Hier ga ik mijn eerste stappen zetten op een nieuw muzikaal pad

Als kind kreeg ik een oude gitaar van mijn tante, een mooie witte. Ik wist niet zo goed wat ik ermee moest, maar ik vond de klanken prachtig. Op de muziekschool leerde ik eerst noten lezen, daarna blokfluit spelen en toen ik eindelijk een instrument mocht kiezen, werd het dwarsfluit. Met Berdien Sternberg als grote voorbeeld. Hoe langer ik les had, hoe meer ik moest oefenen en dat werd een taakje. Pubers houden niet van taakjes, dus na mijn eindexamen middelbare school hing ik mijn dwarsfluit aan de wilgen. Tot 2019 speelde ik zelf geen instrument meer. Maar toen…

Samen met mijn lief stap ik een muziekwinkel binnen en zeg: “ik wil een flamencogitaar.” De man in de muziekwinkel vertelt dat flamencogitaristen altijd op klassieke Spaanse gitaren spelen. “Oké, dan wil ik die” is mijn antwoord. Zeker een uur later, als ik heel veel verschillende gitaren heb vastgehad, gehoord en gevoeld, staan we weer buiten – met een prachtige gitaar. De zoektocht naar een gitaardocent is verrassend kort: op mijn yogaschool zie ik een flyer liggen van een gitaardocente. Ik vraag een gastles aan – op mijn verjaardag. Als blijkt dat de docente op dezelfde dag jarig is als ik en ook flamencogitaar heeft gestudeerd, weet ik het zeker: hier ga ik mijn eerste stappen zetten op een nieuw muzikaal pad.

Muziek als ontspanning
Het is een mooie ontdekking dat met iets nieuws beginnen voor mij tegelijkertijd een les is in oud gedrag laten gaan. Zou ik eerder in mijn leven bloedfanatiek aan de slag zijn gegaan met spelen, gefrustreerd omdat het nog nergens naar klinkt – nu kan ik genieten van het feit dat ik een beginner ben en ik sta mijzelf toe om fouten te maken. De mooiste ontdekking die ik heb gedaan, is dat gitaarspelen me helpt om rustig te worden in mijn hoofd na een vermoeiende dag. Mijn gitaar pakken en stoeien met melodieën en akkoorden. Erbij neuriën, zoals bijvoorbeeld Streets of London. “So how can you tell me you’re lonely? And say that for you the sun don’t shine?” De klankkast van de gitaar tegen mijn buik, de trillingen. Iets in mij zingt – ik begin vanzelf te zingen. “Let me take you by the hand and lead you through the streets of London. I’ll show you something that makes you change your mind.”

De avond van Karzu
Einde van de week heb ik een yogales, met als toegift dat mijn gitaardocente komt spelen tijdens de eindontspanning. Wat een cadeautje. Thuis nestel ik me op de bank met een kop gloeiend hete courgettesoep voor mijn favoriete programma Beste Zangers. Het is de avond van Karzu. Wat een vrouw, wat een talent. Je zult maar kinderpsycholoog willen worden en dan muzikant blijken te zijn, hoe gaaf is dat. Ze is ook verhalenverteller en haar verhalen brengen me weer even terug in mijn studententijd, waarin ik taalles gaf aan Turkse kinderen en zelf ook Turks leerde omdat ik iets wilde begrijpen van de moedertaal van deze kinderen. Karzu zit op de bank en luistert naar haar collega’s die het beste uit zichzelf halen en haar muziek met een eigen interpretatie op het podium neerzetten. Haar gezicht spreekt boekdelen, zo ongeveer alle emoties komen voorbij. Ook thuis op de bank, trouwens.

Na de uitzending kan ik alleen nog maar schrijven. Drie elfjes.

Muziek
Breekt open
Komt vol binnen
Er is geen barrière
Ontroering

Tranen
Van geluk
Of van verdriet
Zo mooi om te zien
Puurheid

Muziek
Is taal
Zingt van hart
Tot prachtig ander hart
Wonder

Meer lezen?
Wil je meer van mij lezen, meld je dan aan voor mijn blogbrief via susan@susanvanderbeek.nl.