December en januari zijn maanden waarin terugblikken en vooruitblikken elkaar afwisselen, een soort verschuiving die plaatsvindt. Waarin tijd en ruimte zich weer langzaam laten schikken. Alsof je een donsdeken opschudt en elk veertje weer de ruimte krijgt, en neemt, om zich te laten voelen voordat het zich weer langzaam voegt in het geheel. Eenzaamheid is één van de thema’s die zich laat voelen. Misschien omdat het achter mij ligt en geraakt wordt omdat we in Spanje zijn, niet heel ver weg van familie en vrienden, maar toch is de afstand zeker wel voelbaar.
Gulzig naar levensverhalen
Mijn gedachte dwaalt van Spanje terug naar mijn appartement in Amsterdam, waar ik opgeteld vele uren, dagen, weken en nog zoveel maanden alleen heb doorgebracht en waarvan een groot deel eenzaam voelde. Eenzaamheid was en is een onderwerp dat mij altijd heeft verwonderd. Als 18-jarige werkte ik een tijd in de thuiszorg en kwam door heel Amsterdam bij prachtige mensen thuis en beleefde vele avonturen. Snel het huis schrobben en boodschappen doen, om vervolgens aan hun lippen te hangen en ze uit te nodigen om vooral te praten over hun leven. Gulzig naar de levensverhalen, de wijsheid en nieuwsgierig zijn naar het mens dat daar voor mij zat.
Een bittere pil om doorheen te bijten
Pijn, angst en teleurstellingen in het leven maakten sommige mensen zuur en bitter. Het was duidelijk dat het bittere ook de eenzaamheid van hen leek te versterken. Een bittere pil om doorheen te bijten, maar zo de moeite waard wanneer je komt bij dat wat voor bitterheid of zuurheid heeft gezorgd. Wanneer er een zucht van verlichting ontstaat, puur doordat het wordt aangeraakt.
Alsof eenzaamheid iets is dat kleeft aan ouderdom
Beetje humor, aandacht en een knipoog deed wonderen. Net als een liefdevol gesprek op z’n plat Amsterdams (en ja ik kan ook heel plat praten). Destijds was er ruimte en tijd om te praten en kletsen of zelfs een ommetje te maken met de cliënt tussen alle huishoudelijke taken door. Alleen zijn is overigens echt wat anders dan eenzaam zijn. Toch zijn veel ouderen eenzaam, helaas wordt het vaak als ‘normaal of logisch’ bestempeld. Alsof eenzaamheid iets is dat kleeft aan ouderdom.
Er zijn heel wat tranen gevloeid door eenzaamheid
Het is zo niet cool om hardop te zeggen dat je eenzaam bent, zeker niet wanneer je nog jong bent. Alsof je iets mankeert, waardoor je het contact niet voelt, maakt of ervaart. Ik vond er zelf het nodige van en dat maakte het nog moeilijker om destijds mijn mond open te doen over mijn gevoelens van eenzaamheid. Vorig jaar mocht ik jongeren begeleiden die een diep gevoel van eenzaamheid met zich meedroegen. Het raakte mijn hart, want eenzaamheid gaat door merg en been. Elke jongere die aangaf eenzaam te zijn, vertelde ook dat hij of zij zich zo schaamde hiervoor, een gevoel dat ik herken. Er zijn heel wat tranen gevloeid in de wereld door eenzaamheid.
Een onuitgesproken houdbaarheidsdatum aan single zijn
Ook iets dat eenzaamheid raakt is het geen partner hebben. Voor de buitenwereld lijkt dat aanvankelijk prima en voor mijzelf had ik ook een riedeltje klaar: ‘Happy single, niets mis met vrijgezel-lig zijn.’ Toch bleek er een onuitgesproken houdbaarheidsdatum vast te zitten aan single zijn. ‘Men’ vond dat ik toch wel heel erg lang zonder partner was en dan komen de vaak ongevraagde hilarische en soms pijnlijke opmerkingen, adviezen, aannames, vragen en blind dates op je af.
Singelsfeestje
Maar hé, je moet er wel wat voor doen he?! Dus op die bank blijven hangen en thuis blijven zitten gaat niet werken om die ene speciale tegen te komen of om de eenzaamheid te doorbreken. Klopt, dus op een vrijdagavond hees ik mijzelf op van de bank. Ergens had ik een aankondiging gezien van een Singlesfeestje. Het was wel heel erg uit de buurt en het weer werkte ook al niet mee. Kortom, genoeg excuses om toch op die bank te blijven plakken. Een vriendin van een vriendin, ook single, sleepte me uiteindelijk mee op de fiets, door regen en wind. Op naar ‘the one and only’ die we vast zouden ontmoeten op het Singlesfeestje.
Beetje zenuwachtig en onzeker
Best spannend zo’n Singlesfeestje. Bij de gedachte werd ik er toch wel een beetje zenuwachtig en onzeker van. Bovendien was ik er nog niet eerder geweest. Leeftijd speelt toch ook wel mee, al heb ik vaak genoeg als veertigplusser tussen begin twintigers gedanst, zat ik daar nu echt niet op te wachten. ‘We kunnen altijd nog weggaan wanneer het niets is’, schoot het door mijn hoofd. Verregend zetten we de fietsen op slot en begaven we ons naar de ingang van het gebouw. Eenmaal binnen, keken we elkaar verbaasd aan.
Vraag hier jouw single aan
Met ogen zo groot als schoteltjes en onze monden wagenwijd open, keken we om ons heen. De ruimte was nagenoeg leeg en in het midden stond een plaatjesdraaier, je weet wel een DJ, met op een bordje de tekst: ‘Vraag hier jouw single aan.’ Toen viel het kwartje. Al schaterend ontploften we van het lachen, bestelden meer dan één gin-tonic, vroegen een plaatje aan en dansten alsof niemand ons zag…
Nadat ik de liefde in en voor mijzelf vond
Single zijn en daten hebben mij heel veel geleerd over eenzaamheid, het belang van het houden van mijzelf, liefde en grenzen stellen. Daarom ben ik dankbaar voor deze periode. Maar ik ben ook heel dankbaar dat dit achter mij ligt en ik de liefde heb gevonden, precies nadat ik de liefde in en voor mijzelf vond. Hoe cliché, maar iets is een cliché omdat het vaak gewoon zo is. Wanneer je houdt van jezelf en de ander niet nodig hebt, dan kan je verbinden in alle vrijheid vanuit jezelf met de ander en de wereld om je heen.
Kan jouw zelfliefde wel een boost gebruiken? Neem contact op en we geven samen een boost aan jouw zelfliefde.
