Hij spreekt keurig Engels met een zachte fluisterende stem. Schisis (een hazenlip) bemoeilijkt zijn spraak, waardoor ik mijn best moet doen om hem te verstaan. Bobby is een zachtaardige man, dat merk je gelijk wanneer je bij hem in de auto stapt. Een accountant en hij komt uit Java. Een noodzakelijke carrièreswitch maakt hem nu een ‘driver’ een stuk leuker dan accountant zijn, zo vertelt hij, want ‘als accountant zit je maar achter je bureau en zie je geen mens. Maar als chauffeur zie en spreek ik steeds weer interessante mensen en leer ik zoveel.’
De auto naast ons gleed langzaam achterwaarts de berg af
We leggen heel wat kilometers samen af, waarvan één keer tijdens een ongelooflijke stortregen hele wegdelen werden weggespoeld. Bobby was in opperste concentratie, maar bleef kalm. Een kleine auto naast ons gleed langzaam achterwaarts een stuk de berg af. Nog nooit hadden we zoiets gezien, laat staan er middenin gezeten. Het kwam gelukkig allemaal goed. Later vertelde Bobby dat hij zo bang was geweest en zich zo verantwoordelijk voor ons voelde.
Mijn bedrading rondom veiligheid heeft nou eenmaal wat tikken gehad
Bobby bracht Roy, mijn man, naar het vliegveld. Het was wennen om zo alleen op Bali te zijn. Ik zat in een hotel in Canggu vlakbij zee. Het had nogal wat voeten in aarde om dit hotel te vinden waar ik mij in mijn eentje de resterende drie weken op mijn gemak kon voelen, zowel in het hotel als daarbuiten. Mijzelf veilig voelen vergt – zeker in dit soort situaties – extra aandacht en liefde, mijn interne bedrading rondom veiligheid heeft nou eenmaal wat tikken gehad.
Mag ik mijn vrouw en kinderen meenemen?
‘Katrín is het oké wanneer ik mijn vrouw en kinderen meeneem? Jou durf ik het wel te vragen. Dan kan ik met mijn gezin naar zee, nadat we jou hebben weggebracht.’ Een (h)eerlijke vraag en natuurlijk was dat helemaal goed. ‘Je hoeft minder te betalen hoor’ zei Bobby vriendelijk. ‘Onzin, je brengt mij toch naar mijn bestemming? Juist leuk dat ze meerijden.’
Twee paar ogen gluren lichtelijk ondeugend naar mij
Tijdens de lange rit leer ik zijn vrouw kennen, ze is een lerares op een hogeschool. De tweeling, twee grappige nette jongetjes, zitten op de voorstoel ingesnoerd met één autogordel. Volgens mij hebben ze een goede preek gehad om zich te gedragen nu papa een klant in de auto heeft. Soms voel ik twee paar ogen lichtelijk ondeugend gluren van onder hun dikke wimpers door. Zodra ik glimlach, kijken ze met een onderdrukte glimlach weer recht vooruit.
Een ware gentleman
Bobby brengt mij meerdere keren naar prachtige plekken. Wanneer hij de hele dag blijft, lunchen we samen. Verder spreken we af hoe laat ik waar ben om weer opgepikt te worden. Een keer komt er een groep jongens naar de waterval lopen, terwijl ik precies een duik onder de waterval neem. Mijn kleding en tas liggen onbeheerd, even weet ik niet wat te doen. Vanaf het pad zie ik onverwachts in de verte Bobby met een stevige pas aan komen lopen. Hij seint dat hij oplet, het is oké, een ware gentleman.
De Bali Belly
De dag van mijn vertrek naar Nederland ben ik vreselijk ziek, de Bali Belly. Bobby informeert of ik wel goede medicijnen heb en of hij iets moet halen. Hij brengt me naar het vliegveld, stopt wanneer het moet en helpt mij zoveel als hij kan. Bij ons afscheid geeft hij een klein cadeautje. ‘Ik hoop dat je het accepteert en het niet ongepast vindt, ik heb het samen met mijn vrouw uitgekozen voor je. Laat je weten wanneer je veilig bent aangekomen?’ Onhandig geven we elkaar een omhelzing en ik bedank hem voor al zijn goede zorgen. ‘It was a real pleasure to get to know you and Roy.’
De kleur bruin en de Bali blues
In het pakje, dat ik in het vliegtuig openmaak, zit een kettingarmbandje met echte steentjes. Bruine steentjes, sommigen beige, anderen weer wat donkerder. Bruin… de kleur die onbewust mij veilig deed voelen op Bali. De kleur, zo ik had daar geleerd, die daadwerkelijk gaat over veiligheid, betrouwbaarheid en je thuis voelen. Het was de hoofdkleur van het hotel waar ik verbleef. Het bruine armbandje draag ik soms en neem het altijd met mij mee wanneer ik reis. Soms mis ik Bali en krijg de Bali blues.
Ondanks zijn schaamte accepteert Bobby onze hulp
Een jaar later vertrekken wij stel op sprong uit Thailand, gooien onze plannen om in verband met corona. Vanuit een vakantiehuisje in Zandvoort nemen we contact op met Bobby, een jaar na ons laatste contact. Redt hij het wel met zijn gezin op Bali nu corona is toegeslagen? Een gemiddeld inkomen op Bali is nog geen 200 euro per maand, dus een klein beetje voor ons is al overleven voor hen. Ondanks zijn schaamte accepteert Bobby onze hulp, dankbaar en opgelucht dat we helpen om zijn gezin van de basis te voorzien.
Het leven daar is niet te vergelijken met het onze
Op een dag stuurt Bobby het bericht dat zijn vrouw in het ziekenhuis ligt, het gaat niet goed. Er zijn rekeningen die hij moet betalen. Het gaat om een groot bedrag, ook voor ons. Sommigen opperen dat zijn telefoon misschien wel gehackt is. Weten we wel zeker of het waar is? Of het waar is of niet, dat is niet aan ons om te bepalen, het leven daar is niet te vergelijken met het onze. We hebben een dak boven ons hoofd, een sociaal netwerk en voorzieningen om op terug te vallen wanneer het echt niet meer gaat. We doen het, we delen ons geluk.
Merry Christmas from Bali
Anderhalf jaar horen wij niets. Het is december 2021 en ik vind het armbandje met de bruine kraaltjes tussen mijn spullen in Spanje. Die dag draag ik het, mijn gedachten gaan terug naar de belevenissen op Bali en naar Bobby. Hoe zou het met hem en zijn gezin zijn? De tijd gaat voorbij. Het is kerst, heerlijk weer even met mijn kinderen en familie zijn, kletsen tot diep in de nacht. Ping, een zonnig berichtje verschijnt op mijn telefoon. ‘Merry Christmas from Bali, Cheers Bobby.’
Hij vraagt naar tips, want ik kwam toch ook uit het onderwijs?
Zijn bericht tovert een brede glimlach op mijn gezicht, we wisselen ons leven van de afgelopenanderhalf jaar uit. Hij heeft een baan gevonden als leraar op een speciale school, hij vindt het een ware uitdaging om de jongeren te blijven boeien. Hij vraagt tips, want ik kwam toch ook uit het onderwijs voor jongeren met speciale behoeften? Het tijdsverschil doet onze berichtjes uiteindelijk stoppen, voor hem is het tijd om naar de kerstceremonie te gaan.
“It is so nice to be able to talk to you again…
send my regards to Roy.
Have a lovely Christmas!
Hope we can meet again sometime in the near future…”
Bali tot weerziens
Bali heeft een speciaal plekje in mijn hart, de plek waar ik de taal van kleur heb geleerd, de plek waar ik zoveel moois gezien en beleeft heb, waar de kleur bruin mij veiligheid bracht en ik mooie mensen heb mogen ontmoeten, waarvan Bobby en zijn gezin. Bali… we gaan elkaar ergens in de toekomst zeker weer zien.
