Vorig jaar besloot ik dat ik graag meer buiten wilde zijn en zocht een wandelmaatje. Ik zag een advertentie op Handje Helpen. En zo zat ik een paar weken later met een kopje thee bij Ellen in de tuin. We snuffelden wat aan elkaar om te kijken of we samen op pad wilden gaan. De klik was er en zo gingen we, soms wekelijks, soms maandelijks. Met regen, sneeuw en in de stralende zon.
Ellen is mijn wandelmaatje. Iets ouder dan ik ben, met twee kinderen die al wat ouder zijn dan die van mij. Met een heleboel levens- en werkervaring. En dat vreselijke ongeluk. Ze werd een paar jaar geleden op een avond in november aangereden door een auto toen ze met een vriendin aan het wandelen was. Het ongeluk had verstrekkende gevolgen, want Ellen woont in een zorgwoning, heeft een hoge dwarslaesie en hersenletsel. Ze heeft de mogelijkheid om 24 uur zorg in te roepen en gelukkig is dat niet nodig.
Elke keer zelfstandiger
Ze oefent elke dag om zelfstandiger te kunnen leven. Zo kan ze nu zelf koffie zetten en iets uit de koelkast pakken. Dat lukte haar vorig jaar nog niet. Het liefst loopt ze drie keer per dag een stukje buiten met de sta-rollator. Dat lukte haar vorig jaar met twee stappen om de tafel binnen. Elke keer dat ik haar zie is ze weer zelfstandiger dan de keer ervoor. Zo ontzettend knap.
Over alles wat ons bezighoudt
We kletsen over van alles. Over hoe de zorg gaat bij Ellen, hoe haar dochters zulke mooie mensen zijn en hoe ze hun leven nu inrichten. Hoe we ons voelen, ook op een enorme klote dag. En waar we warm voor lopen als het lekker loopt. Over onze toekomstplannen en hoe het met mijn bedrijf en kinderen gaat. De struggles die ik heb als moeder in een samengesteld gezin. Ellen laat me andere invalshoeken zien, ze luistert met zorg en kijkt met me mee. Ze wijst me op mijn zwakke plekken en maakt zich soms zorgen. Dat doe ik andersom ook. Het is in balans. Ik ben er voor haar, zij is er voor mij en het rondje wandelen is altijd de basis.
Vieren dat ze het ongeluk overleefde
Laatst gaf ze een feestje. Iedereen die belangrijk voor haar is vierde met haar mee dat ze het ongeluk overleefde. Mooi om te zien hoe ze een sterk en solide team van mensen achter zich heeft staan. Haar ouders, haar dochters, ooms, tantes, vriendinnen van vroeger en van nu. De buurtgenoot die elke week kookt en de tante die elke week (uiteraard op een andere dag) komt koken en eten. Ellen is een prettig mens om bij in de buurt te zijn en dat was te zien die middag.
Ruimte tijdens onze wandelingen
Als er ergens licht te vinden is, dan ziet ze het, hoe onrechtvaardig het leven nu soms ook voor haar is. Gelukkig is er ook voor die onrechtvaardigheid ruimte tijdens onze wandelingen. Ellen ik ben trots op je, ik hoop dat we nog heel lang samen een rondje park gaan doen.
Met wie ga jij een rondje wandelen?
