Soms gebeuren er dingen die je alleen maar met verwondering kunt aanschouwen. Zoals het verhaal van Zoì. Een kitten, vijf weken jong, gered uit een waterput. Bang, drijfnat en moederziel alleen. En tegelijkertijd: een kleine vonk van leven die zich, ondanks alles, vastklampte aan het bestaan. Zoì. Haar naam betekent ‘Leven’ in het Grieks. En dat is precies wat ze belichaamt. Niet alleen voor zichzelf, maar ook voor mij.
Een klein grijs hulpeloos hoopje
Op het moment van haar ontdekking was ik net bezig met een consult. Een miauwtje op de achtergrond trok mijn aandacht. Achter het raam van mijn praktijkruimte, uitmondend in een oude open waterput, zag ik haar. Een klein grijs hoopje. Hulpeloos. Mijn eerste instinct was haar te redden. Maar het moest via een omweg: een zwembadnet door het raampje. Ze schrok van de stok en sprong in paniek in het water. Pas de volgende dag kwam ze door twee vrienden, die de open waterput durfden te trotseren, eruit. Kletsnat, maar levend.
We noemden haar Zoì, want ze had gevochten voor haar leven.
En dat leven begon hier, bij mij, opnieuw.
Terugtrekken in het donker
De eerste weken na haar redding liet Zoì zich amper zien. Ze verschool zich tussen de keukenkasten, achter de plinten, in donkere hoekjes. Alleen als het huis stil was, sloop ze naar haar bakje eten. Ze bewoog zich in haar eigen tempo. In stilte. Met een kalme vastberadenheid.
Ze deed me denken aan mezelf. Aan hoe ik me ook soms terugtrek als het leven overweldigend is. Niet vanuit angst, maar vanuit een diep weten dat herstel tijd en rust vraagt. En veiligheid.
Dat je pas weer naar het licht durft te bewegen
als je zéker weet dat je daar welkom bent.
Mijn hond maakte contact met haar
Het was Kalí, mijn hond, die het eerste echte contact met haar maakte. Kalí wist feilloos waar Zoì zat. Haar staart tikte vrolijk tegen het keukenkastje als ik vroeg: “Waar is Zoì?” Er ontstond iets moois tussen hen: nieuwsgierigheid, speelsheid, tederheid. En ineens, op een maandag, stond ze daar. Zoì. Open, zichtbaar, levendig.
Een brug van vertrouwen
Dat moment brak iets open. Niet alleen bij haar, maar ook bij mij. Alsof ze met haar kleine lijfje zei: ‘Ik ben er. En ik kies ervoor om hier te zijn.’ Ik begon haar zachtjes toe te spreken. Soms met woorden, soms telepathisch. We bouwden een brug van vertrouwen. In háár tempo. Niet opdringerig. Zonder iets af te dwingen. Ik mocht er gewoon zijn. En zij ook.
Zoì bleef in haar cocon
En toen moest ik vertrekken. Een onverwachte reis naar Nederland en België om afscheid van mijn moeder te nemen. Kalí ging voor het eerst naar een kennel. Gaia, mijn andere kat, bleef thuis. En Zoì… bleef achter, in de handen van mijn dierbare vriendin Ingrid.
Ze liet zich niet zien tijdens mijn afwezigheid. Niet aan Ingrid. Niet aan Gaia. Maar ik voelde haar. Elke dag. En ik bleef in verbinding, op afstand. Ingrid stuurde foto’s. Kalí bloeide op in een kennel waar ze nog nooit was geweest, Gaia knuffelde Ingrid alsof ze haar al jaren kende. Maar Zoì bleef in haar cocon.
Tot ik thuiskwam
Toen gebeurde het. Ze kwam op ons afgestormd. Alsof ze had gewacht tot we weer compleet waren. Ze zocht ons op, maakte contact, kroop tegen Kalí aan, molk met haar pootjes in Kalí’s hals. Vertrouwd. Veilig. Vrij.
Waarom kwam Zoì in mijn leven?
Een cursist vroeg mij deze zomer: “Waarom is Zoì eigenlijk in jouw leven gekomen?” In eerste instantie dacht ik: omdat Kalí behoefte had aan speels gezelschap, nu mijn geliefde hond Noa er niet meer is. Of misschien omdat Gaia haar eigen gang gaat en Zoì een brug vormt tussen hond en kat. Maar al snel voelde ik dat dit te praktisch gedacht was, want ik had juist besloten géén dieren meer aan te nemen. Ik wilde vrijheid. Ruimte. Geen extra zorg. En toch kwam ze. Precies op dat kantelpunt. Vlak voordat mijn moeder overleed.
Om mij te herinneren aan mijn eigen levenskracht
Een einde. En een nieuw begin. Zoì kwam niet omdat ik haar moest redden. Ze kwam om mij te herinneren aan mijn eigen levenskracht. Aan het belang van ruimte geven in plaats van invullen. Aan de kunst van wachten. Van uitnodigen in plaats van claimen. Ze laat me zien hoe helend het is om iemand écht vrij te laten in zijn of haar proces – met zachte, open handen in plaats van een strak kader van verwachtingen.
Niet redden, maar ontvangen
Het thema ‘redden’ heeft altijd een rol gespeeld in mijn leven. Niet voor niets werk ik met dieren en mensen rondom communicatie, verbinding en heling. Maar met Zoì besefte ik: ik hoef niemand te redden. Ik hoef alleen maar aanwezig te zijn. Met mijn energie. Mijn zachtheid. Mijn ruimte.
Omdat ze voelt dat ze welkom is
Zoì is zelfstandig. Nieuwsgierig. Speels. Levenslustig. En toch komt ze steeds terug. Niet omdat ze moet. Maar omdat ze wil. Omdat ze voelt dat ze welkom is. Onvoorwaardelijk. En dat geldt ook voor mijzelf. Ik mag aanwezig zijn. Niet meer duwen of trekken aan processen. Niet mezelf opofferen, maar mijn grenzen aangeven, net als zij. Ik hoef me niet meer te bewijzen als ‘vrouwtje’ van het huis. Ik bén het al. In mijn kracht. In mijn zachtheid.
Leren vertrouwen op het innerlijke kompas
Zoì heeft mij iets kostbaars geleerd: het leven kiest zijn eigen moment om tevoorschijn te komen. Of je nu mens bent of dier – we mogen leren vertrouwen op het innerlijke kompas. We mogen ons terugtrekken als dat nodig is, in het donker zijn als het veilig voelt, en pas naar het licht stappen als we uitgenodigd worden.
Zij bepaalt wanneer ze uit de lade komt. Net zoals ik nu bepaal wanneer ik uit mijn eigen ‘lades’ gedurende mijn leven stap. Uit de burn-out 25 jaar geleden, uit het moeten, uit het redden van een relatie, uit het goed willen doen.
Het leven kiest zijn eigen moment om tevoorschijn te komen.
Ik voel me rijker dan ooit
En als ik om me heen kijk, zie ik het bewijs. Een huiskamer vol leven. Een kat die ooit bang en koud was, nu over de bank dartelt. Een hond die weer speels is. En ikzelf? Ik voel me rijker dan ooit. Want soms komt het leven niet omdat je het roept, maar omdat je er klaar voor bent om het te ontvangen.
Wil je ook weten waarom jouw dier in je leven is gekomen? Ik maak zielscontact tussen mens en dier.
