Ik zit aan zee. Het is niet de eerste keer deze week dat ik mezelf hiernaartoe rijd, mijn voeten in het zand zet, de wind langs mijn wangen voel. Het is een zomer die ik moet nemen zoals hij komt, nu ik nog revalideer van de dengue. En eerlijk gezegd is dat geen makkelijke opgave. Ik begrijp het goed, want er ligt iets te wachten in het verschiet dat zich niet laat haasten. Hoe graag ik dat ook wil. Ondertussen leer ik van alles over wat zich voor mij afspeelt. Het lijkt de bedoeling.
“Life is what happens to you while you’re busy making other plans.”
Heerlijk in zijn uppie
Het strand is bijna leeg en mijn blik kan oneindig ver gaan, maar dat doe ik niet, want voor me speelt een klein ventje van een jaar of drie, een gestreept truitje en blonde krullen die rond zijn koppie waaien. Hij klimt op een speeltoestel, vermaakt zich met het zand en een leeg blikje. Heerlijk in zijn uppie. Hij glimlacht naar een meeuw die nieuwsgierig dichterbij komt. De eenvoud raakt en ontroert me. Een verdwaalde traan rolt over mijn wangen…
Gewoon zijn
Wanneer zijn we het kwijtgeraakt, dat uren onbevangen spelen? Of, wanneer je ouder bent, uren van gewoon zijn? Vrij van prikkels die alsmaar nodig blijken te zijn, terwijl er intern zoveel moois te beleven valt en te geven is? Het feit dat ik hier zit, mij urenlang zo verbonden voel met de zee, mijn gedachten en het jochie… Dank je wel, kleine meester, voor deze les.
Met zijn knuistjes in zijn zij
Maar hij is nog niet klaar, deze kleine held met zijn blote voetjes in het zand. Hij probeert te schommelen, maar het lukt hem niet zo goed. Hij probeert de touwen te pakken en op het plankje te klimmen, maar glijdt er steeds weer af. Ik zie hem naar de situatie kijken, met zijn knuistjes in zijn zij. Nog maar een keer, lijkt hij te denken. Nog eens schuift hij weg, staat op en ik zie hem even twijfelen. Hij kijkt naar het toestel, kijkt naar het strand, kijkt naar de verte, waar een vrouw en een man (misschien zijn oma en opa) op een bankje zitten. Ik vraag me af of hij alleen is.
Hij bedenkt niet dat hij het alleen moet kunnen
Dan gebeurt er iets eenvoudigs en groots tegelijk: hij stapt van het toestel af, wandelt met zijn kleine benen door het mulle zand tot hij bij zijn oma (denk ik) staat. Hij pakt zonder aarzeling haar hand en neemt haar mee. Ze worstelen een beetje met de wind. Hij vraagt niet of hij te lastig is, hij bedenkt niet dat hij het alleen moet kunnen. Welnee, hij kent dat denk ik gelukkig nog niet. Hij trekt haar mee naar de schommel en vertelt met handen en voeten wat hij deed en wat hij miste.
Haar helpende hand met een opstapje en een duwtje in zijn rug. Letterlijk en figuurlijk. Even later vliegen zijn beentjes in de lucht en duwt zij hem, zacht en stevig, tot hij wiegt op de wind.
Ik herken het
Ik zie dit en voel iets tintelen in mijn borst. Want ik herken het, van nog niet eens zoveel jaren geleden. Hoe vaak deed ik dat niet: proberen, proberen en vergeten te vragen om een hand. Hoe vaak vertelde ik mezelf dat ik het alleen moest kunnen, dat ik niet lastig wilde zijn, dat het zogenaamd stoerder was om te blijven hangen op een schommel die niet beweegt. Terwijl het zo simpel kan zijn: iemand bij de hand nemen, je laten duwen, zacht wiegen op de wind en vanuit een ander perspectief kijken naar wat de toekomst je kan brengen.
Eerst zelf proberen
Hij laat me zien hoe waardevol het is om eerst zelf te proberen, en als je niet verder komt, gewoon even hulp te vragen. Dat is iets wat ik de laatste tijd vaak heb gedaan. En weet je wat het mooiste is? Meestal is die hulp er al, als je durft te ontvangen. Maar dat is weer een ander blog.
Hulp vragen is geen zwakte, maar een bron van kracht
Voor nu neemt dit ventje me mee terug naar dit blog, met een subtiele reminder voor jou als krachtig mens die veel draagt en soms verdomd eigenwijs is. Hulp vragen is geen zwakte, maar een bron van kracht. Ik zie als vanzelf de kleur roze opdoemen. Natuurlijk, ik ben van de kleur — een kleur die me altijd weer verder brengt, als een soort instant hulpbron.
De kleur die het leven lichter maakt
Roze helpt je om contact te maken met wat goed voor je is. Gewoon omdat het mag, en omdat het dichtbij je hart en je werk staat. De kleur die het leven lichter maakt, minder serieus, en ruimte geeft voor liefde. Die het hoofd met vakantie stuurt en uitnodigt om te ontspannen. Die je de ruimte geeft om helemaal jezelf te zijn.
Twee vragen aan jou
Denk je nu: Ik heb helemaal niets met die kleur? Dan nodig ik je uit eens in te checken bij jezelf. Met twee vragen, in de geest van dat jongetje aan zee:
- Wanneer ben jij het contact verloren met het genoeg hebben aan je eigen gezelschap en daarmee het moois dat in je zit?
- En wat als om hulp vragen gewoon onderdeel wordt van je dagelijkse leven? Wat zou er dan meteen van je schouders vallen?
Gratis droomchallenge
En ben je klaar om deze zomer écht tijd te maken voor jezelf en je dromen? Doe dan mee aan mijn gratis droomchallenge! Met drie inspirerende momenten neem ik je mee op een fijne ontdekkingsreis naar wat jij écht wilt en hoe je daar liefdevol ruimte voor maakt. Meld je snel aan via deze link: Droomchallenge zomerse editie.
