Als je, zoals ik, werkt met kleuren en de kleurenpsychologie ontkom je er niet aan om ook te denken aan de regenbooggemeenschap. Als moeder van een volwassen regenboogkind heb ik al jaren te maken met alle (voor)oordelen die hiermee samenhangen. Lange tijd bestonden er voor de buitenwereld alleen mannen en vrouwen en werden daar verschillende seksuele voorkeuren aan toegevoegd: homoseksueel, lesbisch en biseksueel. Op tv zag je ook wel transseksuelen en travestieten, maar meestal in de vorm van amusement. Zij hebben nu de eretitel ‘dragqueens’ gekregen en worden respectvoller ’transgenders’ genoemd. Gelukkig komt er steeds meer aandacht voor en representatie van regenboogmensen. Ik pleit voor meer informatie, herkenning en erkenning.
Uit de kast komen
Op 11 oktober, Coming-Out-Day, vroeg ik aan mijn regenboogkind of ik een blog over hem mocht schrijven. Hij kwam maar liefs drie keer uit de kast:
- Op haar 14e toen ze voor het eerst verliefd werd op een meisje. Voor ons was zij nog dezelfde, maar de wereld ging ineens anders met haar om. Er was zelfs een docent die geen les meer wilde geven aan haar en haar vriendin.
- Rond zijn 20e als transgender, omdat hij geen andere voorbeelden had, was hij overtuigd dat dit dan transman moest zijn. Zijn bevrijdende gevoel van eindelijk durven toegeven aan wat hij voelde, verdween snel door de bekrompen reacties die hem duidelijk maakten dat hij als abnormaal werd gezien.
- Enige tijd geleden de derde keer als Non-Binair-persoon. Binair trans zijn, dat kunnen mensen nog wel vatten, maar non-binair… dan ben je gek, een bedreiging voor ‘normale’ mensen. De reacties hierop zijn pittig, tot doodsbedreigingen aan toe. Mijn hart breek en de angst slaat toe. En mijn kind voelt zich meer dan ooit zichzelf.
Zijn tattoo: empathy & kindness
Ik ben onder de indruk van zijn openheid en activisme. Hoe hij moeilijke onderwerpen – zoals seksueel geweld en transfobie – bespreekbaar maakt vanuit zachtheid. Op zijn borst prijkt trots een tattoo: empathy & kindness, zijn lijfspreuk. Hij gelooft in de enorme kracht die hier vanuit gaat. Zo wil hij geweldloos vechten voor een wereld waarin het niet meer nodig is om uit de kast te komen en iedereen mag en kan zijn wie hij/zij/hen is. Het hele concept ‘uit de kast komen’ is ontzettend zinloos vindt hij, omdat gender en seksualiteit fluïde is en continu in beweging. Hij probeert zo veel mogelijk open te staan en te luisteren wat anderen hem vertellen, zich in te leven, de ander te begrijpen. En ook in alle eerlijkheid te zeggen als hij het niet weet.
Naast de doodsbedreigingen zijn er ook veel vragen van net uit de kast gekomen regenboogmensen en gelukkig ook veel respect. Kun jij dat ook andersom, met zachtheid naar hen kijken?
Leren van elkaar
Verharding en alles onder controle hebben over zaken en emoties is een soort norm geworden. Kwetsbaarheid mogen we niet laten zien, terwijl daar juist de verbinding tot stand kan komen. Het is niet alleen belangrijk om goed te zijn voor je omgeving, maar vooral lief te zijn voor jezelf. Veroordeel mensen niet, sluit hen niet uit. Je kunt nog zo veel leren van elkaar. Leren door ook fouten te maken. Gun jij jezelf de ruimte om in gesprek te gaan en te wennen aan nieuwe inzichten?
Humor inzetten
Volgend jaar studeert hij af. Theater maken is zijn passie en een machtig middel. Je kunt een wereld creëren met een andere invalshoek en belangrijke thematiek bespreekbaar maken. Hij vindt het leuk daar humor bij in te zetten en vliegt zijn werk aan vanuit persoonlijke ervaringen, waaronder seksisme, omdat hij het verschil heeft gemerkt door eerst vrouw te zijn en nu aangezien te worden voor een man. En seksueel geweld, omdat hij zelf meerdere keren slachtoffer is geweest en uit ervaring weet wat de enorme impact hier van is.
Zijn tips
Mijn regenboogkind zegt: “Blijf er niet alleen mee zitten, zoek hulp. Je kunt je heel eenzaam voelen, het helpt om het met iemand te delen. En weet dat je niet schuldig bent aan wat er gebeurt. Je moet leren dealen met de effecten ervan. Helaas ligt er een stigma op psychische problematiek. Alleen positieve dingen doen ertoe, als je facebook mag geloven.”
Niemand heeft een coach nodig, maar iedereen kan er één gebruiken. En jij, heb jij een gesprekspartner?
4 reacties
Onlangs vroeg iemand aan mij of ze wel bij een van mijn trainingen kon zijn, of dat passend is in verband met haar regenbooggezin. Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik er nog nooit van gehoord had. Heb er toen eerst het een en ander over gelezen, aangegeven dat ze van harte welkom is. Jouw artikel maakt nog meer duidelijk. Dank je wel daarvoor.
Fijn dat het meer helderheid geeft, je mag/ kunt hen ook nog mijn naam geven. Mochten ze een gesprekspartner zoeken met ervaring in dit proces.
Verhelderend, ik kende de uitdrukking ook niet. Dank voor het delen van je persoonlijke en moedige verhaal.
Mooi, dat is precies de bedoeling.