Onlangs vierde ik mijn 56e verjaardag. In de aanloop naar die dag merkte ik hoe vaak de gedachte door mijn hoofd ging dat ik ‘op koers’ zou moeten zijn. Alsof er een soort onzichtbaar draaiboek ligt waarin staat wat je op een bepaalde leeftijd bereikt zou moeten hebben. Maar eerlijk gezegd: ik voel me helemaal niet op koers. Sterker nog, ik weet niet eens waar die koers heen zou moeten gaan.
Van doelen naar innerlijke rust
En toch voel ik geen paniek. Want waar ik vroeger vooral externe doelen nastreefde, is mijn focus de laatste tijd verschoven naar iets veel diepers: innerlijke rust. Zodat ik, wat het leven ook aanreikt, kan voelen of het klopt voor mij. Niet vanuit stress, maar vanuit een stevig innerlijk kompas.
Casa Pepito: meer dan een investering
Ik woon al 18 jaar in Andalusië. Dit jaar besloot ik een appartement te kopen: Casa Pepito. Niet zomaar een thuis, maar een plek die voortkwam uit een erfenis — letterlijk én figuurlijk. Mijn vader leerde me al jong dat stenen een veilige belegging zijn. Dus voerde ik begin dit jaar dat idee uit. Ik dacht: dat knap ik even op. Maar dat viel tegen. En tegelijk werd het een onverwachte oefening in overgave en verbondenheid.
Vriendinnen, verf en vertrouwen
Samen met een paar geweldige vriendinnen – de één met een kwast, de ander met interieuradvies, weer een ander met creatieve ideeën – maakten we van Casa Pepito een fijne, sfeervolle plek. Nu staat het klaar om te verhuren aan mensen die willen proeven van het Spaanse leven. Of dit appartement een nieuwe koers betekent? Ja en nee. Het biedt financiële rust. Maar het herhaalt zich niet. Ik ben geen klusjesvrouw en haal die energie echt niet uit mijn grote teen.
Wat is dan wél mijn koers?
Mijn focus ligt ergens anders: in vrijheid, in verbinding, in leven met aandacht. Mijn zoon stelde laatst een rake vraag: “Wil je dit vaker doen?” Mijn hele systeem zei nee. Wat ik wél wil, is trouw blijven aan wat mij voedt, en aan de rust en veiligheid voor mezelf én mijn dieren. Want die hebben mijn liefde en zorg nodig, net als ikzelf.
Koers als innerlijk kompas
Dus wat betekent ‘op koers zijn’ dan eigenlijk? Is het een rechte lijn naar een helder doel? Voor mij niet. Voor mij voelt koers als een fluïde, innerlijke beweging. Geen vaste route, maar een dagelijkse afstemming. Soms verlang ik naar een saai, burgerlijk bestaan, maar als ik eerlijk ben, zou ik daar doodongelukkig van worden. Mijn koers is niet lineair, niet vastomlijnd. Hij ontstaat in het moment. Door kleine keuzes. Elke dag weer.
Dagelijkse keuzes die richting geven
Ik kies er bewust voor om te leven vanuit een ritme dat mij dient. Op vaste dagen werk ik met cliënten, begeleid ik dieren en mensen in hun intuïtieve ontwikkeling. Ik rijd paard, doe pilates, eet voedzaam en zet ’s ochtends intenties die me richting geven. Niet vanuit discipline, maar vanuit liefde.
Van binnen naar buiten bewegen
Die kleine dagelijkse beslissingen vormen mijn koers. En als ik daarin trouw blijf aan mezelf, merk ik dat ik steviger sta. Dan is er ruimte voor wat zich aandient. Dan hoef ik niets te forceren. Ik laat het leven zich ontvouwen, en beweeg mee – zonder te verdwalen.
Webinar: zet jouw koers in beweging
Herken jij dit verlangen? Naar leven vanuit rust en richting, juist in deze fase van je leven? Op zaterdag 14 juni om 10.00 uur geef ik samen met mijn zeer gewaardeerde collega en hartsvriendin Ingrid Smit een webinar. We delen hoe je kunt leven vanuit innerlijke vervulling en hoe je, zonder jezelf te forceren, een koers kunt neerzetten die klopt bij wie jij nu bent. Geen quick fixes, maar zachte inzichten die je helpen thuiskomen bij jezelf. Voel je welkom om je vrijblijvend aan te melden. Klik hier voor meer informatie.
2 reacties
Wat heerlijk dat je je eigen innerlijke tom tom volgt.
En fijn dat je samen met Ingrid een webinair geeft dat velen zal herinneringen aan hun eigen innerlijke tom tom.
Fijn dat je er bent voor mens en dier.
Lief, dank je wel! Ik vind jou ook een mooi mens <3