Het is nog vroeg als ik mijn bed uit sluip om mijn lief niet wakker te maken. Ik nestel me op de bank met een kop thee en mijn mobiel. Ik open vol verwachting de app Polarsteps: zou er een update zijn? Ja! Ik open het reisverslag van mijn dochter, smul van haar verhalen en bewonder de schitterende foto’s.
Haar reisdroom
Op dit moment verblijft zij in Laos, na eerst Vietnam en Thailand te hebben bezocht. Na Laos volgen Cambodja en Sri Lanka en hoog op haar verlanglijst staat een working-holiday down under. Vijf jaar lang spaarde ze het geld van de bijbaantjes gedurende haar studietijd om dit mogelijk te kunnen maken. Nog veel langer was dit een droom van haar, een droom waarvan we dachten dat deze nooit werkelijkheid zou worden.
De eetstem verbood het haar
In de jaren dat ze een eetstoornis had, koesterde ze deze droom al. Als ik dan vroeg hoe ze dit praktisch voor zich zag, werd ze woest. ‘Er was immers helemaal niets met haar aan de hand’, aldus dochterlief. Als ik haar confronteerde met het feit dat ze geen energie had, altijd moe was en overmatig bewegen verboden was door de kinderarts, stampte ze boos weg. ‘Ik gunde haar ook niks, ik verpestte haar leven’. Veel later begreep ik pas dat zij wel anders wilde maar dat ze niet mocht. De eetstem in haar hoofd verbood het haar. Ze verdiende het niet, ze was immers lelijk en dik, niemand zat op haar te wachten, ze verdiende straf omdat ze te zwak was.
Zie je nou wel
Midden in die periode ging zij met school op uitwisseling naar Barcelona. Ik vond het niet verantwoord, maar haar docenten hadden haar graag mee. De kinderarts gaf uiteindelijk groen licht, mits zij beperkt zou bewegen. De docenten zouden erop toezien. Met een blik naar mij van ‘zie je nou wel’ vertrok ze. Voor mij was het dubbel: ik zag haar enthousiasme en dat had ik al lang niet meer gezien. Ik had ook een knoop in mijn maag: zou het wel goed gaan?
Een ervaring zegt soms meer dan woorden
Halverwege haar verblijf werd ik gebeld door een docent, mijn dochter wilde me spreken. Huilend had ik haar aan de lijn. Het was leuk, maar ze werd enorm geconfronteerd met het feit dat zij niet met alles mee mocht doen, dat ze de kracht en energie niet had en het toch wel erg vermoeiend was. Ik probeerde haar te troosten en haar te wijzen op wat er wél was, terwijl ik ondertussen dacht: yes! Een ervaring zegt soms meer dan woorden. Ze maakte de reis af, maar ik schrok van haar verschijning toen ik haar van Schiphol ophaalde. Ze zag er slecht uit en was duidelijk wat van haar met moeite opgebouwde gewicht kwijt. Ik vermande me, het was een door mij ingecalculeerde prijs. Hopelijk was deze het waard.
Meer van de wereld gezien dan ik
Het duurde nog een tijdje voor de bodem in de anorexiaput bereikt werd, maar uiteindelijk vond ze de weg terug. De wens om een wereldreis te maken heeft daar zeker bij geholpen. De belofte om samen naar New York te gaan als zij hersteld was, heb ik in kunnen lossen, ik schreef er eerder dit blog over. Drie weken na New York vertrok ze met een vriendin naar Bali. Het was onwennig haar zo te zien genieten – en ik genoot op mijn eigen manier mee. Toen gooide Covid-19 roet in haar reisplannen. Net zo makkelijk pakte ze haar plannen weer op na die periode: Praag, Zuid-Afrika, Lissabon en Sintra, Ierland, Schotland en een surfkamp in Caparica, Portugal. Ik realiseer me dat dit meisje meer heeft gezien van de wereld dan ik in mijn leven tot nu toe. Het is haar zó gegund!
Uitkijken naar haar reisverslagen
Ze is nu zo’n zes weken weg. Ik herinner me het afscheid op Schiphol, het voelde zo onwerkelijk. Bij haar kwamen de tranen, bij mij niet. Met een brok in mijn keel nam ik afscheid, geen idee hoe lang het zou duren voor ik haar weer zal zien. Nu kijk ik uit naar haar reisverslagen en bijbehorende foto’s. Vanwege het tijdverschil bellen we soms langs elkaar heen. Na weer een mislukte poging sprak ze een Whatsapp-bericht in. Mijn hart maakte een sprongetje, zo fijn om haar stem te horen!
De wereld aan haar voeten
Ik luisterde naar haar enthousiasme en ik werd minstens zo blij als zij. Het was niet alleen haar droom, ook de mijne, in een iets andere vorm. Ik droomde van een gezonde dochter die háár dromen kon najagen en de wereld aan haar voeten zou hebben. Met mijn kopje thee op de bank komen de tranen nu wel, tranen van blijdschap. Ik realiseer me dat met deze reis het eetstoornisboek definitief is gesloten is.
Ben of ken jij iemand met een eetstoornis en weet je niet waar je terechtkunt voor hulp? Mail me gerust, ik denk graag met je mee! corine@hetvitaliteit-atelier.nl
