dat vind ik zo mooi.

Lichter leven
Weet jij wat jouw patronen zijn? Denk je wel eens: zo had ik liever niet gereageerd? Ik raad je aan naar binnen te gaan. Je wonden te helen. Weet: hoe langer de wond er is, hoe dieper deze is, hoe meer werk je te verrichten hebt. Hoe vaker je mag voelen. Geef het de tijd. Go slow! En ervaar vooral wat het je brengt. Merk je bijvoorbeeld dat je minder lang last hebt van iets? Dat het je minder diep raakt? Dat is al je winst! In dit blog reik ik je een manier aan om naar binnen te gaan. Om je te helpen lichter te leven.