De wintertijd is ingegaan, ik vind het wennen, ik ben een kind van het licht. Blond (oké intussen een beetje grijs) en met een donkere huid voor een blondine. Ik genoot van de lange zomer, goede temperaturen en ben heel veel buiten geweest. Ineens is het weer donker bij het opstaan en vertrek naar mijn werk, maar ook wanneer ik terugrijd. Thuiskomen in een donker huis. Als er iets is waar ik een hekel aan heb dan is het thuiskomen in een donker en koud huis. Ken jij dat ook, of kom jij niet als eerste thuis, brandt altijd het licht al?
Als ik voor de deur parkeer, zie ik dat ik mijn lichten niet heb aangedaan met bluetooth. Zoals ik dat de afgelopen drie jaar deed sinds ik alleen ben, zonder partner. Maar de energierekening is nu hoog, dus ik probeer zuinig te zijn met gas en energie. Ik knip de twee lampen aan, boven de tafel en naast de bank. Wanneer ik naar binnen stap, ben ik thuis. Ik ben gewend aan mijn nieuwe ritueel: jas uit, vest aan, schoenen uit, sloffen aan en dan naar binnen.
Teruggeworpen op mijzelf
Sinds ik besmet met COVID-19 terug ben gekomen van mijn vakantie is er veel veranderd. Een week lag ik ziek op bed, met alleen het contact van lieve vriendinnen die boodschappen voor de deur zetten. Gevolgd door wederom een periode met LongCOVID waarbij mijn energieniveau zo laag was dat ik alleen het hoog nodige kon. Ik was ineens teruggeworpen op mijzelf.
Neiging om je tijd op te vullen
Wanneer je er alleen voor komt te staan, dan is de neiging groot om je tijd op te vullen met whatever er op je pad komt. Je agenda vullen met afspraken, en die worden je veelvuldig aangeboden in het begin. Dat geeft je even ruimte om te ademen en de pijn niet te voelen, dat houdt de structuur in je leven vast. Je ritme aanhouden, werk, sport, boodschappen, eten koken… je kent het wel.
Nu was er niets
Nu was er niets, van mijn bed naar de bank, met een uitstapje naar de koelkast en het toilet. Te moe om te lezen of tv te kijken. Liggen afwisselen met zitten en weer liggen. Zomaar in slaap vallen en twee uur later weer wakker worden. Overgave aan wat is, aan niets-heid, dat zie ik nu, dat heb ik gedaan. Niet alleen omdat het niet anders kon, maar ook diep gevoeld.
Niets-heid werd niet-ietsheid
Niets-heid heeft niets te maken met de negatieve voorstelling die we er meteen bij maken. Dan is het donker, lijkt ze op de dood en kun je er angstig van worden. Het kan ook positief zijn. Dan is het vol, overvloedig, kan het zelfs overstromen.
Volgens Boedhha kan alleen in leegheid,
in nietsheid, het ‘goddelijke’ in ons ontstaan,
namelijk compassie,
dan wordt het niet-ietsheid.
Compassie bevat het woord passie, wanneer je zelf genoeg bent, het verlangen naar de ander er niet meer is om gelukkig te zijn, dan ontstaan compassie. Dan ontstaat de creatieve leegte, ruimte en daar is alles. Ongekende mogelijkheden, geen vorm. Het is als een sterrenhemel, het lijkt een eindeloos donker gat, maar hoe langer je kijkt en je overgeeft, hoe meer sterren je ziet. Alleen zijn hoeft dus niet eenzaam te zijn.
Van hard werk naar hartwerk
Dat klink misschien wat zweverig allemaal, het betekent voor mij een overgave aan wat is. En rust om vanuit die nietsheid een niet-ietsheid te laten ontstaan, stoppen met hard werken, maar te werken vanuit mijn hart. Grappig dat ik al enige tijd geleden dit als ondertitel voor mijn praktijk heb gekozen. Mijn hart wist het al, en mijn lijf was op weg.
Laat het rustig komen, kijk ernaar
En denk nu niet: ze is verlicht. Nee zeker niet, er valt nog veel te leren. Maar ik weet dat ik bij mijzelf kan thuiskomen. Telkens als je een stap zet, leert in je eigen leven, komen er weer nieuwe vragen, gedachten. Dan ontstaat er een golf in het meer van rust, een storing in je bewustzijn en ben je terug in oude pijn, angst, verdriet of wat dan ook. Oud zeer, zeg maar. Laat het rustig komen, kijk ernaar. Je hoeft je niet aan alle gedachten of vragen vast te klampen of je mee te laten voeren. Je kunt ze zien komen en ook weer zien gaan. Geloof niet alles wat je denkt, ga terug naar de oase van rust in jezelf.
Hierbij het stuk uit de brief van Reiner Maria Rilke aan een jonge dichter:
Heb je vragen lief
Heb geduld met alles wat onopgelost is in je hart
en probeer je vragen met liefde te bezien
als kamers die gesloten zijn.
Of als boeken in een volslagen vreemde taal.
Zoek nog niet naar antwoorden.
Die kunnen je nog niet gegeven worden,
omdat je niet in staat zou zijn ze te leven.
Het gaat erom alles ‘te leven’.
Leef nu de vragen.
Misschien zul je dan geleidelijk,
zonder het te merken,
jezelf, ooit op een dag,
in het antwoord terug vinden.
En heb je behoefte om hier met mij over te sparren, of toch een vraag te stellen? Voel je vrij en neem contact op. Ik deel graag met jou.
