Opgerold in een hoekje ligt ze daar. Klein en met stramme spieren. Maar groot genoeg om niet onzichtbaar te zijn. Aanwezig genoeg om niet voelbaar te zijn. Ik loop door. Heb geen tijd. Moet overal zijn waar ik haast niet kan zijn. In het voorbij gaat tilt ze tevergeefs haar hoofd een stukje op. Ik hoor de bekende zucht. Ik voel de bekende steek in mijn buik. Maar ik moet verder. Het moet af. Het moet geregeld. Of ik nu wil of niet.
Ik blijf lopen
Ik zou naast haar willen gaan liggen. Bij haar, haar omarmen, maar alles in mij verzet zich hevig. Als ik ga liggen, kom ik niet meer overeind. Ik kan me niet overgeven. Als ik ga zitten, komen de tranen, waarin we nog zouden verdrinken. Als ik stil ga staan, val ik om, de diepte in en sleur ik haar mee. Dus blijf ik lopen, rennen, vliegen. Met mijn ogen dicht en mijn ziel op slot.
Ik negeer
Ik negeer wat het leven me uitdeelt. Ik verzwijg wat er in me opkomt. Ik duw weg wat er gezien wil worden. Tot ik niet meer kan. Ik stoot me te hard. De stem in mijn hoofd is te druk. De woorden in me doen te veel pijn. Mijn tranen zijn niet meer tegen te houden.
Maar zij blijft
Vanuit alle liefde die er is, die zij heeft en behoudt, tilt ze niet alleen haar hoofd op, maar reikt ze ook haar hand. Ik pak hem aan. Ze streelt mijn duim. Ik daal neer. Naast haar. Ik kijk, voel en zie. Mezelf. Haar ogen ontmoeten de mijne. Zonder woorden leg ik me naast haar neer. Omarm haar met alles wat er is.
Vermoeidheid wordt een warme deken waaronder ik mag liggen, waardoor ik me gekoesterd mag voelen. Tranen maken schoon wat gezien wil worden. Boosheid klaart de lucht zodat er ruimte komt voor wat nodig is, de bedoeling is. Ruimte voor mij op mijn kwetsbare en krachtige momenten. Ik omarm haar en besef, ik omarm mezelf, volledig zoals ik ben.
Aanwezig in de struggle
De struggle van het moment kan ik zien als de transformatie zelf. De struggle is het werk zelf. Elke stap, elk moment, alles wat er gebeurt, wat je voelt, wie je ook tegenkomt, wat diegene je ook komt brengen, het is je leermeester, het is niet de weg naar je doel, het is het doel zelf. Waar ik van een afstand, met diepe waardering naar mag kijken. Waardering voor mezelf.
Onvoorwaardelijk liefde omarmt me
Als een warme deken, een frisse wind, een glinstering in de lucht, een tinteling in mijn buik weet ik me omarmd. Ik zie haar, loop haar niet meer voorbij. De liefde is te groot, het licht te helder.
En zijn we samen zonder oordeel
Soms zitten we samen en weten we even niet hoe verder, hoe op te staan. In het samenzijn zoeken we de stilte en herrijzen we op het juiste moment. Soms huilen we samen. Om met onze voeten in de modder te voelen hoe we weer kunnen spelen. Soms stagneren we samen, onze adem ontnomen, verstijfd van schrik. Om liefdevol te wachten tot we weer in beweging komen. Maar altijd samen. Zonder oordeel. Aanwezig in wat er is.
Tijd en ruimte maken voor jezelf
Stoppen met jezelf voorbijlopen, jezelf gaan zien, betekent tijd en ruimte maken voor jezelf. Maar wanneer jezelf klein maken je eerste natuur is geworden, wanneer je niet voorbij de ander durft te lopen richting jezelf, dan is het nodig dat je oude patronen doorbreekt zodat ruimte maken voor jezelf weer een vanzelfsprekendheid wordt. https://nadinecarter.nl/waarom-therapie-voor-jou/
