Lieve jij, ik had je graag even vastgehouden als kind, maar misschien nog wel meer als puber en als student. Om je te laten voelen dat ik je zag, je binnenkant en buitenkant. De binnenkant nog wel het meest. De zwaarte, de donkerte, het niet weten wat je met jezelf aan moest. Hoe te leven en te genieten. Het zoeken, de verlorenheid. De gedachtes die bleven spoken ‘wat is er mis met mij’ en ‘waarom heb ik zo’n heimwee?’ Ik zou je vragen hebben gesteld en hebben geluisterd. Vertel eens? Ik zou de button hebben begrepen die je zelf had gemaakt en op je zwarte trui had gespeld. De lapjeskat die nadenkend kijkt en zegt: ‘ik wou dat ik woorden vond voor mijn gedachten.’
En als je niet had willen praten zou ik je hebben meegenomen naar zee. Om te luisteren naar het eeuwige ritme van de golven, steeds opnieuw wordt het eb en vloed. Ik zou je hebben verteld dat je eilandbloed hebt. Dat wist je al, maar begreep je het ook? Je moeders familie, afkomstig van Ameland, geworteld op dat kleine eiland middenin de zee. Vrijheid, eigenzinnigheid, leven met de elementen. Op elkaar aangewezen zijn en voor elkaar zorgen. Trouw aan je wortels.
Ik zou je hebben gevolgd bij het uitvinden van jouw eigen leven, het stichten van je gezin. Ik zou meelezen in de dagboekjes die je voor je kinderen schreef, omdat je wilde dat de verhalen over hun eerste levensjaren er altijd zouden zijn. In je achterhoofd hield je er altijd rekening mee dat je ze niet zou zien opgroeien. Jij had het geluk dat je ze volwassen zag worden. Je geniet zo van de mooie mensen die ze nu zijn.
Wat ik je het allermeeste zou hebben gegund? Dat je eerder had kunnen rouwen. Dat er geen noodzaak zou zijn geweest om het verdriet om jouw Hartmama zo lang en zo diep weg te stoppen. Ik zou je hebben verteld dat je ooit een boek zou schrijven over haar, om zo haar liefde weer naar je toe te halen. En dat jouw boek anderen zou kunnen helpen. Waarschijnlijk zou je het niet hebben geloofd. Ik zou je hebben aangekeken, bruine ogen in bruine ogen. Er zou uiteindelijk een glimlach op je gezicht verschijnen en de sprankeling van levenslust zou voelbaar zijn.
Nu vallen we weer samen, jij en ik. Als het goed is hebben we nog een aantal jaren voor de boeg. We gaan ons mooiste leven vieren!
Nog steeds verliezen kinderen en jongeren een ouder
Afgelopen week werd ik 60 jaar. Ter ere van mijn verjaardag heb ik een persoonlijke pagina aangemaakt op www.splitagift.com met als doel om geld in te zamelen voor de EvE Foundation, een stichting die programma’s aanbiedt aan jongeren tussen de 14 en 24 jaar die één of beide ouders verloren zijn.
Als coach ben ik verbonden aan de EvE Foundation. En zodra we voldoende fondsen hebben geworven ga ik samen met een collegacoach een Zeeuwse lotgenotengroep starten. Je kunt helpen om deze droom dichterbij te brengen door een financiële bijdrage te doen. Dat kan gemakkelijk door naar de pagina van Split A Gift te gaan en daar in te loggen als gast met de volgende gegevens:
– verjaardagsusan
– wachtwoord: vieren
Ik gun het de jongeren van nu zó om te ervaren dat ze niet alleen zijn in hun grote verdriet – en dat er altijd een toekomst is, ook zonder de ouder die zó wordt gemist.
