’Oom Theo is overleden’ appt mijn zus. Ach toch… die oom Theo. En er is niet veel voor nodig om me mee te nemen terug in de tijd. Ik zie hem voor me staan met een alpinopet, een mooie zwarte met een parmantig puntje bovenop, een beetje scheef zoals dat hoort. En ik zie zijn duiven. Heel veel duiven, een duiventil en een mooi duivenhok.
De duiven van oom Theo
Altijd waren er wedstrijden om te volgen en konden we hem vinden achter het huis van opa en oma, zijn thuis. In een overall speurend naar de hemel of een van zijn duifjes zich al liet zien. Onderweg naar huis van een verre reis. En de duiven zagen oom Theo ook. Hij was goed voor hen en zij voor hem zo te zien aan alle prijzen, medailles en trofeeën die zijn huis sierden.
Het ontroert me als we bij de kist staan van oom Theo en er een mooi glazen duifje op zijn crème satijnen kussen prijkt. Iemand heeft dat voor hem gedaan, wat lief.
Een familiegeschiedenis
Een hele geschiedenis komt voorbij met dat ene appje van mijn zus. Een tijdperk ontstaan in een tijd dat er geen appjes waren, laat staan een mobiel en misschien zelfs geen telefoon in het huis van oom Theo toen hij werd geboren 97 jaar geleden. Opa en oma lieten het huis bouwen in 1917 en hadden vast voor ogen dat het een echt familiehuis zou worden. Maar dat er 17 kinderen geboren zouden worden dat denk ik niet. Een huis en een warm thuis barstensvol familieverhalen, verhaallijnen en vooral levensverhalen.
Er hangen verhalen in de lucht
Ik voel de verhalen als we nog een keer over de zolder mogen lopen op deze koude zondag en als het ware door onze jeugd van de zondagochtenden van vroeger wandelen. En daarmee door de jeugd van mijn moeder en haar broers en zussen en de jeugd van oom Theo. De zolder was hun slaapkamer, slechts door een gordijn gescheiden sliepen de jongens en de meiden. Kun je je dat voorstellen?
Toen we klein waren gingen we stiekem de krakende trap op naar de zolder die toen immens leek, maar nu we er weer zijn (voor een laatste keer), zo klein. Vol verwondering kijken we elkaar aan. Hoe deden ze dat? Hoe leefden ze hier en wat beleefden ze? We proberen het te zien aan de vintage souvenirs die er hangen. Het houtwerk van oom Joop, de medailles van oom Theo en zo veel meer. Nog een laatste keer, terwijl ons oog valt op die scheur in de muur en een losgepeuterd stukje behang.
Het thuis van mijn moeder
Al zitten er nog zo veel gaten in de muur, moet er in al die levens enorm veel gespeeld hebben, toch voelt het warm in het huis. Een familie waar de broers en zussen, aangetrouwde,kinderen, achterkleinkinderen en achterachterkleinkinderen aanschoven en nog steeds aanschuiven aan die grote tafel. Mijn moeder zei altijd op zondagochtend: “We gaan even naar huis.” Zo noemde iedereen dat in de familie: naar huis. In mijn werk als coach is daar systemisch van alles in te zien, maar het voelt vooral warm in mijn hart op die zolder met scheuren. Het thuis van mijn moeder, het huis van haar gezin van herkomst.
De bewaker van thuis
De 17 kinderen vlogen uit, maar tante Gre, oom Joop en oom Theo niet. Zij bleven thuis en nadat opa en oma waren overleden kwam daar geen verandering in. Zo bleef het familiehuis een thuis voor iedereen. Totdat tante Gre op haar 80ste op zichzelf ging wonen in een mooi appartement en wat vond ik dat stoer. Oom Joop kwam te overlijden, maar oom Theo bleef thuis met zijn duiven, de verhalen en als de bewaker en in stand houder van thuis.
Er is geen huis meer
Nu is oom Theo overleden en neemt thuis met zich mee. Terwijl wij, de neefjes en nichtjes, nog een keer over de zolder zwerven van hun thuis. Met het ene neefje of nichtje heb je direct weer de klik van toen op het bankje in de keuken waar we aan het donderjagen waren. Met de ander is het even zoeken: ben jij er een van tante Bep of toch van oom Leo?
Ik voel me zweven door het huis en de lagen van het verleden, verbanden leggend van toen en nu. Zichtbaar in de items op de zolder. Vintage. Mijn oog valt op de bakelieten telefoon in de gang aan de muur (waar anders).
De verbinding is voelbaar
Nee geen appjes meer voor oom Theo, maar verbinding voelbaar in het familiehuis van opa en oma. Een ode aan hen en al die kinderen die nog steeds met elkaar in verbinding staan, niemand buitengesloten aangetrouwd of niet, overgegaan of nog lang niet. Wat voel ik een waardering voor deze mensen. Allemaal op zondagochtend rond die ene tafel van thuis. Hoe knap!
Een familieapp als thuis
Maar voor het verbreken van de verbinding hoeven we niet bang te zijn. Of toch? Want die natuurlijke verbinding die haar oorsprong vindt in die twee geliefden, hoe sterk dan ook, kunnen we dat doorverbinden? Terwijl ik me dat afvraag – en dit verhaal van mijn geschiedenis, deze dankbrief aan oom Theo en een liefdesbrief aan opa en oma die zo veel liefde hebben laten zien en dat door hebben gegeven aan de volgende generaties – komt er aan appje binnen van mijn zus: Lies, er is een familieapp aangemaakt, wil je in de familieapp van de neven en de nichten? Het leeft gewoon voort. Niet het huis, wel de verbinding.
Mijn verhalen
Wil je geen verhaal meer missen van Bloei!? Bestel dan HIER het boek Kleuren van Geluk met de mooie eenmalige lentekorting.
2 reacties
O, Anne-Lies, wat een herkenbaar verhaal over het huis en oom Theo. In het huis van mijn opa was oom Gerrit blijven wonen. En ook hier vroeg je je af hoe ze het gedaan hadden: 11 kinderen die op 3 slaapkamers sliepen. Opa had de grootste kamer waar met gemak 6 kinderen hadden kunnen slapen. Een krakende zolder waar je de lucht kon zien door de spleten. Maar zo’n bijzonder huis met een lange geschiedenis.
The Wanderer, we are all going home.
Recht in mijn ziel, komt dit nummer binnen.
En meteen stromen de herinneringen door mijn hoofd, zowel van mijn gezin van herkomst als van mijn eigen gezin.
Het nummer meteen opgeslagen.
Dankvoor het delen.