Na een zonnig weekend waar de lentekriebels de kop op staken, kijk ik nu naar buiten waar het miezert en waait. Ik drink aan de tafel een kop koffie voor ik naar mijn werk ga. Ik zie dat de knoppen in de magnolia op knappen staan. Ik herinner me dat diezelfde magnolia vorig jaar ook inspiratie was voor het schrijven van een blog. Ik schreef over de start van mijn bedrijf. Dat ik net zo wilde bloeien als de prachtige magnolia. Wat is de stand van zaken na een jaar? Tijd om terug te blikken.
Van wie zou ik beter leren ondernemen dan van haar?
Het afgelopen jaar volgde ik een training bij Veronique Prins. Ik had geen flauw idee wat er allemaal komt kijken bij ondernemen. Van wie zou ik dat beter leren dan van haar? Leerzaam was het zeker. Ik bleef hangen bij het omschrijven van mijn ideale klant. Is het de moeder met een dochter met een eetstoornis? Of breder: is het de moeder met een kind met psychische problematiek? Ik koos voor de eetstoornis en was heerlijk op dreef. Tótdat ik bericht kreeg dat oudertrajecten bij de verschillende patiëntenverenigingen gratis worden aangeboden. Oók in het Leontienhuis, waar ik vrijwilligerswerk doe. De moed zakte in mijn schoenen.
Je bent nodig!
In december, op mijn verjaardag, boekte ik nog een ‘ideale klant sessie’ bij Paula, de tekstschrijfster waarmee Veronique samenwerkt. Een fijne sessie, waar we tóch kozen voor de moeder met een dochter met een eetstoornis. Zij drukte me op het hart hiermee aan de slag te gaan: je bent nodig! En toen ik het zo op papier zag staan, geloofde ik dat ook! En weer kwam ik niet in beweging.
Ik had eerlijk te zijn naar mijzelf
Hoewel ik besef dat persoonlijke factoren (de overgang in mijn geval) meespelen, had ik ook eerlijk te zijn naar mijzelf: mijn gebrek aan energie was niet de enige reden dat ik niet in beweging kwam. Hoe is het mogelijk dat het verlangen zó groot kan zijn en er toch niets gebeurt? Noodzaak creëren, de optie die mijn lief opperde, vind ik te spannend. Mijn baan is zo opgezegd maar wat nou als het niet lukt om mijn bedrijf van de grond te krijgen?
Samen op onderzoek
Ik besloot mijn student-begeleider vanuit de opleiding tot leefstijlcoach te benaderen. Ik boekte een sessie bij haar en samen gingen we op onderzoek. We ontdekten dat er basisovertuigingen zijn die meespelen. Ben ik wel goed genoeg? Wie zit er op mij te wachten? Dat uit zich in mijn grote valkuil: nog deze ene opleiding of cursus volgen en dán kan ik aan de slag. Grote onzin natuurlijk, inmiddels heb ik kennis op vele vlakken. Het is nooit goed genoeg. En inmiddels weet ik dat ik er wel degelijk toe doe en een verschil kan maken.
Zichtbaarheid, heel spannend
Al gauw belandden we bij het thema ‘zichtbaarheid’. Ik kreeg er nog nét geen vlekken van in mijn nek. Dat is een spannende, maar waarom? We gingen terug naar mijn kindertijd. Ik ben het middelste kind van een drieling. Met mijn oudste en jongste zusje ging het niet altijd even goed. Mijn ouders hadden hun zorgen. Ik wilde (blijkbaar onbewust) dat zij óók geen zorgen zouden hebben om mij. Zo leerde ik al jong te laveren, mijn eigen weg te kiezen en vooral niet te veel golven te veroorzaken. Onzichtbaar.
Plek innemen
Ik voel me niet comfortabel bij het innemen van mijn plek. Daar aan rakend belandden we op het thema ‘plek innemen’. Hoe doe je dat als je vanaf de start, in de baarmoeder, die ruimte niet had? Ik heb het inmiddels wel geleerd, in de luwte. Ik voel me niet comfortabel bij het innemen van mijn plek. We spreken af dat kleine stapjes genomen kunnen worden. Door mijn blogs te plaatsen op andere social media kanalen. Verder dan het delen van de Blogzinnig-posts ben ik ook niet gekomen.
Werken aan straalangst
Ik voel aan alles dat ik eerst dien te werken aan mijn ‘straalangst’ voordat ik kan en mag bloeien. Binnenkort start ik met een coachtraject die een transformatie belooft. Wordt vervolgd, ik houd jullie op de hoogte!
