Zijn de piraten thuis?

Bij het Scheepvaartmuseum in Amsterdam ligt een oude driemaster uit de tijd van de VOC. Een prachtig exemplaar en de moeite waard om te bekijken. In de zomer worden er voorstellingen gedaan voor kinderen. Zo ook die zomer bijna 14 jaar geleden.

Hij zou ze wel eens verslaan
Ik paste iedere maandag op mijn kleinzoon van toen bijna 4 jaar. Vaak gingen we naar een museum waar altijd wel iets leuks te doen was. Die dag vertelde ik hem wat we zouden gaan doen, maar hij was niet direct enthousiast. Hij wilde liever met de Lego blijven spelen. Ik vertelde hem dat het een piratenboot was. Dat veranderde de zaak. Hij zou ze wel eens verslaan, want hij was immers supersterk.

Ik had wel een vermoeden maar zei niets
We vertrokken richting CS. Vandaar is het nog een stukje lopen. In die tijd lag het schip bij het NEMO waar ik ook al eens met hem was geweest. Hij praatte honderduit over hetgeen hij zag en ik wees hem naar welk schip we gingen. Het maakte kennelijk indruk en hoe dichter we naderden, hoe stiller hij werd. Ik had wel een vermoeden, maar zei niets. Bij het schip aangekomen liepen we er eerst langs. Voor een kleuter is het supergroot en misschien ook beangstigend. Oma zei immers dat het een piratenboot was.

Zijn de piraten thuis?
Bij de trap aangekomen om aan boord te gaan stonden twee beveiligers. Ik vertelde hem wat hun taak was en dat stelde hem kennelijk gerust, want hij liep op hen af en vroeg: “Zijn de piraten thuis?” “Nee joh, die zijn boodschappen aan het doen” zei een van de beveiligers. Zijn gezichtje klaarde op en enthousiast klom hij naar boven. Er was veel te zien: kanonnen, kogels, het bed van de kapitein, een eettafel. Hij wilde zelfs even in het ruim kijken en in het bed van de kapitein liggen.

Die meneer heeft gejokt
Er waren nog veel meer kinderen en allemaal zouden ze de piraten wel eens mores leren. Plotseling hoorden we zingen en even later stond er een groep piraten op het dek. De meeste kinderen liepen snel naar hun ouders toe en grepen stevig hun hand vast. Je wist immers maar nooit. Even daarvoor had mijn kleinzoon nog vrij rondgelopen, maar ook hij kwam nu heel dicht bij mij staan en greep mijn hand stevig vast. “Oma, ze zijn teruggekomen, maar ik zie helemaal geen boodschappen. Die meneer heeft gejokt.”

Je weet immers maar nooit
Er werden nog meer liedjes gezongen en daarbij dansten ze over het dek. De kinderen keken ademloos toe en je zag dat de gezichtjes wat ontspanden. Er werd verteld dat ze het kanon zouden afschieten. Meteen gingen de kinderen weer terug naar de ouders en oma’s. Ze hadden wat licht vuurwerk bij zich en er werd gevraagd of een van de kinderen wilde helpen. Dat was teveel gevraagd. Je weet immers maar nooit. Ze moesten een flink stuk naar achteren en de handjes voor de oren doen. Het kanon werd afgeschoten met allerlei kleuren vuurwerk en er klonk een groot applaus. Ik keek naar mijn kleinzoon en zag dat de spanning nu weg was. Hij ging zelfs een praatje maken met een van de piraten.

Maar je zou ze toch verslaan?
Het was tijd om naar huis te gaan en we liepen de trap af naar beneden. Hij liep naar de beveiligers en zei dat piraten echt cool zijn. De mannen keken mij aan en gaven een knipoog. Onderweg naar huis praatte hij volop over hetgeen hij meegemaakt had. “Maar je zou ze toch verslaan” zei ik. “Oma, dat hoefde niet, want dit waren geen gevaarlijke piraten.” Zo is het maar net.