Er zijn dagen dat alles anders loopt dan gepland. Dagen waarop iets anders zich aandient en belangrijker is. Zo’n dag had ik afgelopen week. Ik ben de avond ervoor aangekomen in een appartement waar ik een hele week zal verblijven. Bij aankomst blijkt dat op vier hoog te zijn, de lift is buiten werking en wordt voorlopig ook niet gerepareerd. Acht trappen – 60 treden omhoog. Best pittig. Vooral nu ik een slijmbeursontsteking heb aan mijn heup. Dat is heel pijnlijk. Geen traplopen, was het advies van de fysiotherapeute een paar weken geleden.
Daar sta ik dan. Toen ik dit appartement boekte een paar maanden geleden had ik deze klacht nog niet en wist ik ook niet dat het op vier hoog zou zijn. De kapotte lift werd natuurlijk al helemaal niet vermeld op de website. En dat is nu net teveel voor mij op dit moment. Ik neem meteen contact op met de verhuurster, maar om 21:00 uur ’s avonds is er geen alternatief meer voorhanden. Ik neem mijn intrek en slaap die nacht slecht.
Wachten tot je lichaam nog meer schreeuwt?
De volgende ochtend twijfel ik over wat te doen. Het accepteren en maar wat extra pijnstillers slikken? Nee, zeg dat kan toch niet! Alles inpakken verplaatsen, dat komt niet uit. Ik heb andere plannen. Of moet ik mezelf serieus nemen, het wel doen, inpakken en vertrekken naar een ander verblijf?
Ik ben toch degene die altijd zegt dat je naar je lichaam moet luisteren?
Ja, zeg ik tegen mezelf. Dat is dus duidelijk.
Maar dan de gedachten: wat een gedoe, geen zin in.
Één keer per dag naar buiten gaan betekent ook dat ik maar één keer per dag al die trappen op hoef, want het appartement zelf is oké. En met extra pijnstillers red ik het dan toch wel.
Ja en dan volgende week geen kant meer op kunnen, omdat je nu niet luistert naar je lichaam…
Zo gaat het gesprek in mijn hoofd verder.
Dat zien we dan wel weer, dan ben ik weer thuis, het komt vast goed.
Natuurlijk hoor je jezelf? Wat schrijf jij in je e-book De wijsheid van je lichaam over je lichaamssignalen? Wachten tot je lichaam schreeuwt? Nóg meer schreeuwt, want dat doet het toch eigenlijk al? Je slijmbeursontsteking schreeuwt toch al om rust? Of ben je dat vergeten? Of komt dat je echt niet uit?
Hoe graag wil je eigenlijk goed voor jezelf zorgen?’
Met het schaamrood op de kaken
Ai, die is raak zeg. Ik luister met het schaamrood op de kaken. Oké, het is duidelijk. Ik moet een ander verblijf gaan regelen. Dat heeft nu mijn aandacht nodig, al het andere moet wachten. Heel langzaam kom ik in actie, en ga het regelen.
Ik verlaat het appartement
Ik neem contact op met de mensen die het nu moeten weten. En na een paar uur met telefoontjes en mailtjes is het rond. Ik pak mijn spullen in en verlaat het appartement. Van het nieuwe verblijf heb ik nog geen informatie over hoe ik daar naar binnen kan. Maar dat zal vast goed komen. Ik loop er alvast naartoe. Het lijkt niemand te zijn. En telefonisch onbereikbaar.
Sangría om moed en vertrouwen te verzamelen
Ik neem plaats op een dichtbij gelegen terras en check mijn mail. Er blijken nog een paar acties nodig te zijn, het zit goed tegen. Ik bestel een sangría om moed en vertrouwen te verzamelen. Mijn gedachten slaan op hol en de paniek nadert. Moet ik dan toch hulptroepen inschakelen? Ik wil dit zo graag zelf regelen, Dat kan ik heus wel. Wederom volgt een heel gesprek in mijn hoofd. En het plan om nu onderdak voor vanavond te regelen wordt onmogelijk. Ik bel mijn partner voor hulp, hij luistert en komt in actie. Het lukt hem en twee uur later stap ik mijn nieuwe verblijf in. Vijf hoog, maar mét lift.
Dankbaarheid
Moe bedank ik de mensen die mij hebben geholpen, een luisterend oor hebben geboden of even bij mij op het terras zijn komen zitten en zelfs meegelopen naar mijn nieuwe plekje voor deze week. Hoe fijn. En Luc, mijn partner in het bijzonder, die heeft het toch gefikst voor mij. En dan zegt hij ook nog dat ik mezelf vooral mag bedanken, dat ik over mijn drempel ben heengestapt en hulp heb gevraagd, in plaats van het persé zelf willen doen.
Ik pak mijn spullen uit en installeer me op de bank. Dan voel ik dankbaarheid. Voor mijn helpers. En voor mezelf. Dat ik het ben aangegaan, voor mezelf zorg, hulp heb gevraagd en nu hier ben. Kwetsbaar opstellen maakt ook sterk. Ik voel hem nog niet helemaal, maar hij is er wel.
2 reacties
Lieve stoere Carla.
Goed van jou, het is ook me-time en dan is het juist zo lekker dat je goed voor jezelf zorgt door anderen in te schakelen om dingen voor jou te fiksen. Goed gedaan vrouw! 😘
Dank je wel Joke! Lief dat je dat zegt. Ik kan het nu helemaal onderschrijven, op die dag was het een worsteling. Het was een goede keuze, ik heb daarna de focus helemaal op mijn schrijfproject kunnen leggen.