Dit is waarom mijn ouders juist nu zo dichtbij voelen

‘Hé joh, kijk uit! Pas op! Kijk jij uit!’ Lachend en joelend, en vooral heel luid, fietsen ze voorbij over het pleintje. Een sliert van zeker twaalf jonge mensen, vol leven, duwend, kletsend, in hun eigen wereld. Hun stemmen vullen even de nacht en sterven langzaam weg in de verte, tot het stil wordt. Doodstil. Alleen de lucht beweegt nog een beetje. De lucht is indigo vanavond.

Ik blijf nog even zitten hier op een terras, ingepakt in mijn trui, terwijl het donker zich steeds dieper over het kerkplein legt. En ik denk aan ze. Dat doe ik de laatste tijd wel vaker. Het is alsof ik meer contact met ze heb dan ooit. Soms voel ik een rilling over mijn rug, of langs mijn handen, alsof iemand zacht langs me heen beweegt. Soms is het een klein zuchtje wind dat nergens vandaan lijkt te komen. En soms is het alleen de stilte zelf, die iets zegt zonder woorden.

Indigo – de kleur van helder weten
Wanneer ik naar boven kijk, lijkt het alsof ze daar zijn. En terwijl ik naar die diep donkerblauwe hemel kijk, besef ik dat het niet voor niets is dat de maandkleur bij Bloei indigo is. Die kleur die staat voor helder weten, voor het fluisteren van inzichten die je niet bedenkt, maar gewoon weet. Zonder ruis. Dichter bij waar je wilt zijn. Een beetje magie.

Halloween, Allerheiligen, Allerzielen en Samhain
Of misschien komt het door de tijd van het jaar, want het is niet voor niets dat Halloween, Allerheiligen, Allerzielen en Samhain nu gevierd worden. Wat ze overeenkomstig hebben, is dat men van oudsher geloofde dat in deze dagen de grens tussen de werelden vervaagt, dat de nevel dunner wordt, en dat de overledenen dichterbij komen. Wie stil is, kan ze horen, fluisterend in de nacht, gedragen door de wind. En ik voel het. Alsof ze me even aanraken, heel zacht. Alsof mijn ouders zeggen: ‘we zijn er nog, alleen anders.’ Dat doet me denken aan de ode die we voor hen hebben bedacht.

Afscheid van hun typische dingetjes
De dag dat we afscheid namen van het huis van mijn vader en moeder was ook de dag dat we afscheid namen van hun geur, hun sporen, hun typische spulletjes. Niet van meubels of kleding, maar van die kleine dierbare dingen. De kom waar we cakebeslag in maakten. Mijn moeders breitas met die ene halfgebreide sok. De stapeltjes boodschappenbriefjes. We hebben allemaal een mooie doos gevuld met die herinneringen, die typische dingetjes. Zonder veel gedoe en met een lach en een traan werd het een waardevol moment. 

Het zondagse servies als erfenis
Behalve dat ene, dat magische symbool van warme herinneringen: het zondagse servies. Het servies van hun trouwen. Het hoorde bij feestelijke gelegenheden zoals kerst, communies en verjaardagen. Dagen waarop een lichte spanning in de lucht hing, samen met een mooie jurk en de geur van verwachting.

Wie erft het?
‘Wat doen we met het servies?’ vraagt mijn jongste zusje.
‘Het mag natuurlijk niet verdwijnen hè? We willen dat het bij elkaar blijft, net als wij. Aan wie geven we het?’
‘Ik heb een idee’ zegt mijn oudste zus met een glimlach, ‘aan het oudste kleinkind, als die straks uitvliegt.’
We knikken allemaal. Wat een goed idee.
‘Nou’ zegt mijn schoonzus lachend, ‘hij gaat studeren in Rotterdam.’

Ineens zien we het allemaal voor ons: een studentenhuis vol bier, boeken en lege pizzadozen. Vrijheid is mooi, maar porselein in een studentenhuis? Dat gaat zelden goed samen. En eerlijk… zou moeder Anna dat kunnen waarderen?

‘Dan houden we het gewoon samen’ zegt iemand. En dat voelt meteen goed aan. We kijken elkaar aan en weten: dit is het. Het servies blijft bij elkaar, net als wij. 

Bij elkaar blijven
Eén keer per jaar komen we samen en eten we van die zondagse porseleinen bordjes. We koken, lachen, proeven en herinneren. Iedere keer bij iemand anders, terwijl de koffer met servies met ons meereist. We waren al eens in een kelder waar we eerst een workshop deden op een sjieke locatie en een kelner onze gerechten serveerde op de bordjes van weleer. Het servies was er ook bij tijdens een moorddiner, een speurtocht en zelfs op de bowlingbaan waar we aansluitend gingen gourmetten.

Een ode aan onze ouders
Iedere keer voelt het alsof ze er even bij zijn, alsof hun glimlach in het glas zit, hun warmte in de soep. Het servies is nog heel, en wij ook. Zo zien we het graag. Nieuwe familieleden schuiven aan, verhalen groeien mee, herinneringen ook, altijd met een bubbeltje als een kleine ode aan hen.

Deze erfenis brengt ons samen
In tijden dat het donker is, of zomaar op een willekeurige dag, verschijnt er een glimlach op mijn gezicht als ik aan ons servies denk. De kleuren zelf lijken mee te troosten:

– wit voor vergeven, eenvoud en nieuwe wegen
– zilver voor inzicht en licht

Dat zijn de prachtige eigenschappen van de kleuren van ons zondagse servies: helpend, helend en stralend.

Wat kleur doet in je leven
Zoete herinneringen maken het leven mooi. En kleur helpt ons verder te leven zoals we wensen. Kleuren troosten, maken de tranen schoon en brengen je zachtjes terug naar het leven zelf. Dat vind ik het mooiste cadeau dat een familie elkaar kan geven. 

Als dit je raakt, wil je de Liefsbrief vast ook lezen, want daarin deel ik wat kleur met je doet in het leven, in je werk, in jezelf. Klik. Lees. Verwonder.