Dan sta je na een heftig oncologisch traject in het volle licht van de paskamer

Ze trekt de huidkleurige t-shirt beha aan, duwt haar borsten iets omhoog en bekijkt zichzelf van alle kanten in de spiegel. Daarna herhaalt ze deze handelingen terwijl ze een licht gekleurd shirtje draagt en beoordeelt het resultaat. Het duurt een halve minuut en dan begint ze te huilen. Heel hard te huilen. Zo intens, met tranen vanuit haar tenen, dat ik haar zachtjes bij haar arm pak en haar naar mijn praktijkruimte begeleid. Weg van de andere paskamers, buiten de gehoorsafstand van andere klanten. Ze loopt met me mee, vol loskomend verdriet. 

Eenmaal in de praktijk laat ze zich op een stoel vallen, buigt haar hoofd en laat hem in haar handen rusten met de ellebogen op haar knieën. Ze huilt hartverscheurend. Het doosje tissues op het bijzettafeltje komt goed van pas. Ik trek een stoel bij en ga tegenover haar zitten, wachtend totdat de meeste tranen verdwenen zijn. Ik ontmoet deze vrouw op dit moment voor de eerste keer écht. Ze is weleens vaker in mijn winkel geweest, maar dat is jaren geleden. Toen was het contact oppervlakkig en neutraal. Sindsdien is er veel veranderd in haar leven. 

Diagnose borstkanker
In 2016 kreeg ze de diagnose borstkanker. Korte tijd later onderging ze een volledige mastectomie van beide borsten. Tegen beter weten in koos ze voor silicone implantaten, maar ze kreeg spijt. Ze ervaarde ongemak, pijn, leed en werd uiteindelijk ziek. Een second opinion volgde, waarna ze koos voor verwijdering van de siliconen en een borstreconstructie met eigen lichaamsvet. Na die tweede operatie waren haar nieuwe borsten een feit. De littekens genazen goed, ze herstelde en pakte haar leven weer op. Werk, sociale contacten, sport, feestjes, borrels en diners. Aan de buitenkant oogt ze als een sterke vrouw die haar nieuwe zelf volledig heeft geaccepteerd en de voorbije jaren heeft omarmd.

Ze vertelt me haar verhaal
“Je zag het al toen ik binnenkwam hè, dat ik niet zo stoer ben als dat ik eruitzie?” zegt ze snikkend terwijl ze me met betraande ogen en een neus vol snot aankijkt. De tissues die ze in haar handen heeft frommelt ze op en propt ze in haar broekzak. Ik houd haar een overvolle prullenbak voor. “Er zijn hier deze week al meer huilende vrouwen geweest, jouw snot kan er nog wel bij. Het wordt trouwens de hoogste tijd dat ik hem leegmaak” zeg ik lachend met een blik op de witte berg proppen. Ze lacht ook, door haar tranen heen en zucht eens diep voordat ze me haar verhaal vertelt.

“De littekens op mijn lijf zijn zo mooi genezen. Ze zijn tekenen van mijn kracht, acceptatie en mijn nieuwe ik, maar die confrontatie in de paskamer in het licht voor de spiegel…. pffff. Mijn nieuwe borsten die door de plastisch chirurg met zoveel zorg en kennis zijn vormgegeven, maar die ook het gevolg zijn van iets wat ooit was en nooit meer terugkomt. Hoe dankbaar ik ook ben voor wat de chirurg heeft gedaan, door mijn spiegelbeeld kreeg ik weer het pijnlijke besef dat dit ‘nieuwe’ onvermijdelijk en onomkeerbaar is.”

Van binnen is het chaos
“Daarbij kwam ook ineens de gedachte dat de ziekte voorbij is. Natuurlijk ben ik daar blij mee. Ik hoor het de arts nog zeggen: ‘Alles goed, je bent genezen verklaard’, maar niets is minder waar. De kinderen en familie, mijn hele omgeving wil het liefst dat alles weer normaal is. En dat is het ook wel. Met kleding, make-up en een stralende lach op mijn gezicht, maar van binnen is het chaos. ‘Even’ een beha kopen is niet meer leuk, het is een groot obstakel. Je wilt niet weten hoe lang ik erover heb gedaan om hiernaartoe te komen. En tot overmaat van ramp is de eerste de beste beha die je me aanreikt meteen een goede. Dat kon ik niet aan.” 

Dolgelukkig van hetgeen ze ziet en ervaart
Ze recht haar rug, kijkt me zichtbaar opgelucht aan en zegt: “Zullen we maar weer teruggaan naar de paskamer? Volgens mij heb je nog meer beha’s opgehangen die geschikt zijn voor mij.” Nadat ik haar gevraagd heb of het écht wel goed gaat met haar, lopen we terug. Ze past de ene na de andere en wordt dolgelukkig van hetgeen ze ziet en ervaart. Als ik haar daarna ook nog bikini’s adviseer, wordt het haar opnieuw teveel. Snel haal ik ze, vol begrip, uit het zicht. Dankbaar kijkt ze me aan. “Daar kom ik volgende week voor terug, voor nu is dit meer dan waar ik op hoopte.” 

Jouw verhaal wordt een blog
Terwijl ze afrekent, pak ik haar aankopen zorgvuldig in. Op een kaartje schrijf ik: ‘Veel draagplezier en comfort van je nieuwe aankopen. En ik waarschuw je, jouw verhaal wordt een blog. Volg Blogzinnig.nl.’ Ik onderteken de tekst met een smiley en een hart naast mijn naam. 

Nadat we elkaar een stevige knuffel hebben gegeven, zwaai ik haar uit. Haar ervaring is er een die, met haar toestemming, verteld mag worden. Zij is niet de enige die na een operatieve ingreep en oncologisch traject in het volle licht van de paskamer zichzelf levensecht in de spiegel in de ogen kijkt. Confronterend, pittig, moeilijk, lastig en/of zwaar. Allerlei gedachten en emoties die als een razende door het hoofd en lichaam gieren. Ik ben ongelooflijk dankbaar dat ik haar verhaal mag delen. Voor haarzelf én voor al die andere vrouwen die een steunend duwtje in de rug kunnen gebruiken om over de drempel van een lingeriezaak te stappen. 

Maak een afspraak
Herken je jezelf in dit verhaal? Of je zus, vriendin of collega? Om het jou of haar makkelijker te maken, kan het fijn zijn om een afspraak te plannen. Dan bieden mijn medewerksters of ik een luisterend oor en adviseren we daarna bij de aanschaf van een goed passende en comfortabele beha. We ontmoeten je graag bij Love-li lingerie in Zaltbommel.