Ik mis de achtste dag in de week

Multitasken op mijn 55e gaat me steeds minder soepel af. De handige, veelzijdige moeder en ondernemer die ik in mijn dertiger jaren was, herken ik niet altijd meer in mijzelf. Ondanks het feit dat ik elke dag rond half acht opsta, voel ik me om vier uur ’s middags al moe. Ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst acht uur aan één stuk heb geslapen. Maar toegeven aan die vermoeidheid? Dat lukt me nauwelijks. Want de dag vraagt nog steeds veel van me – vooral omdat ik wéér allerlei projecten op me heb genomen. Er gebeurt veel met mijn lijf en hoofd. En ik begin te beseffen dat ik me mag aanpassen aan de veranderende *leef-tijd* waarin ik nu zit.

Even doen… en dan verdwalen
Ik betrap mezelf er steeds weer op: ik doe dat wel ‘even’. Maar dat ‘even’ verandert vaak in een wirwar van taken en to-do’s. Een soort spinnenweb waarin ik vast kom te zitten. Zoveel draadjes om beet te pakken, zoveel lijntjes om in de gaten te houden. Chaos ligt op de loer. Mijn lijstjes worden elke dag opnieuw opgesteld, en telkens als ik iets afvink, komt er weer een nieuwe taak bij. Wonend in Spanje, een land waar ‘afmaken’ soms een flexibel begrip is, wordt dat er niet makkelijker op. Een bed dat geleverd wordt – zonder pootjes. En die pootjes? Die komen dan weer niet binnen de beloofde tijd. Een terras en appartement dat ik ‘even’ wil verven voor mijn nieuwe vakantieverhuur-appartement… Het duurt eindeloos, omdat ik (als amateur schilder) vergat om eerst de scheuren te vullen of de afplaktape er meteen af te halen. Grote of kleine activiteiten; hier duurt niets ‘even’.

En terwijl ik al die ballen in de lucht probeer te houden,
merk ik dat ik me steeds vaker afvraag: hoe lang nog?
Hoe lang houd ik dit tempo vol?
Past dit nog bij mij, bij wie ik nu ben – in deze nieuwe *leef-tijd*?

De tijd gaat zo snel
En alsof het allemaal nog niet snel genoeg gaat, lijkt de tijd zelf ook in de versnelling te zitten. Naarmate ik ouder word, vliegt een week voorbij alsof het een dag is. Ik hoor het ook van anderen: “Hoe kan het alweer mei zijn?” Of: “Was het niet net nog januari?” De dagen lijken voller, maar ook korter. Alsof de klok ons net een beetje harder uitlacht dan vroeger. Misschien omdat we ons bewuster worden van wat tijd waard is. Of omdat we meer willen doen in minder tijd. Hoe dan ook: tijd heeft een andere lading gekregen. En dat voel ik elke dag. Juist daarom is mijn koers, gezien mijn leef-tijd, gezet op vertraging en me minder druk maken. Genieten en lol maken, want ook daar is het leven voor bedoeld.

Ik pleit voor een achtste dag
Laatst zei ik tegen mijn vriendin en collega Ingrid Smit – met wie ik de Op Koers in Andalusië-week organiseer – dat ik serieus pleit voor een achtste dag in de week. Gewoon één extra dag. Niet om op de bank of ligstoel te hangen (oké, misschien een beetje), maar om bij te komen van de andere zeven dagen. Een dag zonder afspraken. Zonder deadlines. Een dag om de was te doen, de administratie bij te werken of gewoon even niets te hoeven.

Co-regulatie
Zowel privé als zakelijk zijn Ingrid en ik een heel goed team. Ik voel me veilig bij mezelf en laat me niet zo snel uit het veld slaan bij elektra-uitval of in een kudde paarden. Ik kan snel schakelen en neem de situatie zoals die komt. Maar waar Ingrid mij super bij kan helpen is de hoeveelheid informatie kanaliseren. Hoe kan ik de chaos in mijn hoofd, de hoeveelheid taakjes, terugbrengen naar waar echt mijn hartsverlangen op zit? We helpen elkaar door te co-reguleren. Dit houdt in dat je je verhaal kunt delen zonder dat daar een oordeel op zit. Door de juiste vragen of de energie mee te geven die je op dat moment nodig hebt, zorgen weer ieder van ons voor een interne rust.

Hoe bepaal je je eigen koers gezien jouw leef-tijd?
Tijdens de Op Koers in Andalusië-week van 29 september tot 3 oktober is er ruimte voor beweging én voor vertraging. We gaan wandelen met ezeltjes, lopen over hobbelige paden en zelfs de spannende maar prachtige Caminito del Rey staat op het programma. Alles is veilig georganiseerd, en toch voelen sommige dingen spannend. Voor mij ook. En juist daarom doen we het samen en met elkaar. Dat is precies de bedoeling: uit je comfortzone stappen, zodat je jezelf op een andere manier leert kennen. In dat ongewone, in dat nieuwe, ontstaat ruimte voor bewustwording. Voor stilstaan. Voor voelen. Voor spiegels en inzichten. Voor keuzes die niet langer bepaald worden door angst, de innerlijke criticus of je overvolle agenda.

Voorbij de spanning. Voorbij het ego.
Daar ligt het goud. Voor jou.
Voor jouw nieuwe *leef-tijd*.

Hoe ziet jouw achtste dag eruit?
Ik heb het dus niet minder druk, maar ik wil het wel anders. Niet meer jagen en alles perfect willen doen. Wél aanwezig zijn bij wat voor mij echt telt. De achtste dag bestaat niet op papier, maar ik besluit hem zelf te creëren. Een eerste dag om op adem te komen en opnieuw af te stemmen op mezelf. En jij? Hoe zou jouw achtste dag eruitzien?

Schrijf je in voor ons vrijblijvende webinar op woensdagavond 21 mei om 19.30 uur. We vertellen je hoe ons programma eruitziet en wat we voor jou kunnen betekenen. Of neem vrijblijvend contact met mij of Ingrid op en we gaan in op jouw vragen.