Het vage onrustige gevoel dat je hebt is er al heel lang. Je weet eigenlijk niet beter. Juist daarom ben je eraan gewend geraakt om je aandacht af te leiden en je te richten op alles en iedereen om je heen. Jezelf afleiden heb je tot een kunst verheven. Zolang je maar niet hoeft te voelen wat er nou eigenlijk gevoeld mag, moet worden. Je weet dat het er zit, wat nog niet wil zeggen dat je wil dat het er is. Juist niet!
Je wilt de ander graag te hulp schieten, helpen. Juist omdat je je dan niet hoeft te richten op wat zich in jou afspeelt. Als je de ander helpt, heb je een mooi excuus om daar je handen en tijd mee te vullen en zo geen ruimte over te houden voor wat er zich nu eigenlijk bij jou afspeelt.
Wat is het dan wel?
Een trauma kan het niet zijn, want dat is groots met heel veel leed en pijn. Dan kan je niet verder leven. Maar wat is het dan wel? Het zeurt en is er ook als je met de ander bezig bent. Dan is het een aanwezig gevoel op de achtergrond dat er altijd is. Je pijn is dus onoverkomelijk. Je verdrinkt in je leed en voelt je hartstikke belemmerd in alles wat je wilt gaan doen.
Negeren
Het lijkt op iemand die om je hulp vraagt die jij met de grootst mogelijke moeite wilt vermijden, negeren, niet wilt zien. Je durft niet naar binnen te kijken om het te zien. Echt te zien en aan te kijken. Nee, liever richt jij je blik naar buiten en kijk je wat je voor de ander kan doen en betekenen.
Bang voor wat je aantreft
Juist dat gevoel is er om jou te vertellen dat er iets mag, nee moet gebeuren. Het wil je iets vertellen. Dat er iets niet klopt en je daar je aandacht op moet richten om te zorgen dat het wel klopt. Zodat het ophoudt met aandacht trekken, op de deur kloppen die jij niet open wilt doen, durft te doen. Omdat je bang bent wat je gaat aantreffen áls je de deur opendoet.
Hoe groot is het?
Dat het je gaat overvallen en te groot is om te dragen. Je er onder gaat bezwijken en je niet staande kan houden. De last weegt zo zwaar als jij hem maakt en zolang je niet weet hoe groot deze is, is hij altijd te zwaar. Je kan het niet overzien en bekijken, laat staan zien wat het nu echt is wat er zit, achter die deur, muur, drempel.
Laat de schijnwerper nu eindelijk eens in het licht zetten
wat zolang in het donker verborgen zat
Je doet het voor jezelf
Sta een ogenblik stil, bedenk dat je hier ruimte voor mag maken, zodat je – door dit aan te gaan – je hand uitsteekt naar jezelf. Zo help je jezelf en doe je voor jezelf wat je al die tijd probeerde te doen voor anderen. Het is juist de bedoeling om eerst jezelf te helpen. Om je te openen voor alles wat je niet wilt zien van jezelf en daarmee aan de slag te gaan. Richt je dus naar binnen. Je doet het voor jezelf.
Kijk het aan
- Dus doe het licht aan, zet de deur open en zet je schrap.
- Kijk naar binnen.
- Zie je niets, ga dan naar binnen.
- Loop zo nodig de trap af naar beneden en bekijk waar jij mee worstelt, in het volle licht.
- Laat de schijnwerper nu eindelijk eens in het licht zetten wat zolang in het donker verborgen zat.
- Kijk het aan en vooral, gá het aan.
- Loop er omheen en bekijk het eens goed van alle kanten.
- Is het echt zo groot, onmenselijk, verschrikkelijk als jij dacht?
In het volle licht
Is het juist heel menselijk en een stuk kleiner en aaibaarder dan je dacht? Voel je de behoefte om ermee te knuffelen? Pak het dan en houd het liefdevol vast. Net of het je allergrootste schat is. Wees er voorzichtig mee. Nu het in het volle licht staat, is het misschien een stuk kwetsbaarder dan je dacht. Het vage en onrustige gevoel is niet meer vaag en onrustig. Het voelt zich gezien, gehoord, erkend.
In gang zetten wat nodig is
Als je het vastpakt, voel je al snel dat je in gang zet wat nodig is. Durf je het nog niet vast te pakken, zorg dan dat je het blijft zien en erkennen. Stop het niet weer weg achter een muur, buiten jouw zicht, onzichtbaar voor de wereld maar voelbaar voor jou. Blijf ermee in contact en zoek uit wat je nodig hebt. Therapie, massage, praten, mediteren. Maak het passend. Zoek ook, als dat nodig is, iemand waarmee het klikt. Luister en je zult het weten, voelen, wat nodig is.
Dat mag er zijn
Het meest belangrijke is dat je aan het werk gaat om zo het onrustige gevoel kwijt te raken. Zodat het beter wordt en jij op jouw unieke, authentieke manier een stukje meer jij wordt. Zonder opsmuk van de wereld en wat er wordt verwacht. Het gaat om jou en wie jij bent en aan het worden bent. In het licht staat wat nu de meeste aandacht nodig heeft. Dat mag er zijn. Als je het er laat zijn dan ga je merken dat er van alles in gang wordt gezet. Je laat los en integreert, verandert. Geef het een plekje, transformeer en laat achter wat je niet meer nodig hebt.
Je aandacht nodig
Ook kleine trauma’s hebben aandacht nodig, net als je medemens van tijd tot tijd aandacht nodig heeft. Ze mogen er zijn en worden doorleefd, zodat je opruimt wat je meedraagt in jezelf, je familie en voorouderlijke lijnen. Generaties terug en vooruit. Ruim het op voor jezelf én voor de volgende generaties.
Raakt dit je?
Ben je nieuwsgierig naar wat ik voor jou kan betekenen? Neem dan contact op per mail via: kailosinzichten@gmail.com of stuur me een pb via een van de social mediakanalen.
