Wat voor oma wil ik zijn?

Deze vraag heb ik mijzelf nooit eerder gesteld. Ik denk meteen aan mijn eigen oma, de moeder van mijn vader. Een klein vrouwtje met een knotje, donkerblauwe, grijze of zwarte jurken aan; een broek heb ik haar nooit zien dragen. Mijn gedachten gaan terug naar haar huisje in Utrecht. Een sjieke voorkamer met mooie donkerrode stoelen bij het raam. Een buikkastje en een clivia op een hoog tafeltje, een dik vloerkleed. We zaten er nooit.

In de achterkamer gebeurde alles. Daar stond de eettafel, opa’s grote stoel en oma’s kleine stoeltje. Achter de achterkamer was een klein keukentje met daar weer achter het toilet. Opa en oma hadden geen badkamer. Wel een plaatsje met heel veel dahlia’s in de borders. 

Soep met balletjes
Op zaterdagmiddag gingen we altijd bij oma haar soep met balletjes eten. Ik kan mij niet herinneren dat ik ooit bij haar heb gelogeerd, dat ze spelletjes met ons deed, of een boekje voorlas. Wat ik mij wel herinner is dat ze later bij mijn tante, haar dochter in huis ging wonen. En elke donderdag kwam ze een dagje bij ons.

Vader en moeder tegelijk
Het was een pittige dame, ze had mijn vader en zijn zus alleen opgevoed. Mijn opa zat toen op de grote vaart en kwam slechts een keer in de drie jaar thuis. Ze was dus vader en moeder tegelijk, in totaal andere tijden. Mijn vader is immers in 1915 geboren. 

Twee totaal verschillende oma’s
Andere referenties zijn mijn eigen moeder en mijn schoonmoeder, ook twee totaal verschillende oma’s. Mijn schoonmoeder lijkt meer op mijn oma, ze vond het wel fijn als de kleinkinderen kwamen, maar was niet actief met hen bezig; de kinderen speelden en zij zat erbij. De band die ze toen met haar hadden, was wat afstandelijk. Nu hebben ze nauwelijks contact meer met haar.

Mijn eigen moeder was dol op haar kleinkinderen, ze zong liedjes voor ze, las eindeloos boekjes voor en toen ze groter werden deed ze spelletjes. Als ze bij haar op bezoek kwamen of gingen logeren had ze hun favoriete  snoep en drinken in huis en mochten ze om beurten kiezen wat er werd gegeten. Ze schilderde met hen, dat was één van haar hobby’s, knutselde en bakte koekjes. Het was feest. Ze had een caravan dicht bij het strand waar ik veel met hen ben geweest. Mijn moeder genoot daarvan, ik zie nog haar stralende gezicht als ze de kinderen zag komen. Ze overleed toen de kinderen beginnende pubers waren. Hun herinneringen zijn warm en ze spreken liefdevol over haar.

Onderweg naar mijn kleinzoon
En dan ik… Ik werk, sport regelmatig, heb een vol en druk leven. Maar sinds de geboorte van mijn kleinzoon ben ik iedere week heen en weer gereisd naar Zeeland. Ik heb tijd vrijgemaakt door in de avond te werken. Onderweg naar hem toe droom ik over boekjes voorlezen en samen dingen doen: knutselen, koekjes en pannenkoeken bakken, verkleden, tenten bouwen in de kamer. En naar de kinderboerderij of het bos om kastanjefiguren te maken. De liefde voor de natuur meegeven. 

Een uitdaging
Ik ga gebarentaal met hem te leren, niet omdat hij doof is, maar ter ondersteuning van taal. Zijn ouders willen dit gaan doen, zodat hij zich eerder kan uitdrukken nog voor er woorden zijn. Iets nieuws voor mij, een uitdaging. 

Zo’n oma wil ik zijn
Het liefst wil ik een keer met hem gaan kamperen, samen in een klein tentje. Dat zie ik helemaal voor mij. Misschien vind hij daar straks niks aan, we zullen zien. Ik wil in elk geval een oma zijn waar hij graag komt. Warmte bieden, een oma die hem een beetje verwent en voor hem een speciaal plekje in haar hart en leven heeft. Die geïnteresseerd in wat hij denkt, vindt, doet en voelt. Bij wie hij terecht kan, een veilige haven op iets meer afstand dan zijn ouders. Waarmee hij een goed gesprek kan voeren en aan wie hij zijn vragen kan stellen als hij dat wil.

Aan het hoofd van mijn eigen gezin
Ik realiseer mij ook dat met de nieuwe plek in het familiesysteem de eindigheid van mijn leven dichterbij komt. Ik sta nu aan het hoofd van mijn eigen gezin. Een gek idee, al denk ik er niet iedere dag bij na, maar het is een feit. En tegelijk merk ik hoe dit kleine jongetje mij ook weer een stroom levensenergie geeft. Ik ben dankbaar dat ik dit mag meemaken en ga er met volle teugen van genieten. Ik hoop hem zo lang mogelijk te zien opgroeien. Ik herinner mij dat mijn eigen moeder zei: “ik hoop zo lang te leven dat ze zich herinneren wie ik ben.” Dat is haar gelukt en daar ga ik ook voor; fit blijven en zo gezond mogelijk leven.

Wat voor oma ben jij?
Heb je daar ooit over nagedacht vooraf? En hoe zie jij jezelf nu? Vervul je de rol zoals je die graag zou willen? Hebben jullie oma’s nog tips? Ik lees ze graag hieronder in de comments.