Wanneer je medisch gedoe hebt gehad in het verleden, ben je patiënt. Iets waar ik zelf niet aan wil voldoen. Ik voel mij geen patiënt. Het betekent wel dat ik eens per jaar controle heb. De afgelopen Covid-jaren was dit alleen bloedprikken en een telefonisch consult, waardoor we elkaar een paar jaar niet hebben gezien. Wanneer ik hem vertel over drie keer Covid – met de nodige longproblemen, conditieverlies en rustig aan doen – lijkt het hem een goed idee om eens wat onderzoek in te zetten.
Niet dat ik nu klachten heb, ik ben alleen iets in gewicht toegenomen. De bloeduitslagen zijn goed, evenals de ECG in rust. Aangezien ik niets aan het toeval wil overlaten, stem ik in met een inspanningstest.
Een topsporters-mentaliteit?
Diezelfde week ben ik in de fitness aan het trainen om mijn spierkracht op peil te houden. Een van de fysiotherapeuten komt naar mij toe en begint een gesprekje over mijn doorzettingsvermogen. Steeds weer van nul af aan beginnen en met een gedrevenheid die opvalt. Zij noemt het topsporters-mentaliteit. Ik kijk haar verbaasd aan en moet ook een beetje lachen; ik een topsporters-mentaliteit? Dan legt ze uit wat dat is. Iemand die zuinig is op en zorgvuldig omgaat met zijn lijf, die gezond eet, voldoende slaapt en met discipline op gezette tijden sport, traint. Die telkens weer na een blessure of klachten staat te poppelen om aan de slag te gaan en er dan weer vol voor gaat.
Ik voel mij gevleid, maar er zit een addertje onder het gras. Dan zegt ze dat ik op mijn leeftijd best wat rustiger aan mag doen. Mijn mond valt open van verbazing.
Een beregoede conditie
Tijdens de fietstest wordt een limiet bepaald aan de hand van leeftijd en lengte, daarop wordt de wattage vastgesteld die per minuut verhoogd wordt. Bloeddruk in orde, ECG in orde, ik mag beginnen. Halverwege de tijd heb ik mijn limiet al bereikt, de laborante vraagt of ik nog door wil fietsen. Ik met mijn topsporters-mentaliteit wil wel weten waar mijn eigen limiet ligt. Dat lijkt mij logisch. Mijn hartslag blijft keurig onder de gestelde grens 220 – mijn leeftijd. Wanneer ik niet meer verder kan door verzuurde benen, heb ik 170% gefietst van de limiet. Een beregoede conditie is de conclusie.
Wanneer ik de volgende dag de arts spreek, zegt hij dat ik mij behoorlijk heb uitgesloofd. Ik heb mij niet uitgesloofd, maar gekeken wat ik aankan. Opnieuw ben ik eigenlijk verbijsterd.
Het beste uit jezelf halen
Als zorgverlener sta ik voor onderzoeken wat er wel mogelijk is. Aandoeningen of ziekten zijn een onderdeel van je, maar dat bén je niet. Ik probeer mensen te stimuleren het beste uit zichzelf te halen. Wat dat ook is en op welk niveau. Daarin ben ik zelf een voorbeeld, maar nu blijkt dat ik een foute topsporters-mentaliteit heb en een uitslover ben.
Omdat ik er intens van geniet
Ik moet er hard om lachen, laat mij niet uit het veld slaan. Ik sport niet alleen voor de conditie, maar omdat ik er intens van geniet, grappig vind je niet?
- Ik ga lekker door met hardlopen. Al lang niet meer de halve marathon en niet meer op tijd, of met trainingsschema’s. Maar puur voor de lol met mijn hardloopmaatjes.
- Ik wandel en ik fiets. Overigens niet meer in de bergen, maar prachtige tochtjes, de wind door de haren, de muizenissen uit mijn kop.
- En ik fitness niet om een killerbody te krijgen, maar om verlies van spierkracht zo langzaam mogelijk te laten gaan.
- Puur voor de lekker eet ik zo nu en dan een Italiaans ijsje, een zonde van mij.
Mijn advies aan jou
Mijn advies aan jou is om naar je eigen lijf te luisteren; wat kun je wel, wat vind je leuk? Eet gezond en zondig af en toe met iets dat de moeite waard is, waar je intens van geniet. Zorg voor voldoende nachtrust en LEEF! Zonder te overdrijven natuurlijk.
