Terugkijken is geen vrijblijvende beweging. Het opent iets. Een kamer in jezelf waar je soms heel lang niet bent geweest. Soms ga je die ruimte binnen met het idee: ik wil begrijpen, verwerken, helen. Maar wat je niet altijd van tevoren weet, is hoeveel energie dat kost. Vooral als je ook in je heling je oude patronen herhaalt.
Er zijn momenten in mijn schrijfproces waarop ik voel: ik ben zo moe. En dat overvalt me dan weer. Niet zomaar moe, niet van te weinig slaap of een volle agenda. Maar een diepe, existentiële vermoeidheid. Een moeheid die ontstaat wanneer ik terugkijk. Naar verlies. Naar wat ik ooit ben kwijtgeraakt. Naar wat pijn deed, en soms nog steeds even doet.
Herinneringen als energie-eters
Soms zijn herinneringen geen woorden of beelden. Ze zijn gewaarwordingen in je lichaam. Een druk op je borst. Een opkomende misselijkheid. Een koude rilling langs je ruggengraat. Een plotselinge mist in je hoofd. Dat gebeurt mij wanneer ik terugdenk aan de periode waarin alles wankelde: mijn keerpunt, de verliezen die zich opstapelden, de realisatie dat mijn oude fundament geen dragend vermogen meer had. Het herbeleven daarvan, zelfs in zachtheid en vanuit reflectie, vraagt iets van mijn zenuwstelsel. Het ís werken.
Waarom toch terugkijken?
Omdat het nodig is. Niet om te blijven hangen in pijn of slachtofferschap, maar om werkelijk te helen. Om oude delen van jezelf niet langer uit te sluiten. En tóch vraagt het terugkijken ritme, ruimte en herstel. Hoe waardevol het ook is. Soms denk ik: ‘Nu even niet. Nu wil ik gewoon ademhalen zonder betekenis te hoeven geven aan het verleden.’ En dat mag. Al kost dat accepteren me soms moeite. Want ik wil door. Met daadkracht. Doorschrijven, aanpakken. Maar dat is niet de weg. En ook dat mag ik weer voelen.
De valkuil van ‘het allemaal willen snappen’
Als professional, als coach, als trainer ben ik gewend om te analyseren. Als hoogsensitieve vrouw staat mijn brein altijd aan. Ben ik aan het duiden. Patronen zien. Dingen willen begrijpen. Maar soms wil het lichaam alleen maar rust. Geen analyse. Geen betekenis. Alleen maar zijn. En als ik daaraan voorbijga, pleeg ik weer opnieuw roofbouw. Ook al voelt het als ‘constructief bezig zijn’. Herstellen van verlies betekent ook: stoppen met oplossen. Geen haast.
De moeheid serieus nemen
Het is zó belangrijk dat we die vermoeidheid erkennen. Dat we onszelf niet dwingen om steeds opnieuw alles te herbeleven, te doorvoelen, te verklaren. Soms is rust ook heling. Niet alles hoeft tegelijk.
Wat ik leerde
Als terugkijken je uitput, mag je stoppen. Pauzeren. Landen. Bijkomen. Want je hoeft niet alles vandaag te helen. En je hoeft het ook niet alleen te doen.
Herkenning
Voel jij herkenning in deze moeheid? In het terugkijken dat zoveel losmaakt? Laat me weten wat het bij je oproept. Ik deel dit, omdat ik geloof in het normaliseren van dit proces. In het erkennen van de diepe impact van verlies. En in de mildheid die we onszelf daarin mogen gunnen. En.. jij hoeft het niet alleen te doen. Voel je welkom om contact op te nemen: https://dorotheaverhagen.nl/
