Zoals veel mensen ben ik alleen. Dat is helemaal niet erg. Ik vind het prima zo. Ik krijg wel eens de vraag of ik alleen op vakantie ga en of dat niet vervelend is. Bijna altijd ga ik alleen op vakantie en ik heb slechts één keer meegemaakt dat het iets minder leuk was. In al die jaren vanaf dat ik alleen ben, ga ik dus in mijn eentje op stap.
Met mijn kinderen
Het begon in de jaren tachtig. Mijn kinderen waren nog klein en gingen het ene jaar met hun vader mee en het andere jaar met mij. Er was echter een probleem als ze met hem meegingen. Zij hadden geen eigen paspoort, maar stonden op die van mij. Dat hield in dat ik niet over de grens kon gaan. Ik realiseerde mij dat ze dan een eigen paspoort moesten hebben en dat werd geregeld. Probleem opgelost. Met hen ben ik verschillende jaren op vakantie geweest, maar dan was ik niet alleen.
Oostenrijk
Dat begon pas toen ze de deur uit waren. De bestemming was niet zo moeilijk. Ik was en ben gek op de bergen. Maar dan komt de vraag: Welk land? Tijdens een korte vakantie in Salzburg ontmoette ik een Nederlandse vrouw die in Oostenrijk woonde en samen met haar man een hotel runde. Zij nodigde me uit om te komen. Niet dat ze veel tijd had voor mij, er moest tenslotte gewerkt worden. Maar ik had in ieder geval een aanspreekpunt. Ze gaven me fijne wandeltips en op die manier wende ik aan het feit dat ik alleen was. Na een paar keer daar geweest te zijn, wilde ik wat anders. Andere delen van Oostenrijk leren kennen. Iedere keer zocht ik naar een mooie omgeving en bleef daar dan twee keer komen.
Zwitserland
Maar na verloop van een paar jaar besloot ik naar Zwitserland op vakantie te gaan. Ander land, andere mensen. Dat is nu ongeveer twintig jaar geleden. Ik kwam terecht in een hotel wat wel een kasteel leek, gerund door Nederlanders. Het was vroeger een kuuroord geweest. Maar ik vond het te groot en besloot het jaar daarop naar een kleiner hotel te gaan. Ook onder leiding van Nederlanders. Ze hadden een bepaald concept dat mij wel aansprak: samen tafel dekken en afwassen en je eigen kamer bijhouden. Dat schept meteen een band. Op die manier leer je op een ongedwongen manier de andere gasten kennen. Bovendien komen ze allemaal voor hetzelfde: lopen in de bergen.
Ieder jaar kwam ik wel een aantal bekenden tegen
Het was een klein dorpje van ongeveer driehonderd inwoners met een minisupermarkt, een postkantoor en een bushalte. Meer niet. Geen doorgaande weg, dus geen druk verkeer. Een slaperig dorpje met vriendelijke mensen in een prachtige omgeving. Ik ben er uiteindelijk elf keer geweest en ieder jaar kwam ik wel een aantal bekenden tegen. Bovendien waren er elk jaar weer nieuwe tochten georganiseerd. Als je wilde, kon je mee, maar het hoefde niet. Meestal kreeg je op de startplek een kaart mee en moest je naar een bepaalde plek lopen, waar je dan weer werd opgehaald. Of je liep terug naar het hotel via een prachtige tocht.
Geen massatoerisme
Helaas werd het hotel gesloten/opgekocht, dus ging ik weer op zoek naar een andere plek. En ook die heb ik weer gevonden met hetzelfde concept, alleen een stuk verder weg. Daar ga ik dit jaar voor de vijfde keer naartoe. En met net zoveel plezier. Familiehotel Clarezia in Waltensburg. Ook hier weer een slaperig dorpje. Geen massatoerisme, wel een prachtige omgeving. Het enige dat eigenlijk vaststaat tijdens die vakantie zijn de tijden van het ontbijt en het avondeten. Je lunch maak je zelf bij het ontbijt. Bovendien is het fijn dat ze een eigen bus hebben. Die rijdt heen en weer tussen Zwitserland en Arnhem. ’s Morgens om half tien vertrek je uit Arnhem en ’s avonds zit je aan het diner. Je reist op een relaxte manier en iedereen is altijd benieuwd of er bekenden in de bus zijn. Vorig jaar waren dat er acht voor mij.
Iedereen komt met hetzelfde doel
Alleen op vakantie is voor mij geen enkel probleem. Ik heb veel nieuwe mensen leren kennen en met een aantal heb ik nog contact. Ik denk wel dat het mede komt door de manier waarop het hotel gerund wordt en doordat iedereen met hetzelfde doel komt. Ook ga ik af en toe alleen wandelen. Dan geef ik door waar ik naartoe ga en zet de coördinaten van het hotel in mijn GPS. Dan weet ik in ieder geval waar ’thuis’ is. Maar omdat ik de omgeving goed kan onthouden, is dat meestal niet nodig.
Ik kijk nu alweer uit naar de komende vakantie eind augustus.
