De dag dat mijn dochter me vertelde dat ze bijna niks meer at, herinner ik me nog goed. Allerlei gedachten schoten door mijn hoofd. Waarom was het me niet opgevallen? En erger: zou het mijn schuld zijn? Onze thuissituatie was op zijn zachts gezegd nogal roerig.
Ze zei wel hulp te willen, maar dan van iemand die ‘het’ snapte. Al surfend op het net kwamen we uit bij het Leontienhuis. Ook had ik haar, via de huisarts, aangemeld bij het Erasmus MC.
Mijn andere dochter doorzag dit gedrag
Om het haar makkelijker te maken, kocht ik in de supermarkt wat ze me vroeg te kopen. Ze stelde voor mee te gaan zodat ze dat zelf kon uitzoeken. Leuk en gezellig! Tot mijn andere dochter dit gedrag doorzag: zo kon ze lekker veel bewegen! Wist ik veel dat dit valt onder ‘eetstoornisgedrag’. Een stem die haar opdroeg wat wel en wat niet te eten én haar strafte als ze zich niet aan de opdracht hield, bijvoorbeeld door meer te bewegen.
Het raakte me diep in mijn moederhart
Ondertussen zonderde ze zich steeds meer af. De maaltijden waren een marteling. Ik zag haar struggelen met het leven. Ik vond het zó sneu voor haar. Het raakte me diep in mijn moederhart en ik wilde alles doen om het haar zo makkelijk mogelijk te maken. Later zag ik in het Leontienhuis een film. Ik kreeg een beeld hoe een eetstoornis grip krijgt op iemands leven. Ik leerde ook wat effectief zou kunnen zijn om een eetstoornis te bestrijden. Schokkend genoeg besefte ik dat mijn gedrag tot nu toe alles behalve helpend was geweest.
Zij was niet zielig
Vanaf dat moment ging ik het anders doen en zag ik haar ziekte ook anders. Zij was niet zielig, ze heeft gewoon de pech gehad deze ziekte te krijgen. ik ben ervan overtuigd dat iedereen in zijn leven te maken krijgt met lessen die geleerd dienen te worden. Leuke lessen en minder leuke lessen. Geen idee wat deze les haar had te leren, dat is ook niet aan mij. Het enige dat ik kon doen was haar helpen het zelf te doen en haar ondersteunen waar zij het nodig had.
Wat was ze opgelucht
Ik moedigde haar aan haar beste vriendin te vertellen over haar eetstoornis. Ze was zó bang voor haar reactie. Ik ben met haar meegegaan ter ondersteuning, waarbij ik haar wel het gesprek heb laten voeren. Wat was ze opgelucht toen zowel haar vriendin als de moeder van haar vriendin vol liefde reageerden!
Ze hoefde het niet alleen te doen
Het was een weg met vele hobbels. Door afspraken te maken over werkelijk álles probeerden we de ruimte die de eetstoornis kreeg in te perken. Zo zag ik steeds meer mijn mooie dochter terug in plaats van de heks waarin ze veranderde rond eetmomenten. Ik vond het moeilijk om haar pijn te zien. Ik had haar graag een andere jeugd gegund. Als ik weer eens veel medelijden had met haar vermande ik me: daar had ze niks aan. Zij moest vechten, ze hoefde het echter niet alleen te doen.
De deur achter zich dichttrekken
Hoe verder zij in haar herstel kwam, hoe meer het voor mij voelde dat we samen een strijd aan het voeren waren. Stapje voor stapje klom ze uit het diepe dal en kon ze een week voor haar 18e verjaardag de deur van de kliniek achter zich dichttrekken.
Haar mooiste leven
Er zijn (vele) momenten geweest dat ik niet kon geloven dat zij ooit zou herstellen. Vertwijfeld riep ik dan: “Als je al die wilskracht in jou inzet ten gunste van jezelf in plaats van ten koste van jezelf ligt de wereld aan je voeten.” Onlangs vertelde ze me dat ze deze quote had gebruikt bij een sollicitatiegesprek. De baan kreeg ze net als alle andere dingen waar ze haar zinnen op zet. Zielig? Welnee! Op dit moment zie ik haar haar mooiste leven leiden!
