51 jaar ben ik nu. Ik voel dat ik op een kruispunt sta wat betreft mijn werkzame leven. Als ik eerlijk ben is dat best al een tijd. Een van de redenen dat ik drie jaar geleden de opleiding tot leefstijl en vitaliteit coach volgde en afrondde. Tot op de dag van vandaag doe ik er weinig mee. Het verlangen is echter groot om hiermee aan de slag te gaan.
Tijd en ruimte om een praatje te maken
Een kleine dertig jaar werk ik nu in de zorg. Na de middelbare school volgde ik de opleiding HBO- Verpleegkunde. Tijdens mijn opleiding tot verpleegkundige werkte ik in een verzorgingshuis. Ik herinner me nog goed hoe fijn het voelde om van betekenis te zijn. Naast de zorgtaken had ik tijd en ruimte om een praatje te maken of een kopje koffie te drinken met diegene die daar behoefte aan had. Vaak genoeg bleek ik het lichtpuntje te zijn in het eenzame leven van vele ouderen. Ook tijdens mijn stage in het ziekenhuis (begin jaren ’90) had ik naast de zorgtaken tijd voor een praatje. Sterker nog, het hoorde gewoon bij mijn werk!
Mijn meisjesdroom ging in vervulling
Na het behalen van mijn diploma werkte ik voor een uitzendbureau. Er was een overschot aan verpleegkundigen in die tijd. Een vaste baan vinden lukte niet. Na vele sollicitaties en evenveel afwijzingen besloot ik mijn meisjesdroom in vervulling te laten gaan: ik werd stewardess bij Transavia Airlines. Daarna keerde ik terug naar de zorg, waar ik verschillende functies vervulde. Zo maar een greep. Ik werkte op de operatiekamers van het Sophia Kinderziekenhuis. Ik heb als kraamverzorgende gewerkt en combineerde dat met de zorg voor mijn eigen drie kinderen. Toen de jongste naar school ging, ben ik weer meer gaan werken en heb ik een mooie ontwikkeling mogen doormaken.
Op dit moment werk ik als echoscopiste, ik maak zwangerschapsecho’s. Een prachtig vak en toch wringt het.
De werkdruk in de zorg is alleen maar toegenomen
De rode draad in mijn loopbaan is zorg leveren in contact met anderen. Mooie gesprekken, zowel met collega’s als patiënten. In verbinding zijn geeft me een blij gevoel. Het contrast met het begin van mijn loopbaan is groot. De afgelopen jaren is de werkdruk in de zorg alleen maar toegenomen. Steeds meer zorgverleners hebben met minder mensen meer zorg te leveren.
Totaal anders dan de zorg waar ik ooit voor koos
Ook op mijn vakgebied is de vraag groter dan het aanbod. Steeds vaker heb ik het gevoel lopende band werk te leveren. Termen die bij de hedendaagse zorg horen zijn productie en normaantallen. Totaal anders dan de zorg waar ik ooit voor koos. Past dit de komende zestien jaar nog wel bij mij? Kan en wil ik dit tempo bijbenen? Dat is de vraag die me bezighoudt. En velen met mij; het aantal mensen dat de zorg heeft verlaten, is groot.
De verhalen zijn schrijnend
Ook in de GGZ is er een groot tekort aan personeel. Afgelopen zaterdag was ik in het Leontienhuis, een inloophuis voor mensen met een eetstoornis. Ik ben verbonden aan dit huis. Er was een informatiebijeenkomst voor mensen die in hun naaste omgeving iemand kennen met een eetstoornis. Deze bijeenkomsten worden meestal goed bezocht. De verhalen die ik dan hoor over de wachtlijsten in de GGZ zijn schrijnend. Op sommige plaatsen is de wachttijd voor professionele hulp meer dan veertig weken! In die weken wordt de problematiek vaak groter en zal de geboden zorg intensiever moeten zijn voor het gewenste effect: volledig herstel. Onze bezoekers van vandaag zitten met hun handen in het haar. Gelukkig weten steeds meer mensen het Leontienhuis te vinden.
Kijken naar de mens als geheel
Deze zaterdag waren we met een klein clubje. Eerst keken we een film, waarin mevrouw anorexia werd geïnterviewd als persoon. Zij onthulde haar tactiek én hoe haar te bestrijden. Na een half uurtje konden de mensen hun vragen stellen aan de aanwezige ervaringsdeskundige. Daar werd gretig gebruik van gemaakt. Ervaringen werden uitgewisseld, er werden tips gegeven. Vaak is het verhaal kunnen vertellen aan iemand die het begrijpt al genoeg. Mensen voelen zich gehoord en serieus genomen. Hier voelde ik weer de verbinding die ik in ons huidige zorgsysteem zo mis. Niet alleen kijken naar het probleem, maar naar de mens als geheel.
Positieve gezondheid
Onlangs schreef ik me in bij de Kamer van Koophandel. Een wens die ik al langer koesterde. De organisatie van het huidige zorgsysteem en de toekomstige verwachting van dit systeem maken dat ik me klaarmaak voor plan B. Binnen mijn eigen bedrijf ga ik zorg en begeleiding bieden zoals ik dat wil. Met tijd en aandacht voor de hele persoon. In het bedrijf waar ik werk als echoscopiste worden stapjes gezet naar een andere kijk op gezondheid waar de mens wél weer centraal staat. Er wordt hiervoor gebruik gemaakt van het model van ‘positieve gezondheid’. Ik hoop hier mijn steentje aan te kunnen bijdragen zodat ik geen zorgverlater wordt maar een zorgpionier.
3 reacties
Wauw, mooi geschreven. En een dikke ja op positieve gezondheid en zorgpionier, ik doe mee :).
Je plan B klinkt zo goed Corine! Mag ik plaatsvervangend blij zijn voor alle mensen die met je gaan werken? Ik denk het, ik doe het, ik bén blij voor jou én je omgeving dat je die stap hebt gezet.
Ooit zei een collega tegen me dat ik een stoer wijf ben omdat ik een grote stap dichter naar mezelf had gezet. Nu mag jij op jouw beurt dit met trots ontvangen: Stoer Wijf!
Zo herkenbaar, 43 jaar zorgverlener, dezelfde twijfels en stappen. Uit het te strakke keurslijf van protocol en productie. Inzetten van kennis en (levens) ervaring.
Mooi beschreven Corine.