Daar zit ik dan in de wachtkamer van de afdeling Radiologie van het ziekenhuis. Mijn huisarts heeft me hierheen verwezen om een foto te maken van mijn rechterhand. Al langere tijd heb ik pijn aan beide handen, rechts meer dan links. Maanden geleden verwees hij me om bloed te prikken, zou het reuma kunnen zijn? Dat was het gelukkig niet. Daarom ging ik ervan uit dat de klachten bij de overgang ‘hoorden’.
Ik wilde een andere weg inslaan
Omdat ik meer van die vage klachten had, bezocht ik een jaar geleden een natuurgeneeskundige. Ik schreef er dit blog over. Ik knapte er enorm van op, maar de pijn in mijn handen bleef. Ik realiseerde me dat mijn steeds zwaarder wordende werk als echoscopiste niet helpend is voor mijn pijnlijke handen. Toch wilde ik dit niet accepteren en besloot ik nog een andere weg in te slaan. Ik mailde een van mijn docenten van de opleiding tot leefstijlcoach en vroeg haar om hulp.
Wat een kennis heeft deze vrouw!
Na een informatief gesprek koos ik voor een traject met haar. Wat een kennis heeft deze vrouw! De eerste stap in dat traject bestond uit een bloed- en ontlastingonderzoek. Dat zou haar veel informatie geven zodat ze mij gericht kon adviseren. Zo gezegd, zo gedaan. De uitslag kwam twee weken later.
Het resultaat van jarenlange overbelasting
Een lang verhaal kort: mijn darmslijmvliezen, een van de eerste barrières van ons immuunsysteem, waren compleet uitgeput, burn-out. Dat betekent dat gisten, foute bacteriën en schimmels op de loer lagen om ziekte te veroorzaken! Het blijkt het resultaat te zijn van jarenlange overbelasting door stress. Ik kreeg voedingsadvies, supplementen om mijn spijsvertering te ondersteunen én een kwalitatief hoogwaardige visolie omdat de vetzuren in mijn bloed totaal uit balans bleken te zijn. De pijn leek al snel te verminderen. Ik ontdekte dat voeding inderdaad een grote rol speelt. Suiker, koffie en alcohol verergeren mijn klachten duidelijk. Maar helemaal weg is de pijn niet geweest.
Nu ik hier zit, komen de stemmetjes
Terug naar de wachtkamer. Ik maakte de afspraak met de huisarts nadat ik in rust een gemene, stekende pijn ervaarde. Dat was echt de druppel voor mij! Nu ik hier zit te wachten en de pijn weer is weggeëbd komen de stemmetjes. ‘Wat overdreven om een foto te laten maken, stel je toch niet zo aan’ en ‘zal je zien dat er niks aan de hand is, je maakt jezelf belachelijk.’ Ik word geroepen, de foto’s zijn zo gemaakt. Ik kan de uitslag de volgende dag verwachten, aldus de laborante.
Wat betekent dit voor de toekomst?
De volgende dag vind ik de uitslag in mijn online patiëntenportaal. Artrose van het duimgewricht, lees ik. Artrose? Op mijn 53e? De paniek slaat toe. Wat betekent dit voor de toekomst? Voor mijn werk? Maar ook voor het tuinieren dat ik zo graag doe? Ik besluit een afspraak te maken in een handenkliniek en maak ook meteen een afspraak met de bedrijfsarts. Even snel schakelen nu. Gelukkig kan ik dezelfde week nog terecht.
Haar antwoord is echter totaal anders
Een ergotherapeute bekijkt mijn handen en bevestigt wat de foto al liet zien: artrose in beide handen. Ik krijg een spalk van haar en het advies te stoppen met de dingen die de pijn veroorzaken of verergeren. Twee dagen later heb ik een afspraak met de arbo-verpleegkundige. Ik doe mijn verhaal en aan het einde van de dag zal, na overleg met de bedrijfsarts, haar advies komen. Ik verwacht dat ik minder echo’s zal mogen maken op een werkdag, zodat ik mijn handen halve dagen rust kan geven. Haar antwoord is echter totaal anders. Ik mag mijn werk voorlopig niet doen, een spalk dragen tijdens het werk mag niet, zelfs niet met een handschoen aan. Dit had ik niet verwacht!
Ik heb moeite met vertrouwen
Dit was twee weken geleden. Inmiddels ben ik er een beetje aan gewend. Op het werk maak ik protocollen, dat vind ik leuk om te doen. Het is goed dat er zaken op papier komen te staan voor dit soort onverwachte situaties. Tegelijkertijd vraag ik me af hoe de toekomst eruit gaat zien. Kan ik mijn werk weer hervatten? Of ligt er iets heel anders in het verschiet? Ik merk dat ik moeite heb met het kunnen vertrouwen hierop.
Vertrouwen op het universum
Ik had afgesproken om mijn docente op de hoogte te houden. Zij spreekt deze woorden: “Vertrouw maar op het universum en wat deze voor je in petto heeft, zelf zou je de keuze om te stoppen met de echoscopie nooit maken.” Ik denk dat ze gelijk heeft. Gelukkig is er ook hoop, daarover volgende week meer!
