Al jaren kijk en luister ik geen nieuws. Ik kan me niet meer precies herinneren wanneer ik die beslissing nam. Ik weet alleen nog dat ik niet vrolijk werd van al die negativiteit die over me werd uitgestort, dat wilde ik niet meer. Sindsdien ervaar ik het dagelijks leven fijner, zonder angst.
Heb ik wat gemist?
Dat betekent niet dat ik helemaal niets meer meekrijg van wat er ‘buiten’ gebeurt, want via de socials druppelt er af en toe wat binnen, al is dat vaak met wat vertraging. Zo zag ik afgelopen week meerdere berichten op Facebook met dezelfde tekst: ‘They say “prepare for war” but what would happen if everybody prepares for peace’. Huh, war? Heb ik wat gemist? Nieuwsgierig ga ik op zoek en stuit op een toespraak van oud-premier Rutte, de nieuwe baas van de NAVO (dat heb ik inderdaad gemist), waarin hij zegt dat we niet in oorlog zijn, maar dat er zeker geen vrede is.
Zolang ik me kan herinneren is het altijd wel ergens op de wereld oorlog
Ik ben er stil van en weersta de neiging om verder te speuren. Dit is precies de reden waarom ik een hekel heb aan het nieuws. De woorden “er is zeker geen vrede” galmen na in mijn hoofd. En dat vlak voor kerst! Kerst, de tijd van gezelligheid, lichtjes, kerstliedjes en samen zijn met je dierbaren. Een aantal kerstliedjes gaat over vrede op aarde, maar zolang ik me kan herinneren is het altijd wel ergens op de wereld oorlog.
Als vrede op aarde de wens is van de mensheid,
waarom is dat dan zo moeilijk te bereiken?
Het antwoord is schokkend omdat het eigenlijk eenvoudig is en tegelijkertijd zo moeilijk. Als je geen vrede kunt vinden in jezelf zal er nooit vrede buiten jezelf zijn. De buitenwereld wordt gekleurd door jouw blik en is daarmee een afspiegeling van jouw binnenwereld.
Innerlijke vrede
Ik ben al een tijdje aan het leren over innerlijke vrede middels het programma Miracle Roadmap. Hoe graag ik ook zou willen dat ik de staat van innerlijke vrede heb bereikt, ik heb dat (nog) niet. Ik heb geen vrede met het feit dat ik mijn vak niet meer kan uitoefenen, dat mijn handen niet doen wat ik wil, dat het me niet snel genoeg lukt mijn bedrijf vorm te geven… En ga zo maar door. En dan heb ik het nog niet eens over al die gedachten die door mijn hoofd spoken. Ken je ze ook, die stemmetjes die je vertellen dat je niet goed genoeg bent, dat je er niet toe doet?
De toekomst is nog nooit gebeurd
Wat ik wél heb bereikt is dat de stemmetjes, die eerst schreeuwden, af en toe slechts fluisteren. Alle honderd lessen van het programma geven stuk voor stuk stof tot nadenken. Ik heb geleerd om vrede te sluiten met mijn verleden, tenslotte valt dat niet te veranderen.
“Leef in het nu en maak je geen zorgen voor morgen,
de toekomst is nog nooit gebeurd.”
Wát een prachtig inzicht en zo waar, het zorgt direct voor ontspanning. Mijn grootste les is: “Wanneer je stopt met vechten, stopt het gevecht.” Wat ik lastiger vind is ‘zijn’ met het ongemak, met zaken die oncomfortabel zijn. Ik realiseer me ook dat ik moe ben van het vechten en besluit ermee te stoppen. Het is tijd om het vanaf nu anders te gaan doen.
Kan er zo een golfbeweging ontstaan?
Ondertussen kijk ik uit naar Kerstmis. Een vroegere traditie, uiteten gaan met mijn familie, is in ere hersteld. De radertjes in mijn hoofd draaien. Wat als bovenstaand onderwerp van gesprek gaat zijn? Wat als mijn kinderen dit mee naar huis nemen, waar dit ook weer onderwerp van gesprek zal zijn? Kan er zo een golfbeweging ontstaan waar een ieder onderzoekt waarmee hij of zij in gevecht is? Om vervolgens te stoppen met vechten waardoor wereldvrede een piepklein stapje dichterbij komt? Wordt deze kerst het begin van een wereldwijde verandering?
Ben jij ergens mee in gevecht?
Nu ben ik benieuwd, maakt mijn verhaal wat in je los? Ben jij ergens mee in gevecht en zo ja, waarmee dan? Wil je van gedachten wisselen hierover, mail me dan gerust: corine@hetvitaliteit-atelier.nl.
Ik begrijp in ieder geval waarom wereldvrede zo lastig te bereiken is.
Want wereldvrede is er pas als ieder mens, zonder uitzondering,
in vrede leeft met zichzelf.
