‘Je jammert alleen maar. Dat is het enige wat je doet. Andere ondernemers hebben ook te maken met de gevolgen van de coronaperiode, zij zijn net als jij moe, maar lossen zaken tenminste op. En jij? Jij jammert. Dat doe je altijd.’
Met open mond kijk ik haar aan. Sprakeloos. Ik dacht op zaterdagmiddag na sluitingstijd even snel bij haar langs te gaan om een bestelling af te geven. Ze woont bij mij in de buurt, is op leeftijd en slecht ter been. Ze komt nauwelijks meer in de stad. Ik dacht haar een dienst te bewijzen door het pakketje thuis te bezorgen.
Haar stemming slaat om
In eerste instantie is ze blij met mijn komst. Haar stemming slaat om als ik vriendelijk bedank om even iets bij haar te komen drinken. Daar hoopte ze zo op. Ze ziet bijna niemand meer en voelt zich vaak alleen. Ik vertel haar dat ik dat vervelend vind, maar dat ik echt alleen het pakketje kom afgeven, omdat ik na een drukke werkweek graag naar huis wil. Ze zucht diep, zichtbaar teleurgesteld. ‘Het spijt me echt’ zeg ik nogmaals. ‘Ik heb een drukke week achter de rug. Een teamlid was afwezig en met de binnengekomen artikelen liep het ook niet helemaal volgens plan. Ik kom alleen het pakketje afgeven.’
En dan gebeurt het. Onomwonden vertelt ze me dat ik alleen maar klaag en zeur over dingen in de winkel die niet goed gaan. Ik geef anderen de schuld en moet maar eens ophouden met dat gejammer.
Meer boosheid
‘Oké, duidelijk’, zeg ik tegen haar. ‘Ik dacht nog heel even om toch iets te drinken, maar nee, hier heb ik geen zin in.’ Ik draai me om, ren naar mijn fiets en sjees naar huis. Eenmaal thuis rollen de tranen over mijn wangen en vertel ik luid en duidelijk, met veel herhalingen, wat ze tegen me heeft gezegd. Helaas lucht mijn geraas en getier niet op. Ik voel alleen maar meer boosheid omhoog komen en loop stampvoetend door het huis.
Glimmend opgepoetste spiegel
Ik pak mijn blogschrift en een pen en schrijf drie pagina’s vol over hoe stom en belachelijk ik haar vind, hoe kwaad ik op haar ben en waar ze het lef en fatsoen vandaan haalt om dit tegen me te zeggen. En dan ineens, als ik een bladzijde omsla, zie ik het helder voor me. Het is alsof ik kijk in een glimmend opgepoetste spiegel en het enige dat ik kan doen is erin kijken. Echt goed kijken en elk detail zien.
Ik jammer al jaren
Ik zie de donkere kringen rond mijn ogen. De vermoeide en trieste blik. Het witte gezicht. De plooien rond mijn mond. En terwijl ik kijk, hoor ik mezelf in gedachten jammeren. Ik jammer al jaren tijdens gesprekken met vriendinnen en familie over lange werkdagen, vol geplande weken, de te dragen verantwoordelijkheid en het steeds maar ‘aan’ staan. Ik klaag over het zoveel moeten, het voldoen aan verwachtingen en het feit dat ik, behalve op zondag, nooit eens echt vrij ben.
Doen wat echt bij mij past
Met een zucht sluit ik mijn blogschrift. Het is pijnlijk duidelijk geworden dat me deze spiegel voorgehouden werd. Het beeld dat ik te zien kreeg is minder fraai, het ontvangen inzicht is helder. Mijn communicatie én manier van werken zijn beiden toe aan een transformatie. Het is de hoogste tijd dat ik ga ondernemen op de manier zoals ik het wil. Dat ik oude patronen, ongeschreven regeltjes, hoge verwachtingen en mijn eigen onzekerheid loslaat en eindelijk ga doen waar ik voor sta en wat echt bij mij past.
Ondernemersvrijheid
Ik sla mijn agenda open en zet strepen en kruisen. Ik verstuur appjes naar vriendinnen met de uitnodiging voor een lunch, een kop koffie of een wandeling. De eerste stap in het proces van loslaten van beperkingen is gebruik maken van mijn ondernemersvrijheid. Vrije tijd plannen en echte vrijheid ervaren met als doel fitter, energieker en mentaal lichter mijn pad te vervolgen.
8 reacties
Zo pats boem die komt ook bij mij binnen. Met het opzetten van nog een bedrijf ben ik ook teveel aan het werk. Ook ik kan daarover piepen alhoewel ik het ook leuk vind. Na het lezen van dit blog heb ook in nu mijn agenda gepakt om vrije tijd in te boeken. Dank je wel voor deze spiegel
Heel herkenbaar Ingrid, eigen bedrijf, altijd wel iets te doen. Vrije tijd inplannen is belangrijk. Mooie reminder! Mooi dat je door je woede heen schrijvend zo duidelijk dit inzicht kreeg.
Goed geschreven Ingrid. Wat een proces…
Liefs Margaret
Soms is de spiegel zó pijnlijk omdat het de antwoorden laat zien op een vraag die al lang mee hobbelt …..heel herkenbaar. Maar zo fijn dat je gelijk actie zet. Dat doe(t) je goed 😊
Wat een mooie spiegel, en zo irritant en belangrijk tegelijk. Een dapper mens, jij, Ingrid
Tjee lieverd, iedere stap is er één en je doet het wel hè al die onzekere tijden, zo hard werken,de verantwoorverantwoordfing dragen voor alle team leden.
Heel knap dat je nu nog verder mag voelen wat heb jij nodig en hoe verder. Knap hoe je dit in dit blog verwoord en weer kiest voor me-time.
Stilte of rust een snelweg naar inzicht .
Liefs van mij xx Monique
Jaaa… ik ga voor je staan… klap voor jou… en buig… Wat gezien wordt, kan je niet meer wegdenken, weet ik uit ervaring 😉 Dus vanaf hier wordt het alleen maar makkelijker!
Enne… na dit inzicht… ga je nog een keer op de thee bij die mevrouw?
Au! Ik snap dat dit keihard binnenkwam. En wat fijn dat het je, al schrijvend, ook mooie inzichten opleverde!