Mijn zintuigen draaien overuren

Wandelen is een van de dingen die ik heel erg graag doe. Meestal zijn het tochten die ik op internet  vind of uit speciale wandelboekjes. Ze variëren van 10 tot 20 kilometer en ik trek daar dan een hele dag voor uit. Wat mijn zintuigen ervaren bij de verschillende wandelingen is afhankelijk van het gebied waar ik loop. Tijdens de ene wandeling kom ik ogen tekort en bij de andere wandeling zijn het mijn oren die overuren draaien. En wat dacht je van de reukzin en het gevoel? Telkens een andere ervaring en telkens weer verbazing hoe krachtig onze zintuigen zijn.

Vaak ga ik alleen op stap, maar ook met Marjolijn Smeets, een lieve vriendin. Het liefst wandel ik in Nederland in de bossen of langs het strand. Buiten Nederland zijn de bergen van Zwitserland favoriet. Daar ga ik elk jaar twee weken lopen.

Voeten die hun afdrukken achterlaten
Wandelingen langs het strand vind ik het fijnst als het wat koeler is, zelfs met een dikke jas aan en een muts op geniet ik met volle teugen. De wind die ervoor zorgt dat mijn haren alle kanten opwaaien, die mijn wangen streelt waardoor ik voel, waardoor ik aangeraakt word. Wind die buldert in mijn oren als er een storm is waardoor ik me bewust ben dat ik kan horen. Wind in de rug die mij voortduwt waardoor ik me gedragen voel. 

Ogen die de weidsheid van de zee waarnemen, de meeuwen in hun vlucht kunnen volgen, de kleuren van het water zien veranderen en de voortrazende wolken kunnen zien. Voeten die hun afdrukken achterlaten op het vochtige strand en soms verdwijnen in het mulle zand. Dan voel ik mijn lijf bewegen. Mijn reuk die de zilte lucht waarneemt of de gebakken vis van het haringstalletje op de boulevard en de zonnebrandolie van de strandgasten. Zelfs als ik even wat ga drinken in een strandtent nemen mijn zintuigen van alles waar.

Mos als een zachte deken
In het bos is het een heel andere ervaring. Daar loop ik vaak met Marjolijn. Soms letten we op kleuren die bijvoorbeeld maandkleur zijn bij Bloei! van Anne-Lies Smal. Meestal maken we daar dan ook foto’s van. Maar onze ogen vallen vaak ook op de grillige vormen van de boomstammen, soms dik en vol knoesten en soms dun maar in een vreemde vorm. Of dikke wortels die deels boven de grond uitsteken en deels verankerd zitten in de grond. We voelen aan het mos dat als een zachte deken over de grond ligt of over de restanten van wat eens een trotse boom was. Heel soms horen we ook vogeltjes. 

We ruiken de dennennaalden die als een dik tapijt op de grond liggen. Of we lopen over afgevallen boomtakjes die breken onder onze schoenen. En hoewel we natuurlijk ook veel praten, toch blijkt telkens weer hoeveel bijzondere dingen we gezien hebben als we onze foto’s bekijken.

Tranen staan in mijn ogen
In de bergen in Zwitserland is het weer heel anders. Daar voel ik me vaak nietig bij die enorme reuzen die tot aan de hemel reiken. Ik zie de verschillende tinten grijs van de rotsen en voel vaak even om hun kracht te ervaren. Zeker als je boven de boomgrens staat is het uitzicht zo bijzonder dat vaak de tranen in mijn ogen staan. Voelen gebeurt hier ook als je soms op handen en voeten je weg moet zien te vinden. En het geluid van een stromende waterval – waarbij het water met een enorme kracht naar beneden komt – is een ervaring die ik tot diep in mijn binnenste voel.

Boven de wolken staan
In de bergen ruikt het ook anders. Frisser, puurder, natuurlijker denk ik. Een heel bijzonder iets vind ik als je ’s morgens de wolken in het dal ziet hangen en jijzelf staat daar boven. Langzaam stijgt het hoger en hoger en soms sta je dan zelf in de mist. Meestal ga ik naar hetzelfde gebied omdat ik er gewoon niet uitgekeken raak. Ik heb ook wel eens wandelingen andersom gelopen en dan heb je weer een totaal andere ervaring.

Wandelen is voor mij een manier van zijn
Wandelen hoort gewoon bij mij. En nee, het is echt niet zo dat ik iedere dag een grote wandeling maak. Maar ik zou het niet willen missen omdat het me laat beseffen hoe mooi de natuur is en dat door mijn eigen zintuigen.