Ik zie haar met een bleek gezicht zitten, starend naar de mensen om haar heen. Dan pakt ze haar mobieltje en glijden haar ogen over het scherm. Dat doet ze na een tijdje nog een keer. En daarna nog minstens 28 keer binnen een half uur. De onrust die al dagen sluimert, balt zich nu samen in haar maag. Tussen half negen en negen uur zou het bericht komen. Geslaagd of niet? Een ticket naar haar toekomst – of niet? Een studie in Amerika?
Uit elkaar klappen
Ik zie hem heen en weer lopen voor een kantoorgebouw. Jong, vol verwachting, een bruisende jongen met bravoure. Maar nu is hij wat stilletjes. Hij wacht op de uitslag van zijn sollicitatiegesprek. Hij heeft de laatste ronde gehaald, nu spant het erom. Zijn klamme handen wrijven nog eens door zijn haar. Het enige dat nog lijkt op de stoere vent, zijn de sneakers en zijn tattoo. Hij heeft zich binnenstebuiten gewerkt en gestudeerd, om deze baan te verdienen. En hij heeft duizend weesgegroetjes verzonden. Binnen vijf minuten weet hij het. Hij heeft het gevoel uit elkaar te klappen. Wordt zijn droom werkelijkheid – of niet?
Samen alleen
Ze zitten samen in de wachtkamer. Samen, en toch een beetje alleen. Want wachten op een uitslag als deze doe je misschien samen, maar voel je alleen. Het is jouw lijf waar de spanning doorheen giert. En dat je graag tot bedaren brengt. Van de buitenkant ben je heel flink. Vanbinnen kun je wel janken. En het houdt nog niet op als de deur opengaat en je naar binnen mag. Het stopt pas als hij begint te spreken – en jij hem lachend de hand schudt. Je kunt de vriendelijke arts wel zoenen. En je glimlacht bij het idee dat al je spaargeld al op is aan alles wat je het kindje in je buik beloofde, daar in de wachtkamer. Als het maar goed zou komen.
Verbeteren en verwennen
Je zou er een vermogen voor over hebben om je diploma in ontvangst te nemen en je toekomst overzee na te jagen. Je zou nooit meer ruzie maken en je lief eindelijk ten huwelijk vragen, als je maar door bent naar de volgende ronde en promotie een feit is. Je zou je kinderen verwennen en het contact met je vader verbeteren – zijn fouten zelfs vergeven – als je maar een mooie uitslag krijgt. God, daar zou je alles voor over hebben.
Het moment
En dan is daar het moment dat alles van je afglijdt. De gevoelens van onmacht, onvermogen of angst zijn verdwenen. Je staat niet langer in de wacht. De wacht van je toekomst. Want ineens klopt het leven op je deur. Dat zoete, sterke gevoel dat tintelt door je aderen, zich langzaam van je meester maakt, en je met beide voeten op aarde zet. Voor dat ene moment wil ik graag een ode.
Een ondergewaardeerd gevoel
Want hoe goed ik het ook begrijp. Hoe logisch het is dat we graag weer overgaan tot de orde van de dag. De spanning is weg, dus nu weer dóór. Toch wil ik je vragen om de volgende keer ‘het moment’ te rekken. Al is het maar vijf minuten. Gewoon eens even voelen. Je hoeft die beloften die je in je nood deed echt niet allemaal na te komen – dat snap ik ook wel. Maar sta eens vijf minuten stil bij het gevoel van opluchting.
Zou je het eens willen proberen?
Opluchting is misschien wel het meest ondergewaardeerde gevoel dat er is. Het is zo vol kracht, zoet en zinderend – en toch is het weer zo snel voorbij. Hoe zou het zijn als de opluchting wat langer bij je mocht blijven? Als je er even naast zou gaan zitten? Niet meteen weer verder, maar gewoon een poosje met je opluchting samen zijn. Zou je vandaag vijf minuten kunnen nemen, gewoon om opgelucht te zijn?
Wist je dat lichtblauw in de kleurpsychologie staat voor ademruimte, vertrouwen en opluchting?
Nog niet uitgelezen?
Op mijn blogpagina vind je meer verhalen over kleur, gevoel en het echte leven – precies zoals dit.
👉 Klik gelijk door naar de volgende page turner.
