De vrouw loopt langs het blauwe water. Haar blote voeten maken met iedere stap het zand onder haar voeten los. Ze voelt de zandkorrels, nog koud van het water, tussen haar tenen door glippen. Als ze even blijft staan, zakt ze een beetje weg, alsof het zand haar wil opslokken.
Steeds maar af en aan
Af en toe lijkt het water dat ook te willen doen als een golf opeens snel dichterbij komt en over haar voeten stroomt. ‘Wat een raar gevoel is dat toch, dat zuigende zand’ denkt ze, en ze trekt haar voeten met een plop los. Ze hoort het geplop nog net boven de geluiden van de zee uit. Dat geruis is haar het liefste van de wereld. Ze hoort ze dag en nacht op het eiland waar ze woont. Soms hard, soms zacht. Vandaag is het rustig, de golven deinen stil af en aan.
Woeste schuimkoppen
Ze gaat ook graag naar het strand wanneer het stormt, om te kijken naar de golven. Om te zien hoog ze komen en hoe er woeste schuimkoppen ontstaan. Ze vindt het indrukwekkend hoe ze luid op het zand beuken. En de wind die om haar oren buldert en haar haren zo hard laat wapperen dat het wel lijkt of ze weg willen vliegen.
Een oorverdovende stilte
Eenmaal thuis klinkt de stilte net zo oorverdovend. Het gebulder in haar oren verstomt en ze kan de zee alleen nog in de verte horen. Hij is er altijd, als een adem. Ze weet nog hoe ze een tijdje elders, op het vaste land woonde. Ver weg van het eiland. Ook daar waren geluiden. Pratende mensen, auto’s, motoren, sirenes, een bonkende radio. Ze lag er wakker van.
Haar slaaplied
Niet vanwege deze geluiden, daar wende ze al snel aan, ze miste het geluid van de zee, haar slaaplied. Het constante komen en gaan van de golven. Nu hoort ze het ook terwijl ze op het strand staat, al is de zee vandaag rustig. Er zijn alleen maar kleine witte randjes te zien als de golven breken. Ook van deze kalme zee houdt ze.
In de verte
Ze vindt het heerlijk om hier zo te staan. Haar voeten op het vochtige strand en zo nu en dan een koele stroom water eroverheen. Ze kijkt in de verte. Wat een openheid. Zo ver als ze kan kijken, ziet ze de zee. Aan de horizon lijkt een zeilschip eraf te vallen. Dichterbij drijft een zeemeeuw op de wind en laat zijn klagende roep horen. ‘Wat zou het toch fijn zijn om te kunnen vliegen’ mijmert ze. Ondertussen geniet ze van de zon op haar huid, het windje in haar haren.
Een lichtflits
Een flinke golf koud water brengt haar weer met beide benen op de grond. Ze kijkt omlaag naar de zee en plots ziet ze een lichtflits, net boven de waterlijn. ‘Wat is dat?’ zegt ze hardop. Ze waadt door de branding naar de plek waar ze het dacht te zien. Ze is blij met haar keuze om vandaag een jurk aan te doen. Ze hoeft hem alleen maar omhoog te tillen om droog te blijven, want het zeewater staat inmiddels boven haar knieën. Na even zoeken, ziet ze iets drijven. Het is een fles.
Onder de alg
Ze pakt hem op. Hij is oud. Groen van de alg. Blijkbaar ligt hij al even in het water. Als ze ermee rammelt, hoort ze dat er wat in zit. Geen vloeistof, maar iets anders. Ze krijgt het niet open. ‘Er zit niets anders op dan naar huis gaan’ denkt ze. Ze loopt zee uit, over het strand naar haar fiets. Ze slaat geen acht op het zand dat aan het voeten blijft kleven. Zo is ze met haar gedachten bij wat er in de fles kan zitten. Ze schuift in haar slippers en stapt op haar fiets. De fles gaat mee onder haar snelbinders.
Misschien wel heel oud
Met tien minuten fietsen door de duinen is ze bij haar huis. Zoals altijd voelt ze een fijne kriebel in haar buik bij het zien van de dakpannen en haar tuin met de felle kleuren van de tulpen en narcissen. Ze zet haar fiets tegen de muur en gaat snel naar binnen, nieuwsgierig als ze is naar de inhoud van de fles. Wie weet hoe oud het is!
Het geheim van de fles
Ze wast de fles af onder de keukenkraan. Het groen wil er niet echt af, maar ze heeft de bovenkant schoon genoeg om de draaidop te zien. ‘Een dop? Dan is hij nog niet echt oud.’ Ze krijgt hem niet open. Pas als ze haar natte handen afdroogt en de theedoek als hulp gebruikt, lukt het haar de dop los te draaien. Nog even en dan geeft de fles haar geheim vrij.
Helemaal vergeeld
Ze schudt de fles op zijn kop en er glijdt een opgerold stuk papier uit. Het lijkt wel perkament en is helemaal vergeeld. ‘Is het dan toch oud?’ Het rolt niet heel erg makkelijk open. Haar hart klopt een beetje sneller, want ze vindt het toch wel spannend. Eindelijk heeft ze het open. Ze leest en schiet in de lach. Naast een grote getekende smiley staat maar één woord: grapje!
